Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για μία πέρα για πέρα, αληθινή ιστορία, η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πρώτη φορά δημοσιεύτηκε στο «singleparent.gr». Μια αναγνώστρια θέλησε να εκμυστηρευτεί τα όσα έγιναν με το σύζυγό της, το κενό που νιώθει, ενώ αναφέρθηκε και στα παιδιά της. Αναλυτικότερα:
Αληθινή ιστορία: Πώς ξεκινά
«Στις 3 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή και γύρω στις 10 το βράδυ ο σύζυγός μου ήταν στην κρεβατοκάμαρα, έβλεπε τηλεόραση, ο μικρός έπαιζε δίπλα του με τα αυτοκινητάκια του και ο μεγάλος ήταν στο μπάνιο. Εγώ ετοίμαζα τη βαλίτσα του μεγάλου μου γιου, ο οποίος θα έφευγε την άλλη μέρα για Ρώμη. Κάποια στιγμή που ήμουν στην κουζίνα στον κάτω όροφο κατέβηκε ο μικρός τη σκάλα μέχρι τα 3 πρώτα σκαλοπάτια και μου φωνάζει “Μαμά τρέξε, ο μπαμπάς κάνει μπρ μπρ και δεν με ακούει, κάτι έπαθε γρήγορα.
Ανέβηκα γρήγορα και τον βλέπω να βγάζει βρόγχους. Άρχισα να τσιρίζω, έτρεξε ο μεγάλος, ήρθαν οι γείτονες, ήρθε το 166, όλα έγιναν πολύ γρήγορα . 2 ασθενοφόρα, κινητές μονάδες και η πυροσβεστική μήπως και τον κατεβάσουν από το μπαλκόνι γιατί η σκάλα είναι στρογγυλή. Σε 2 ώρες μας ανακοίνωσαν το τέλος του Στέλιου μου. Οδυρμός, τσιρίδες, φωνές, η κατάστασή μου σε σοκαριστική μορφή. Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι από κει και πέρα. Έλεγα πράγματα, έκανα πράγματα, ένα μούδιασμα, μια απεγνωσμένη κατάσταση. Πολύς κόσμος. Γύρω στα 100 άτομα περιφέρονταν γύρω μου. Εγώ ήμουν σε άλλο πλανήτη. Τσίριζα και φώναζα. Ήταν μόνο 46. Ούτε και από την κηδεία θυμάμαι πολλά. 3 γιατροί δεν μπορούσαν να με συνεφέρουν. Ούτε τα χάπια μπορούσαν να μου βάλουν στο στόμα. Τα έφτυνα. Ήμουν λένε σαν τέρας. Δεν με γνώριζε κανείς», ανέφερε αρχικά για την ιστορία της.
Η συνέχεια της ιστορίας:
«Οι μέρες που ακολούθησαν Γολγοθάς. Κόσμος πολύς μπαινοέβγαινε, κοιμόταν στο σπίτι. Εγώ τσίριζα. Δεν θυμόμουν ούτε να φάω, ούτε να πιω. Ούτε κρύωνα ούτε ζεσταινόμουν. Το μικρό τον ανέλαβε μια δασκάλα του σχολείου του. Ο μεγάλος έφερνε τις παρέες του για να μου συμπαραστέκονται. Φίλες, φίλοι, συγγενείς, γείτονες, γειτόνισσες, συνάδερφοι, συναδέρφισσες, όλοι κάθε μέρα έρχονταν. Τελικά η κουμπάρα μου με έστειλε σε έναν γνωστό της ψυχίατρο. Παράλληλα από τα χτυπήματα έσπασα και το χέρι μου. Τελικά ο γιατρός μου έδωσε Ζάναξ 0,5 πρωί, μεσημέρι, βράδυ και ένα αντικαταθλιπτικό χάπι το βράδυ. Επίσης πάω και σε ψυχολόγο – life coach που με βοηθάει, νομίζω.
Τον πρώτο καιρό είχα επαφή και με παιδοψυχολόγο για το μικρό αλλά παράλληλα υποστηριζόταν και από ψυχολόγο του σχολείου. Δεν έχασε ούτε μια μέρα από το σχολείο του. Δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος.
Σίγουρα δεν μπορείτε να το καταλάβετε γιατί δεν μπορώ να σας μεταδώσω το πώς νιώθω. Συνεχίζω να νιώθω απαίσια, αλλά επέστρεψα στη δουλειά στις 43 μέρες. Όσο είμαι στη δουλειά είμαι λίγο καλύτερα. Στο σπίτι θέλω πάντα κόσμο. Δεν θέλω τη μοναξιά. Με τρομάζει η ζωή χωρίς αυτόν. Δεν τη θέλω. Τα παιδιά νιώθω ότι με έχουν ανάγκη αλλά δεν μπορούν να καλύψουν το κενό που νιώθω. Ευχαριστώ για την ακρόαση. Περιμένω την απάντησή σας», κατέληξε η ίδια.
* Πηγή: singleparent.gr
