Τραγική φιγούρα η παρακάτω μητέρα που ο καρκινοπαθής γιος της θυσιάστηκε προκειμένου να σώσει τον αδελφό του.
Σήμερα θέλουμε να μοιραστούμε την ιστορία του μικρού Δαμιανού. Ένα πολύ ξεχωριστό και γενναίο παιδί που η ζωή του ήταν πλημμυρισμένη με μικρά και μεγάλα θαύματα. Ο μικρός μαχητής διαγνώσθηκε με καρκίνο με τον οποίο έδινε μάχη όμως έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα.
Η μητέρα του Δαμιανού, Σόφη Σπινθάκη, αναφέρει στο Ant1.com.cy: «Ο Δαμιανός γεννήθηκε το 2004 στους Αγίους Τριμιθιάς και ήταν το μικρότερο παιδί στην οικογένεια (είχε ακόμα τέσσερα αδέλφια). Ήταν ένα υγιέστατο και φρόνιμο αγοράκι. Ήταν έξυπνο, υποστηρικτικό και δίκαιο πλάσμα. Συγκινούσε με την αγάπη και την καλοσύνη του.
Ήταν 16 του Γενάρη του 1917… όταν ξύπνησε το πρωί, μου είπε πως δεν μπορούσε να κουνήσει τα χέρια του. Είχε φουσκώσει ο λαιμός και η μασχάλη του. Ο Δαμιανός είχε πάντα θέμα με τους αδένες, φούσκωναν εύκολα σε κάθε κρυολόγημα, αλλά οι γιατροί μας έλεγαν πάντα να μην ανησυχούμε, ότι δεν ήταν κάτι που έπρεπε να μας φοβίζει.
Πήγαμε όμως αμέσως στο νοσοκομείο και η γιατρός του έκανε όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις. Την ίδια μέρα, μας έστειλαν στο Παιδοογκολογικό Τμήμα του Μακάρειου Νοσοκομείου.
Ο γιος μου διαγνώστηκε με καρκίνο τύπου λέμφωμα Hodgkin. Τότε άρχισε και ο μεγάλος Γολγοθάς…
Η ζωή μας άλλαξε εντελώς! Άρχισαν οι χημειοθεραπείες και όταν ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος, τον Ιούνιο, μας έστειλαν Γερμανία. Ακτινοθεραπεία έκανε στην Κύπρο. Ο Δαμιανός μου ήταν τόσο αισιόδοξος και τόσο δυνατός, προσευχόταν συνέχεια. Είχε όρεξη για παιχνίδι και αγαπούσε τη ζωή. Τον έβλεπα και γέμιζε η ψυχή μου αισιοδοξία. Το χαμόγελό του, ήταν η δύναμή μου.
Τον Σεπτέμβριο πήγε κανονικά σχολείο. Μερικές μέρες αργότερα, ενώ έκανε το μάθημα της γυμναστικής, βρήκε δυο “κουβαράκια” στο κεφάλι του. Το ίδιο απόγευμα πήγαμε στο γιατρό και πράγματι, τα ψηλάφισε κι εκείνος.
Όμως, είχε ήδη κάνει αξονικό πριν και δεν μπορούσε να του κάνει ξανά, έπρεπε να περιμένουμε. Θα έκανε σύντομα και τον δεύτερο κύκλο χημειοθεραπειών.
Ήταν τόσο δυνατό το παλικαράκι μου! Δεν τρόμαξε, κοίταξε για λίγο το γιατρό με ένα θλιμμένο χαμόγελο και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Ήταν μόνο 12 ετών… όμως τόσο ώριμος και τόσο δυνατός! Λίγες μέρες αργότερα, το αγοράκι μου έφυγε για πάντα από τη ζωή και όχι από τον καρκίνο…
Εκείνο το απόγευμα, ο άλλος μου γιος (ο τέταρτος στη σειρά) ήθελε να πάει βόλτα με τους φίλους του στο Δημοτικό σχολείο. Ήθελε όμως να πάει και ο Δαμιανός μαζί τους αλλά δεν είχε ποδήλατο (του είχε ξεφουσκώσει το λάστιχο). Επέμενε όμως τόσο πολύ, που τα άλλα παιδιά έκατσαν να του το φτιάξουν. Του έλεγα “μην πας, μείνε σπίτι, πρέπει να προσέχεις”, αλλά ο Δαμιανός επέμενε.
Εν τω μεταξύ, κάτι που δεν ανάφερα στην αρχή, όταν γεννήθηκε ο Δαμιανός χώρισα και μετακομίσαμε στο χωριό Ανώγεια.
Ξεκίνησαν με τα ποδήλατα αλλά στο δρόμο άλλαξαν γνώμη και αποφάσισαν αντί στο Δημοτικό να πάνε στο Γυμνάσιο της Κλήρου από τον πίσω δρόμο. Εκεί κοντά υπάρχει και μια Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Δαμιανός τους ζήτησε να σταματήσουν για λίγο για να προσκυνήσει. Ήθελε να προσευχηθεί λες και ήξερε τι θα ακολουθήσει…
Ήταν τέσσερα παιδιά με τα ποδήλατα, τα δυο στην αριστερή πλευρά (ο Δαμιανός με τον αδελφό του) και τα άλλα δυο στη δεξιά πλευρά. Κάποια στιγμή όμως, ο Δαμιανός ζήτησε από τον αδελφό του να πάει στην άλλη πλευρά του δρόμου. Του είπε ότι φοβόταν πως θα τους πατούσε αυτοκίνητο. Έτσι και έγινε, ο αδελφός του πήγε στην άλλη πλευρά και λίγα λεπτά αργότερα, πέρασε ένα αυτοκίνητο και πάτησε τον Δαμιανό. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Ο μικρότερος γιος μου, έσωσε τον αδελφό του αλλά δεν γλύτωσε ο ίδιος…
Πώς να μπορέσω να περιγράψω όλα όσα ακολούθησαν… Το μόνο που θυμάμαι έντονα ήταν όταν είδα το νεκρό σωματάκι του… ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του. Τότε άκουσα τη φωνή του να μου λέει “μάμα θα ερχόταν πίσω η αρρώστια και θα ήταν χειρότερα”. Το άκουσα καθαρά και δεν ήταν της φαντασίας μου», λέει συγκινημένη η μητέρα.
«Έσωσε τον αδελφό του, τον εαυτό του από τα χειρότερα και σε μένα έδωσε και δίνει κάθε μέρα δύναμη και χίλια δυο σημάδια ότι είναι κοντά μου. Πάντα στη τσάντα μου είχα την εικόνα της Αγίας Υπομονής. Την είχα συνέχεια σε κάθε θεραπεία του, σε κάθε ταξίδι μας. Κάποια στιγμή όμως η εικόνα χάθηκε. Ψάξαμε παντού αλλά δυστυχώς… Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας που “έφυγε” ο Δαμιανός, μου λέει η κόρη μου: “μάμα βρέθηκε η εικόνα που χάσαμε;» της απάντησα πως όχι και μου είπε “μα είναι πίσω σου, πάνω στην συρταριέρα σου”. Ήταν πραγματικά απίστευτο! Είμαι σίγουρη ότι ο Δαμιανός μου την έβαλε εκεί. Το παλικαράκι μου σήμερα είναι ένας άγγελος ψηλά στον ουρανό και μας κοιτά, μας προσέχει! Όλος ο ουρανός ένα απέραντο χαμόγελό του! Καλή αντάμωση μωρό μου. Σε αγαπώ πολύ!», καταλήγει.