Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για μία μητέρα, η οποία νόμιζε πως αντιμετώπιζε πρόβλημα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Πίστευε πως είχε θέμα με τις αισθήσεις της. Αυτό, διότι όλοι νόμιζαν πως ήταν επιληπτική. Ωστόσο, η ίδια είχε κάτι σοβαρότερο….
Αν σκεφτώ την πρώτη μου απώλεια αισθήσεων ήταν το 1983 όταν ο γιος μου ήταν 9 μηνών. Αυτά τα επεισόδια συνεχίζονταν για χρόνια και αυτή η απώλεια συνείδησης και αισθήσεων που είχα άρχισε να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη. Τελικά, τον Αύγουστο του 1991, αποφάσισα να πάω ιδιωτικά για να κάνω κάποιες εξετάσεις. Διάγνωση δυστυχώς για το τι έχω, δεν μπορούσε να δοθεί από τους γιατρούς. Έτσι, συνέχισα να εργάζομαι ως υπεύθυνη ενός υποκαταστήματος μίας τράπεζας.
Η ζωή μου άλλαξε τελείως τον Φεβρουάριο του 1995, δύο μέρες μετά τα 12α γενέθλια του γιου μου. Τότε είχα μια άλλη ανεξήγητη απώλεια συνείδησης. Ενώ έκανα κάτι ψώνια, έπεσα στο έδαφος και το κεφάλι μου σφήνωσε σε μια επαγγελματική σφουγγαρίστρα καθαρισμού. Δύο εκτεθειμένοι μεταλλικοί δακτύλιοι μού έσπασαν το κρανίο και μπήκαν στο οπτικό μου νεύρο.
Απουσίασα από τη δουλειά μου για 5 μήνες, μέχρι να αναρρώσω από τους τραυματισμούς μου. Γύρισα όταν φαινόμουν καλά και τα μαλλιά μου είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν ξανά. Παρ’ όλη την περιπέτεια, ένιωθα ότι ήμουν πολύ τυχερή που σώθηκα. Ωστόσο, είχα χάσει την όραση στο αριστερό τεταρτημόριο και των δύο ματιών και πραγματικά πάσχιζα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της δουλειάς μου. Δεν άντεξα. Μέχρι τον Νοέμβριο του 1996, είχα συνταξιοδοτηθεί για ιατρικούς λόγους.
Τα επεισόδια απώλειας της συνείδησης συνέχιζαν να με ταλαιπωρούν, πήγαινα στους γιατρούς μου, αλλά διάγνωση δεν έβγαινε. Μία μέρα και ενώ είχα επισκεφθεί για άλλο άσχετο λόγο έναν χειρουργό, έπαθα επεισόδιο στο ιατρείο του και έτσι αυτόματα με παρέπεμψε στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Αυτό συνέβη το Μάρτιο του 1998.
Έναν χρόνο μετά, τον Μάιο του 1999, μου δόθηκε διάγνωση επιληψίας και ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή. Ένιωθα ανακούφιση, πίστευα πως θα έχω πλέον τον έλεγχο της ζωής μου, έστω και με τη βοήθεια φαρμάκων.
Ένα χρόνο αργότερα, διάβασα στην τοπική βραδινή εφημερίδα ένα άρθρο για την επιληψία που είχε γραφτεί από την Εθνική Εταιρεία Επιληψίας. Στο άρθρο ανέφερε πως έψαχναν εθελοντές για να βοηθήσουν στη λειτουργία του Δικτύου Πληροφοριών Επιληψίας. Πήρα αμέσως το τηλέφωνο και μέσα σε λίγους μήνες είχα εκπαιδευτεί και ήμουν επίσημα Εθελόντρια του Δικτύου Πληροφοριών Επιληψίας.
Ένιωσα ότι η ζωή μου είχε και πάλι σκοπό. Μου άρεσε να μιλάω στους ασθενείς, να μοιράζομαι πληροφορίες και να παρέχω συναισθηματική βοήθεια και υποστήριξη. Το μοναδικό μελανό σημείο στη ζωή μου ήταν πως τα επεισόδια μου συνεχίζονταν και πλέον αυτό γινόταν αντιληπτό έντονα από τον περίγυρό μου.
Αυτό συνεχίστηκε για οκτώ ακόμη χρόνια, όταν τον Απρίλιο του 2007, είχα ένα ακόμη επεισόδιο. Κατέληξα με σπασμένη μύτη και δύο μαύρα μάτια και μπήκα στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετική. Ο γιατρός ήρθε να μου μιλήσει και αρχικά νόμιζα πως θα μου πει αυτά που ήδη ήξερα. Όμως εκείνος ήθελε να δω τον Δρ O’Donoghue, τον Σύμβουλο Επιληψίας, για τον οποίο έκανα εθελοντική εργασία στο Ιατρικό Νοσοκομείο Κουίνς.
Τον Αύγουστο 2007 ο Δρ O’ Donoghue αποφάσισε να ρίξει εκ νέου με μια πλήρη ματιά στο ιατρικό μου ιστορικό. Μου πρότεινε να κάνω ένα άλλο Tilt Test, καθώς οι αρχικές του σκέψεις ήταν ότι δεν ήταν επιληψία, αλλά κακοήθης αγγειοπλαστική συγκοπή!
Ενώ περιμένα το Tilt Test (ελληνιστί λέγεται δοκιμασία ανάκλισης – πρόκειται για μια εξέταση που γίνεται σε περιβάλλον κλινικής όπου υπάρχουν όλα τα μέσα και προϋποθέσεις για την σωστή αντιμετώπιση τυχόν επιπλοκών. Ο κύριος λόγος που κάνουμε την δοκιμασία ανάκλισης είναι όταν κάποιος από τους ασθενείς αναφέρει ότι λιποθυμάει ξαφνικά), αποφάσισα να πραγματοποιήσω κάποια δική μου έρευνα και κατάλαβα γιατί ο γιατρός σκέφτηκε ότι ίσως στην πραγματικότητα είχα νευροκαρδιογενή συγκοπή (Vasovagal Syncope). Πλέον ήξερα τι να περιμένω όταν έκανα το Tilt Test, και επίσης ήξερα ποιο ήταν το χειρότερο σενάριο: Ένας βηματοδότης! Σκέφτηκα ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα!
Για να επιταχύνω τα πράγματα πήγα να κάνω το τεστ ιδιωτικά στις 9 Νοεμβρίου 2007. Αυτό που συνέβη με εξέπληξε και με συγκλόνισε, καθώς δεν είχα ένα, αλλά δύο νευροκαρδιογενείς συγκοπές και αμέσως μπήκα στο νοσοκομείο και έβαλα βηματοδότη! Ο Δρ O’Donoghue με ενημέρωσε ότι τα επεισόδια που είχα ήταν αποτέλεσμα της πτώσης της αρτηριακής πίεσης. Ο βηματοδότης πλέον θα με προφύλασσε.
Έκοψα σταδιακά και όλα τα φάρμακα. Από τον Απρίλιο του 2011 διαχειρίζομαι τον τρόπο ζωής μου και πηγαίνω για τακτικούς ελέγχους στην κλινική βηματοδότη. Η ζωή είναι πολύ πιο διαφορετική για μένα τώρα. Σιγά-σιγά ανέκτησα τον έλεγχό της και έμαθα να ζω με την πάθησή μου. Εργάζομαι ακόμη και σήμερα ως εθελόντρια στην Κλινική Επιληψίας και παράλληλα απασχολούμαι ως σύμβουλος πωλήσεων.
Συμπέρασμα; Όταν κάτι έχετε και απάντηση δεν παίρνετε από τους γιατρούς σας, συνεχίστε να το ψάχνετε. Μπορεί μία λάθος διάγνωση να σας στοιχίσει τη ζωή!