Μυκήνες: Ο Τρωικός Πόλεμος δεν έγινε ποτέ. Όλα αυτά τα γέννησε η φαντασία του Ομήρου. Ήταν όλα παραμύθια. Μέχρι που στις 16 Νοεμβρίου του 1876, ο Ερρίκος Σλίμαν ανακάλυψε το βασίλειο των Μυκηνών. Μάλιστα έστειλε τηλεγράφημα στον βασιλιά Γεώργιο Α’. Σε εκείνο ανέφερε «Αντίκρισα το πρόσωπο του Αγαμέμνονα. Βρήκα εντός των Τάφων μεγάλους θησαυρούς αρχαϊκών αντικειμένων εκ καθαρού χρυσού. Οι θησαυροί ούτοι αρκούν και μόνον να γεμίσουν ένα μεγάλο μουσείον, που θα είναι το αξιολογώτερον του κόσμου. Και το οποίον ανά τους αιώνας θα ελκύει εις Ελλάδαν χιλιάδας ξένους από όλας τας χώρας».
Το πρόσωπο ανήκε τελικά σε έναν βασιλιά τον Μυκηνών, που έζησε τριακόσια χρόνια πριν από εκείνον. Η χρυσή του μάσκα, όμως, έγινε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ευρήματα της παγκόσμιας αρχαιολογικής ανασκαφής. Το παλάτι βρέθηκε, μαζί με τις υπόγειες δεξαμενές που το τροφοδοτούσαν με νερό τρεις χιλιάδες χρόνια πριν αποκτήσει τρεχούμενο νερό κάθε σπίτι της Αθήνας.
Δίπλα στο παλάτι βρέθηκαν θολωτοί τάφοι τόσο επιβλητικοί που στην είσοδό τους κάθε φορά κοντοστέκεσαι γιατί διστάζεις λίγο να μπεις μέσα. Το ύψος τους φτάνει τα 13,5 μέτρα. Για να κάνετε ολόκληρη την κυκλική βόλτα στο εσωτερικό τους θα χρειαστεί να διανύσετε σχεδόν 15 μέτρα.
Η πολύχρυση πόλη του Ατρέα και των γιων του, Αγαμέμνονα και Μενέλαου είναι χτισμένη ανάμεσα σε δύο λόφους. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς καθώς ανηφορίζεις το πλακόστρωτο δρομάκι από το εκδοτήριο των εισιτηρίων είναι η φαντασμαγορική θέα που απολαμβάνει στην αργολική πεδιάδα.
Το πρώτο πράγμα που βλέπουν οι περισσότεροι επισκέπτες στις Μυκήνες είναι οι δύο θολωτοί τάφοι του Ταφικού Κύκλου Β’. Οι δΥο εντυπωσιακοί τάφοι έχουν πάρει και τα χαϊδευτικά «της Κλυταιμνήστρας» και «του Αίγισθου», αν και δεν είμαστε επισήμως βέβαιοι ότι εδώ ήταν θαμμένοι η σύζυγος του Αγαμέμνονα και ο εραστής της.
Ο πλακόστρωτος δρόμος ανηφορίζει κι άλλο μέχρι που φτάνει μπροστά στην περίφημη Πύλη των Λεόντων. Δηλαδή, την επίσημη είσοδο της πόλης των Μυκηνών. Όταν περάσετε την Πύλη των Λεόντων, θα χρειαστεί να βάλετε αρκετά την φαντασία σας να δουλέψει για να καταλάβετε πού ήταν τι.
Το ανάκτορο του Αγαμέμνονα και η θέα του στη θάλασσα και το θρησκευτικό κέντρο της Ακρόπολης. Τα Κυκλώπεια Τείχη και η Οικία του Λαδέμπορου που έφτιαχνε τα αρώματα και τα λάδια τα οποία εξάγονταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Το πιο απόκοσμο μνημείο του χώρου, τον οποίο μπορείτε άνετα να τον γυρίσετε σε λιγότερο από μία ώρα, είναι η Υπόγεια Δεξαμενή. Θυμηθείτε να πάρετε μαζί σας φακό για να την εξερευνήσετε. Η είσοδός της βρίσκεται κοντά στο βόρειο κυκλώπειο τείχος, μέσα στην αρχαία πόλη. Η κατασκευή της έγινε το μακρινό 1300 π.Χ. Είναι, μέχρι στιγμής, η μοναδική δεξαμενή που έχουμε βρει από την προϊστορική εποχή.
Καθώς πλησιάζετε στην έξοδο του αρχαιολογικού χώρου, θα κάνετε απαραιτήτως μια στάση στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Μυκηνών. Στεγάζεται σε ένα πέτρινο κτίριο κοντά στο εκδοτήριο των εισιτηρίων. Αρκετά από τα εκθέματα του μουσείου είναι αντίγραφα των αυθεντικών που βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, όμως, το μουσείο φιλοξενεί ένα πολύ ενδιαφέρον χρονολόγιο των ανασκαφών και τις μακέτες του λόφου που θα σας δώσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς ακριβώς έμοιαζε η πόλη του Ατρέα στην ακμή της.
Μιλώντας για τον Ατρέα, το δεύτερο εντυπωσιακότερο μνημείο του αρχαιολογικού χώρου βρίσκεται λίγο έξω από αυτόν. Είναι ο λεγόμενος Θησαυρός του Ατρέα, τον οποίο οι ευγενικοί υπάλληλοι στο εκδοτήριο των εισιτηρίων θα σας προτείνουν να αφήσετε για το τέλος της επίσκεψής σας. Βρίσκεται περί τα πεντακόσια μέτρα μακριά από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο, στο δρόμο προς το σύγχρονο χωριό των Μυκηνών. Είναι ο μεγαλύτερος θολωτός τάφος στις Μυκήνες.
Αν και δεν είναι αποδεδειγμένα ο τάφος του ίδιου ή του πατέρα του Αγαμέμνονα, χρονολογείται κάπου μεταξύ του 1350 και του 1250 π.Χ. Φιλοξενούσε σίγουρα κάποιο σημαντικό μέλος της βασιλικής οικογένειας των Μυκηνών. Εσείς, τώρα, μπορείτε να πιστέψετε όποια εκδοχή θέλετε σχετικά με την ταυτότητα του ενοίκου του. Κι αν κάποιος προσπαθήσει να σας αποτρέψει με το επιχείρημα της έλλειψης επαρκών επιστημονικών στοιχείων, να του πείτε ότι ο άνθρωπος που τα ανακάλυψε όλα αυτά έψαχνε για κάτι που όλοι του φώναζαν ότι δεν υπήρχε.