Την επιμέλεια των παιδιών έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να “πηγαίνει” συνήθως στην μητέρα και αυτό οφείλεται σε ποικίλους λόγους, ανάμεσά τους και η κοινωνική άποψη ότι το παιδί πρέπει να μεγαλώνει με την μητέρα του. Η κατάσταση αυτή τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει και οι αρχές εξετάζουν αντικειμενικά σε ποιον πρέπει να δοθεί η επιμέλεια, όπως και στην περίπτωση παρακάτω όπου ο πατέρας πήρε τελικά την επιμέλεια. Ενώ υπάρχει και η συνεπιμέλεια καθώς τα παιδιά χρειάζονται και τους δυο γονείς.
Μια απόφαση από το μακρινό 2019, προτού, δηλαδή, ψηφιστεί η υποχρεωτική συνεπιμέλεια, δείχνει πως ο μόνος λόγος που ψηφίστηκε ήταν για να μην πληρώνει διατροφή ο πατέρας στο παιδί του, μιας και τα δικαστήρια έδιναν την επιμέλεια των παιδιών σε αυτόν που τη ζητούσε, που ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία, πάντα η μητέρα. Το ποσοστό των πατεράδων που ζητούν την επιμέλεια των παιδιών τους ανέρχεται μόλις στο 8%.
Την ανάθεση της επιμέλειας ανήλικου αγοριού στον πατέρα του, μετά την εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης από τη μητέρα του παιδιού, αποφάσισε το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας, με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του παιδιού και την ψυχική του ισορροπία.
Σε μία από τις σπάνιες φορές που πατέρας ζητά την επιμέλεια του παιδιού του, το δικαστήριο έκανε αυτό που κάνει πάντα. Έδωσε, δηλαδή, την επιμέλεια στον πατέρα και όχι στη μητέρα.
Ωστόσο, το δικαστήριο αναγνώρισε την ακεραιότητα της μητέρας ως γονέας και στοργική μητέρα. Η τριετής απουσία της (λόγω της καριέρας της), όμως, από την καθημερινότητα του ανηλίκου, ανάγκασε τον πατέρα να ασχοληθεί με το παιδί του και αναπτύξει στενό ψυχικό δεσμό μαζί του. Κατά την απόφαση «ο πατέρας περιβάλλει το παιδί του με αγάπη και στοργή, επιδεικνύει αμέριστο ενδιαφέρον για τις ανάγκες του, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της ανάπτυξής του, ασχολείται με την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία του, φροντίζει για την καλύτερη ψυχοσωματική και διανοητική του ανάπτυξη, ενώ δεν δημιουργεί προσκόμματα στην επικοινωνία του ανηλίκου με τη μητέρα του».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του δικαστηρίου «λόγω της κοινής του διαμονής με το παιδί έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερος ψυχικός και συναισθηματικός δεσμός μεταξύ τους».
Το δικαστήριο παράλληλα, υποχρεώνει τη μητέρα να καταβάλει μηνιαία διατροφή στο παιδί της, περίπου 300 ευρώ, καθώς εκείνη έχει πολύ μεγαλύτερες μηνιαίες αποδοχές από τον πατέρα, που ενίοτε, είναι και άνεργος.
Παράλληλα, ο εναγόμενος πατέρας έχει δημιουργήσει νέα οικογένεια κι έχει αποκτήσει ένα κοριτσάκι. Τα δυο ετεροθαλή αδέρφια ζουν πλησίον των παππούδων τους, από την πατρική τους γραμμή και διατηρούν φιλίες και γνωριμίες στην περιοχή διαμονής τους. Είναι προτιμότερο, λοιπόν, να μην αλλάξει περιβάλλον και να μη διαταραχθεί η υπάρχουσα κατάσταση, αφού δεν έχει δημιουργήσει προβλήματα στο κοριτσάκι που είναι μαθήτρια της Τετάρτης Δημοτικού στα Πετράλωνα.
«Το αληθινό συμφέρον του παιδιού, όπως το καθορίζουν οι βιοτικές και ψυχικές του ανάγκες, επιβάλλει η επιμέλεια αυτού να ανατεθεί στον ενάγοντα πατέρα» λέει το δικαστήριο και εξηγείται: Η σύζυγος του τελευταίου δεν εργάζεται, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιφορτιστεί και τα έξοδα της δίκης, διαμένει σε μισθωμένη κατοικία, βαρύνεται με την εξόφληση δανείου, έξοδα και δεύτερου τέκνου κ. ά.
Στο δικαστήριο –προκειμένου να αποδειχθεί πόσο το αγοράκι έχει ενσωματωθεί στην καινούργια του οικογένεια- προσκομίστηκαν ζωγραφιές του παιδιού με την οικογένειά του, στις οποίες απεικονιζόταν και η μητριά του. Η τελευταία, που δεν εργάζεται, είχε χρόνο να αφιερώσει στον ανήλικο και να καλλιεργήσει καλή σχέση και εποικοδομητική για αμφότερους, με συνεχής επαφές καθημερινά με το ανήλικο, σχολικές εορτές κλπ., που ήταν αναγκαία, λόγω του γάμου της με τον πατέρα του ανηλίκου. Παρόλο που η βιολογική του μητέρα διατηρεί επικοινωνία μαζί του, η μητριά του του δείχνει αγάπη και στοργή, το φροντίζει και το επιμελείται τις ημέρες που το έχει μαζί της κι ενδιαφέρεται για αυτό.
Η καριέρα της μητέρας δεν της επιτρέπει να ζει με το παιδί της, καθώς απουσιάζει για μεγάλα χρονικά διαστήματα από τη δουλειά της. Επίσης, δεν έχει κάποιο συγγενικό πρόσωπο κοντά της να ασχολείται με το παιδί τις ώρες που εκείνη εργάζεται και η αγωγή της απορρίφθηκε από το δικαστήριο ως ουσιαστικά αβάσιμη.