Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις θρυλικές μπουάτ της Αθήνας; Μαγαζάκια με μικρή πίστα για να ανεβαίνει το κέφι. Οι ευδιάθετοι να το γλεντούν και οι πικραμένοι να βρίσκουν το κέφι τους. Οι θρυλικές μπουάτ αποτελούν ακόμη ένα μεγάλο κεφάλαιο της παλαιάς Αθήνας. Της πρωτεύουσας της Ελλάδας και της βασίλισσας της νυχτερινής διασκέδασης. Αναμφίβολα, οι παλιοί δεν μπορούν να τις ξεχάσουν, με τίποτα.
Οι περισσότερες μπουάτ βρίσκονταν στην Πλάκα. Πιο συγκεκριμένα, οι μπουάτ εδρεύαν επί των οδών Μνησικλέους και Θόλου. Εκτός Αθηνών, υπήρχαν μπουάτ στη Μύκονο, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και την Ύδρα. Από το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60 και έπειτα, άνοιγαν η μία, μετά την άλλη.
Οι μπουάτ της Αθήνας δεν ήταν ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις. Ήταν ατελείωτες σε αριθμό και πρόσφεραν κέφι και ποτό σε όποιον το τραβούσε η όρεξή του. Μερικές από αυτές, οι πιο γνωστής ήταν η «Απανεμιά», η «Αυλαία», το «Δώμα», το «Εσπερίδες», ο «Ερωτόκριτος», το «Ζώδια» και η «Καρυάτις». Όμως, η μπουάτ δεν σταματούσαν εδώ. Υπήρχαν η «Κατακόμβη», η «Κιβωτός», ο «Λεωνίδας», η «Λήθη», το «Λημέρι», το «Λυχνάρι», οι «Νεφέλες» και η «Ρουλότα», «Σκορπιός». Και πάλι, όμως, η λίστα δεν τελειώνει εδώ. Το «Σούσουρο», η «Σοφίτα», η «Στοά», η «Συμπόσιο», το «Στέκι του Γιάννη». Αξίζει να αναφερθούν επίσης το «Σχολείο», τα «Ταβάνια», το «Τετράδιο», το «Τζάκι», οι «Χάντρες» και το «Χρυσό Κλειδί». Όλες τους μία και μία. Σε όλες τους έχουν γραφτεί ιστορίες από τις παρέες που τις επισκέπτονταν.