Ο διανομέας οδηγός για την εταιρεία «Στεργίου», σε συνέντευξή του στο Gazzetta, μίλησε για την περιπέτειά του στην Αττική οδό, όπου εγκλωβίστηκε για μία μέρα, μαζί με χιλιάδες ακόμη οδηγούς, μόλις λίγα λεπτά μακριά από την πολυπόθητη έξοδο.
Ο Γιάννης άνοιξε το φορτηγό και μοίρασε τα τρόφιμα που είχε μέσα, στον κόσμο, σ’ ένα σημείο δε, ανάμεσα στον περιφερειακό Υμηττού και στην έξοδο για Κάντζα, που δεν έφτασαν ποτέ τρόφιμα και κουβέρτες που μοίρασε ο στρατός όλο το βράδυ, παρά μόνο την άλλη μέρα το πρωί, ούτε πέρασε κάποιος αρμόδιος, είτε από την πολιτική προστασία και την αστυνομία, είτε από την Αττική Οδό.
Όπως υπογράμμισε ο διανομέας οδηγός «γύρω στις 11 το πρωί μπήκα στην Αττική Οδό με το εταιρικό φορτηγό. Τους ρώτησα αν περνάει ή θα έχουμε πρόβλημα και μου είπαν «ναι κανονικά περνάει». Περίπου μετά από 6 χιλιόμετρα σταματήσαμε, δεν προχωρούσε τίποτα μπροστά. Ήμουν ανάμεσα στον περιφερειακό στην Υμηττού και στην έξοδο της Κάντζας. Να είχα κάνει 45 λεπτά; 1 ώρα;».
Είχατε κάποια ενημέρωση γιατί κολλήσατε;
«Δεν είχε καμία ένδειξη γιατί κολλήσαμε, ούτε είχαμε κάποια ενημέρωση. Ότι μάθαινα από το ράδιο. Είχε μια φωτεινή πινακίδα μπροστά που έλεγε «προσοχή ρίψη αλατιού». Την ενημέρωση την είχα από το ράδιο και από την εταιρεία μου που μίλαγα. Εκείνοι μου είπαν για τη νταλίκα που είχε διπλώσει στη Λ. Μαραθώνος».
Είχες σκεφτεί εναλλακτικούς τρόπους; Τι μπορούσες να κάνεις;
«Στις 12:00 μ.μ. πήρα τηλέφωνο τη γυναίκα μου και της είπα «μη με περιμένεις το βράδυ». Βλέποντας την κατάσταση, το είχα πάρει απόφαση πως εκεί θα έμενα. Και να σου πω και κάτι; Εγώ είμαι από τους τυχερούς, γιατί και τρόφιμα είχα πίσω και νερό και φορτιστή για το κινητό λόγω της δουλειάς. Είχα το φορτηγό της εταιρείας που καίει πετρέλαιο, καίει πιο λίγο δηλαδή. Πέφτει κάπως η θερμοκρασία αλλά οκ. Θα περίμενα να έρθουν να μας πάρουν».
Πέρασε κανείς να δει τι κάνετε, αν χρειάζεστε κάτι;
«Σε μας εκεί που ήμασταν δεν έφτασαν όλο το βράδυ ούτε νερά ούτε κουβέρτες. Ήρθαν τρεις άνθρωποι από τον στρατό γύρω στις 10:30 το βράδυ αλλά δεν είχαν πράγματα να μας μοιράσουν. Μας φέρανε τρόφιμα την άλλη μέρα το πρωί».
Δεν σκέφτηκες και εσύ να κλείδωνες το φορτηγό να φύγεις;
«Δεν ήξερα τι γίνεται πιο πάνω, ότι αφήνουν τα αυτοκίνητά τους και φεύγουν. Εγώ, επειδή ήμουν με το φορτηγό στη μεσαία λωρίδα, δεν ήθελα να το αφήσω εκεί γιατί αν ξεμπλόκαρε θα δημιουργούσα πρόβλημα. Ούτε είχα χώρο να κάνω δεξιά να το αφήσω, όπως είδα πιο πάνω ότι έκαναν. Γιατί σε μας εκεί, δεν είδα κανέναν να το αφήνει. Δεν ήθελα να το ρισκάρω».
Τι συζητούσατε με τον κόσμο δίπλα; Ποια ήταν η εικόνα;
«Ο κόσμος γύρω ήταν κουρασμένος και απογοητευμένος. Πολλά αυτοκίνητα δεν είχαν βενζίνη. Είδα τον μπροστινό μου να πηγαίνει με μπιτόνι στο βενζινάδικο πιο πάνω για να πάρει βενζίνη να βάλει στο αυτοκίνητό του. Ένας χαμός».
Κάποιο όχημα από την Αττική Οδό, από την Πολιτική Προστασία δεν ήρθε μετά από τόσες ώρες;
«Όχι, σε εμάς εκεί που ήμασταν δεν ήρθε κάποια όχημα από την Αττική Οδό, ούτε από την πολιτική προστασία ή την αστυνομία. Μόνο άνθρωποι του στρατού».
Όπως επισημαίνει ο διανομέας οδηγός για την απόφασή του να μοιράσει τρόφιμα «γύρω στις 9 το βράδυ, μιλούσα με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο και τής λέω, θα δώσω τα πράγματα που έχω πίσω στον κόσμο. Ήρθαν μετά τρία παλικάρια και με ρώτησαν, αν έχω τίποτα να τους δώσω να φάνε γιατί πείναγαν και τους δίνω και τους λέω, βοηθήστε με ρε παιδιά να πάμε να τα μοιράσουμε. Δεν ήταν μόνο το χιόνι. Είχε χιονοθύελλα. Πήραν από ένα τελάρο και πήγαμε και τα μοιράσαμε στον κόσμο, στα αμάξια. Από κει γύρω σε μας δεν είχε φύγει κανείς».
Με λίγα λόγια, αν δεν ήσουν με το εταιρικό φορτηγό και είχες βρεθεί με το δικό σου ΙΧ, για 24 ώρες δεν θα είχατε φάει τίποτα.
«Μέχρι το πρωί δεν μας είχαν φέρει τίποτα. Το πρωί ήρθαν που είχε ξεκινήσει και ο απεγκλωβισμός. Είχαν ανοίξει την έξοδο στην Κάντζα και έφευγε ο κόσμος σιγά σιγά. Ούτε ήρθε κανείς να μας πάρει να μας πάει στο αεροδρόμιο για το βράδυ όπως κάνανε. Είδα ένα τρένο, της τραινόσε, γιατί ο προαστιακός είχε πρόβλημα με το χιόνι, που πήγανε κόσμο στο αεροδρόμιο. Εκεί που ήμασταν δεν ήρθε κάποιος».
Τι σου έλεγε ο κόσμος όταν μοίραζες τα προϊόντα;
«Ο κόσμος έλεγε σε ευχαριστούμε πολύ, ήταν συγκινημένοι, πολύ ταλαιπωρημένοι. Σε ένα αυτοκίνητο μπροστά ήταν με τα παιδάκια τους και τους δώσαμε παραπάνω. Δεν το έκανα αυτό όμως μόνο εγώ, το έκαναν και άλλοι με τα φορτηγά. Όποιος είχε τρόφιμα, ότι μπορούσε να φαγωθεί το μοίραζαν στον κόσμο. Όπως και ένας συνάδελφός μου, από την ίδια εταιρεία (σ.σ. Στεργίου), όπως ενημερώθηκα αργότερα, που και αυτός άνοιξε το φορτηγό του και ότι είχε το έδωσε στον κόσμο να φάει. Θέλω να πω εδώ, επειδή είδα διάφορα στα social media. Κρουασάν ληγμένο δεν είχα και δεν θα έδινα ποτέ. Είχα πάει τη διανομή στους προμηθευτές και επέστρεφα, είχα πίσω δηλαδή ότι είχε περισσέψει από τη διανομή στους προμηθευτές».
Είχες πάρει την εταιρεία σου πριν ανοίξεις το φορτηγό;
«Ήταν μια κίνηση της στιγμής, μια απόφαση της στιγμής. Δεν πήρα να ενημερώσω την εταιρεία αλλά μου έδωσαν συγχαρητήρια και μου είπαν ότι έκανα πολύ καλά. Εννοείται πως δεν τα χρεώνομαι. Έβλεπα τον κόσμο πεινασμένο και έλεγα, πρέπει να φάνε. Σου είπα, εγώ ήμουν τυχερός. Ξέρω την εταιρεία μου πολύ καλά. Και τους ανθρώπους της και το ήθος τους. Είναι δίπλα μου σε αυτό. Έπρεπε ο κόσμος να φάει. Υπήρχε ανάγκη, οπότε άνοιξα το φορτηγό να τους δώσω».
Έχεις προλάβει να συζητήσεις για την αποζημίωση των 2.000 ευρώ. Γιατί ήδη έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι εργοδότες από τα εταιρικά οχήματα ζητάνε να πάρουν αυτοί τις αποζημιώσεις και όχι οι εγκλωβισμένοι οδηγοί.
«Δεν έχω μάθει κάτι, αλλά γνωρίζω καλά την εταιρεία μου και ξέρω τι άνθρωποι είναι. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα έχω κανένα πρόβλημα και θα με στηρίξουν και σε αυτό. Το πρωί ήρθε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης να με πάρει. Και ήρθε το πρωί γιατί το βράδυ δεν μπορούσε να προσεγγίσει. Όταν άνοιξε ο δρόμος, μπήκε ανάποδα και ήρθε ο ίδιος να με πάρει όπως έκανε και με άλλους οδηγούς».