Μιλτιάδης Ιατρίδης: Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ιταλών. Ένα φάντασμα που αποδείκνυε περίτρανα την μαχητικότητα του Ελληνικού Έθνους. Τον αποκαλούσαν Μοναχικό λύκο και ήταν ο 34χρονος Κυβερνήτης του Θρυλικού Υποβρυχίου Παπανικολής.
Η επίθεση στην Ιταλική νηοπομπή
Στις 24 Δεκεμβρίου 1940 ο Μιλτιάδης Ιατρίδης, ακολουθώντας χάρτες και λοιπές πληροφορίες που είχε μαζέψει, εντοπίζει μία Ιταλική νηοπομπή που μετέφερε μεγάλες ποσότητες οπλισμού, πυρομαχικών, τροφίμων κ.λ.π, με περισσότερα από 14 μεταγωγικά που συνοδευόταν από αντιτορπιλικά και τορπιλοβόλα. Σχεδόν αμέσως εκσφενδονίζει 4 τορπίλες εναντίον της.
Όπως αναφέρει ο Μίλτων, ακούστηκαν συνολικά 3 εκρήξεις. Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες για το υποβρύχιο και το πλήρωμα του, διότι τα Ιταλικά πολεμικά ξεκίνησαν να ρίχνουν βόμβες βυθού. Χρησιμοποίησαν περίπου 85 βόμβες στον αριθμό, ευτυχώς όμως καμία δεν πέτυχε το υποβρύχιο. Είχε κατέβει στο μεγαλύτερο βάθος που επέτρεπαν οι τότε συνθήκες για τα συγκεκριμένου τύπου υποβρύχια και ο «γέρος» Παπανικολής άρχισε να τρίζει.
Την επόμενη ημέρα στις 25 Δεκεμβρίου 1940, το πλήρωμα μοίραζε τα χρόνια πολλά για τα Χριστούγεννα με ελαφρά κλίση της κεφαλής τους, ώστε να μην σπαταλήσουν το λίγο οξυγόνο που τους είχε απομείνει, εξαιτίας των πολλών ωρών κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μιλτιάδης Ιατρίδης: Η επιστροφή στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας
Μετά την ανωτέρω επιχείρηση, το υποβρύχιο επέστρεψε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Η Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού παιάνιζε και τα πληρώματα των πλοίων του επιφύλασσαν την υποδοχή που αξίζει σε Ήρωες. Προήχθη άμεσα σε Αντιπλοίαρχο επ’ ανδραγαθία (ήταν ο 1ος Αξιωματικός που προήχθη επ’ ανδραγαθία) και του απενεμήθη το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας. Οι εφημερίδες της εποχής τον έκαναν πρωτοσέλιδο και αναφέρονταν στα κατορθώματα του.
Ο Μιλτιάδης Ιατρίδης συνέχισε τις περιπολίες με τον Παπανικολή και στην Μεσόγειο βυθίζοντας και άλλα επιταγμένα εμπορικά πλοία και πολεμικά καταφέρνοντας να διαφεύγει.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944 παρασημοφορείται και πάλι με τον Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως επειδή: «Κατά την στιγμήν της καταρρεύσεως της Πατρίδος υπερνικήσας πάσας τας παρουσιασθείσας πολεμικάς δυσκολίας, επέτυχεν εν τέλει να φέρει το πλοίον του εις Αλεξάνδρεια, προς συνέχισιν του αγώνος».
Απόσπασμα από την βιογραφία του για την ημέρα του θανάτου του, στις 18 Φεβρουαρίου του 1960:
«Τα βάθη της Αδριατικής, η Βόρεια Θάλασσα του Ατλαντικού, η Μεσόγειος στην διάρκεια του Πολέμου και στην διάρκεια της Ειρήνης, η θάλασσα της Κίνας, ο Νότιος Ατλαντικός ο Ειρηνικός και ο Ινδικός Ωκεανός δεν είχαν καταφέρει να τον σταματήσουν και πάντα προχωρούσε πάνω η’ κάτω από την επιφάνεια τους!!! Ήταν αρκετή όμως μια τσαλακωμένη ράγα του τραμ στον Πειραιά για να σταματήσει την πορεία του, ενώ είχε ακόμη τόσα πολλά να δώσει!!…»
