Μάριος Ψαραδέλλης: Πρόκειται για ένα παιδί 23 ετών, το οποίο πάλεψε για τα όνειρά του και δεν άφησε σε καμία περίπτωση να του τα στερήσει, η αναπηρία του. Πρόκειται για ένα λαμπρό παράδειγμα παιδιού, το οποίο μεταφέρει το μήνυμα της θέλησης. Με τη θέληση, μπορεί κανείς να πετύχει τα πάντα και ο Μάριος Ψαραδέλλης το αποδεικνύει μέσα από τα έργα του, τα οποία μεταφέρει στη συνέντευξη που παραχώρησε.
Αναλυτικά:
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Θα ήθελα αρχικά να μου μιλήσεις για την αναπηρία σου, ποια είναι η κατάστασή σου ώστε να σε γνωρίσει και το αναγνωστικό κοινό.
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Έχω διαγνωστεί με εγκεφαλική παράλυση – τετραπληγία. Η μητέρα μου τον τελευταίο μήνα της κύησης έπαθε αναπνευστική λοίμωξη. Έμεινε στην εντατική για μέρες. Γέννησε με φυσιολογικό τοκετό μετά από θαύμα. Παρόλο που οι γιατροί της έλεγαν ότι όλα πήγαν καλά, εκείνη συνέχεια τους ρωτούσε αν είχα κάποιο πρόβλημα. Δεν είχε καταλάβει κανένας τίποτα, δεν υπήρχαν ενδείξεις επιπλοκής, Η μητέρα μου είχε από την αρχή ένα μητρικό ένστικτο ότι κάτι μου συνέβη.
Όλα καλά, πήγαμε σπίτι και αφού πέρασαν οι μήνες, οι γονείς μου έβλεπαν ότι δεν μπορούσα να στηρίξω το σώμα μου για να κάτσω καθιστός στο πάτωμα όπως τα περισσότερα παιδάκια. Έπεφτα στο πλάι, είχα συνέχεια τα χέρια μου σε σχήμα γροθιάς και ουσιαστικά από εκείνο το σημείο υποψιάστηκαν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με μένα.
Μάριος Ψαραδέλλης: Οι λάθος διαγνώσεις από τους γιατρούς
Με παρακολουθούσε αναπτυξιολόγος που και αυτή έλεγε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και ότι επρόκειτο για μία αναπτυξιακή καθυστέρηση. Από ένα σημείο και έπειτα όμως δεν υπήρχε άλλο περιθώριο για δικαιολογίες. Έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις. μαγνητική εγκεφάλου και έτσι διαπιστώθηκε ότι έχω αυτή τη διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Η κινητική δυσκολία εκτός από τα άνω και κάτω άκρα επηρέασε και την ομιλία μου. Έχω δυσαρθρία και μία δυσκολία διαχείρισης των αναπνοών μου, η οποία κάνει τη φωνή μου να ακούγεται πιο μπάσα κατά τη διάρκεια της ομιλίας, πράγμα που με τα χρόνια έχει βελτιωθεί σημαντικά με τη βοήθεια λογοθεραπείας.
Βρίσκομαι σε αμαξίδιο αλλά μπορώ να κάνω βήματα με τη βοήθεια των άλλων. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος κινητικά και πιο αυτόνομος. Μου αρέσει να πιάνομαι από τα έπιπλα του σπιτιού και να σηκώνομαι όρθιος. Έχει τη φάση του!».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Γεννήθηκες σχεδόν από θαύμα όπως δηλώνεις. Το σίγουρο είναι πως στην πορεία της ζωής σου τα κατάφερες πολύ καλά. Τι είναι αυτό που σου έδινε τη δύναμη να συνεχίσεις παρά τις αντιξοότητες της κατάστασης σου;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Κοίταξε αν μη τι άλλο, το να ζεις τη ζωή σου έχοντας κινητικό περιορισμό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Θέλει τεράστια υπομονή, θέλει να έχεις κότσια και μαγκιά! Έχω πει αμέτρητες φορές στον εαυτό μου ότι: «Δεν αντέχω άλλο..ως εδώ «. Ήθελα να σηκωθώ να τρέξω, να παίξω με τα άλλα παιδιά, να χορέψω breakdance και ένιωθα πολύ στενοχωρημένος επειδή δεν είχα αυτή τη δυνατότητα.
Παλαιότερα και ιδιαίτερα στην εφηβεία μου, αδυνατούσα να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει. Πάθαινα κρίσεις πανικού, περνούσα καταθλιπτικά επεισόδια, είχα αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, σκεφτόμουν συνέχεια το θάνατο, κατηγορούσα τους γονείς μου ότι φταίνε για την κατάστασή μου. Γενικά είχα μία πολύ απελπιστική στάση απέναντι στη ζωή και δεν έβρισκα κανένα απολύτως νόημα.
Μέχρι που σιγά-σιγά με τη βοήθεια της προσωπικής μου ψυχοθεραπείας και έχοντας παράλληλα τη στήριξη από σημαντικούς ανθρώπους για μένα, έμαθα να αγαπώ να εκτιμώ και να σέβομαι τον εαυτό μου γιατί είναι μοναδικός και υπερπολύτιμος. Έτσι, δουλεύοντας με τον καθρέφτη της ψυχής μου, δεν χρειάστηκε καν να αποδεχτώ καμία αναπηρία, αφού συνειδητοποίησα ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και προσφέρει ταυτόχρονα κάτι ξεχωριστό στην κοινωνία συμβάλλοντας με το δικό μου τρόπο σε αυτή.
Γουστάρω να δημιουργώ κίνητρα και να ξυπνάω κάθε πρωί με ένα καινούργιο στόχο. Η δύναμη της θέλησης μετακινεί βουνά, μου δίνει την δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να πορεύομαι με αυτά που διαθέτω. Η ζωή έχει όμορφες άλλα και δύσκολες στιγμές και μέσα από τις τελευταίες , εγώ προσωπικά, κατάφερα να ωριμάσω ως άνθρωπος ξεπερνώντας τα εμπόδια. Όπως λέει ένα πολύ σοφό απόφθεγμα: «Επιτρέπεται να πέσεις, αρκεί κάποια στιγμή να ξανασηκωθεί».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Στήριξη από την οικογένεια σου, το συγγενικό και το φιλικό περιβάλλον σου. Τι ρολό έπαιξαν ξεχωριστά στην ανάπτυξη της ζωής σου και του χαρακτήρα σου;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Έχω λάβει πολλή αγάπη από τα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός μου και είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτό. Από την πρώτη στιγμή οι γονείς μου ήταν και είναι στο πλευρό μου, προσφέροντας μου τη στήριξή τους. Έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Η αλήθεια είναι ότι τσακωνόμαστε αρκετές φορές μεταξύ μας. Και τις περισσότερες φορές η αιτία είναι ότι πάνω στη λαχτάρα τους να με βοηθήσουν, γίνονται υπερπροστατευτικοί.
Ανέκαθεν βρισκόμουν κάτω από ένα σκωτσέζικο ντους. Από τη μια υπήρχε υπερβολική τρυφερότητα και φροντίδα και από την άλλη μία σκληραγώγηση που απέβλεπε στην ισότητα μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτός ο διπολισμός αποτυπώθηκε στη συνέχεια και στη δική μου συμπεριφορά. Οι γονείς μου προσπαθούσαν πάντα να μου δώσουν το «καλύτερο» σύμφωνα πάντα με τη δική τους αντίληψη των πραγμάτων.
Και ξέρεις με πιάνει αυτό το εγωκεντρικό συναίσθημα του τύπου: «Πω πω ρε φίλε, κανείς δεν με καταλαβαίνει!» Είναι μία από τις πιο κλασικές φράσεις που έχει πει ο καθένας μας είτε βρίσκεται σε αμαξίδιο είτε όχι. Κι όσο και να μας φαίνεται περίεργο έχουμε όλοι δίκιο και άδικο ταυτόχρονα! Αυτό είναι το παράδοξο της ζωής και της φύσης μας!
Επιπλέον έχω να σου πω ότι μία οικογένεια όπου το ένα μέλος της αντιμετωπίζει κινητική δυσκολία ή κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας, επηρεάζεται εξίσου συναισθηματικά, όπως και το άτομο αυτό. Ύστερα από τη διάγνωση της αναπηρίας μου, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αμηχανίας στο σπίτι. Τα βλέμματα των γονιών μου και των συγγενών μου ήταν όλα στραμμένα πάνω μου Τα αδέρφια μου δεν ήξεραν τι να πουν και πώς να συμπεριφερθούν σε όλο αυτό που έβλεπαν να γίνεται μπροστά στα μάτια τους.
Μάριος Ψαραδέλλης: «Με τα αδέρφια μου διατηρώ αρμονικές σχέσεις»
Είμαι το τέταρτο κατά σειρά από τα πέντε παιδιά των γονιών μου. Με τα αδέρφια μου προσπαθώ να διατηρώ αρμόνικες σχέσεις. Με έχουν βοηθήσει αρκετά όλα αυτά τα χρόνια, με έχουν τρέξει σε γιατρούς, σε κέντρα αποκατάστασης. Ξέρω ότι με αγαπάνε, όπως επίσης καταλαβαίνω πως αισθάνονται ότι έχω «κλέψει» την αγάπη της μητέρας μας και είναι λογικό κάποιοι ενίοτε να ζηλεύουν μέχρι και σήμερα. Τη μεγαλύτερη αδυναμία την έχω στο μικρό μου αδελφό που είναι δεκατεσσάρων. Με βοηθάει να ντυθώ, να πάω στην τουαλέτα, διαβάζουμε μαζί, ακούμε μουσική, παίζουμε στο play station, κάνουμε αγκαλίτσες.
Έχω μία ζωγραφιά του από όταν ήταν στο νηπιαγωγείο. Είχε ζωγραφίσει την οικογένεια με διάφορα φωτεινά χρώματα και στην άκρη του χαρτιού ένα τεράστιο Μάριο με επιβλητικό μαύρο χρώμα να κάθεται στο αμαξίδιο. Οι δασκάλες είπαν στη μητέρα μου ότι την ώρα που με χρωμάτιζε κόντεψε να ανοίξει τρύπα στο χαρτί από τη δύναμη που έβαζε με το μαρκαδόρο.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος που συνέβαλε στο χτίσιμο του χαρακτήρα μου είναι σίγουρα οι κοινωνικές μου συναναστροφές και η δημιουργία φιλικών σχέσεων. Αντιμετώπισα διαφορές δυσκολίες και σε αυτό τον τομέα. Φαντάσου ότι ακόμη και στο γυμνάσιο έλεγα στα παιδιά: Γεια σας με λένε Μάριο θέλετε να γίνουμε φίλοι;. Έως και τα 15 μου χρόνια δεν ήξερα τι πάει να πει να είσαι φίλος με κάποιον… συγνώμη… απλά το σκέφτομαι και δακρύζω.
Μάριος Ψαραδέλλης: Ο πρώτος μου φίλος
Όταν βρήκα τον πρώτο μου φίλο ήμουν τόσο χαρούμενος και αντιδρούσα λες και βρήκα μία σούπερ ουάου εφεύρεση! Αυτό το παιδί ενδιαφέρθηκε για μένα. Με ρωτούσε συνέχεια πράγματα σχετικά με την ιδιαιτερότητα μου για να με μάθει, πηγαίναμε για καφέ, στο γήπεδο. Με έκανε να περνάω όμορφα και αυτό το πράγμα δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα! Ανυπομονούσα πότε θα ξαναβγώ!
Με τον καιρό βρήκα τις ισορροπίες μου, ξεπέρασα τους φόβους εγκατάλειψης, κατάφερα να ανοίξω τον κύκλο μου. Με την είσοδο μου στη σχολή, απέκτησα και άλλους φίλους, με τους οποίους έχω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους και προσωπικά μου ζητήματα, αναλύοντας τα με ένα ημιεπιστημονικό ύφος.
Βγαίνουμε τα βράδια με τους φίλους μου σε αγαπημένα μέρη και περνάμε όμορφα. Όμως υπάρχουν στιγμές που κυκλοφορώ μόνος μου έξω. Έχω ανάγκη να αποστασιοποιούμαι ώστε να επαναφορτίζω τις “μπαταρίες’’ μου».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Ποια είναι τα συναισθήματα σου ένα χρόνο μετά;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Βλέπω Ηλία μου με παρακολουθείς τακτικά στα social media! Αυτή η επέτειος της τελετής ορκωμοσίας ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου και το ορόσημο της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Πάντα θα θυμάμαι αυτή την όμορφη στιγμή που είχα στο πλευρό μου τους αγαπημένους μου ανθρώπους, καθώς και αυτό τον εκκωφαντικό ήχο από τα χειροκροτήματα εκατοντάδες ανθρώπων μέσα στην αίθουσα τη στιγμή της απονομής μου. Πάλεψα πολύ για αυτό το πτυχίο αυτά τα τέσσερα χρόνια και μελετούσα ατελείωτες ώρες προσπαθώντας να αφομοιώσω ολόκληρους τόμους.
Όμως όπως έχεις αντιληφθεί δεν ξεκουράστηκα από το διάβασμα ούτε ένα εξάμηνο, διότι λίγες ημέρες μετά την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μου δόθηκε μία υποτροφία από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τον κύριο Ιερώνυμο, τον οποίο ευχαριστώ βαθύτατα, για να συνεχίσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές πάνω σε εξ αποστάσεως πρόγραμμα της εκπαιδευτικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου. Οπότε αν όλα πάνε καλά ετοιμαζόμαστε πολύ σύντομα και για δεύτερο γύρο ορκωμοσίας, αυτή τη φορά σε Κυπριακό έδαφος!».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Πως είναι να σπουδάζεις στην Ελλάδα έχοντας οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας; Αν θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποιες όμορφες αλλά και κάποιες δύσκολες καταστάσεις που βίωσες.
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Είναι ωραία να σπουδάζεις σε ένα αναγνωρισμένο Πανεπιστήμιο της Ελλάδος και να είσαι δίπλα σε καταξιωμένους καθηγητές που σου μεταδίδουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους. Έχω συμμετάσχει σε διάφορα συνέδρια σε όλη την Ελλάδα, κάνοντας ομιλίες και παρουσιάζοντας ερευνητικές εργασίες.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο ευνοϊκά όσο αφορά τις υποδομές του πανεπιστημίου. Υπάρχουν πολλές ελλείψεις, αναβατόρια χαλασμένα, ασανσέρ εκτός λειτουργίας αδυναμία πρόσβασης στις αίθουσες. Έχανα πολλά μαθήματα λόγω αυτών των καταστάσεων.
Μετακινούμουν με αυτοκίνητο στη σχολή, η οποία είναι περίπου μία ώρα από το σπίτι μου. Είχαν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες με δικές μου εκκλήσεις για βοήθεια από τη μονάδα προσβασιμότητας του πανεπιστημίου. Οι υπεύθυνοι ισχυρίστηκαν ότι έχει μπει πλαφόν στα καύσιμα και για αυτό δεν μπορούσα να χρησιμοποιώ το ειδικό βανάκι που μεταφέρει τους φοιτητές με αναπηρία.
Ευτυχώς οι συμφοιτητές μου με βοηθούσαν να κρατήσω σημειώσεις την ώρα του μαθήματος. Βγάζαμε φωτοτυπίες όποτε ήμουνα καλυμμένος σε αυτό το κομμάτι. H παροχή βοήθειας για το κάθε μάθημα εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθηγητή και την καθηγήτρια που το διδάσκει. Αλλά σε γενικές γραμμές όλα καλά».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Γιατί επέλεξες την Ψυχολογία ως τομέα σπουδών και εργασίας; Τι είναι αυτό που σε ιντριγκάρει περισσότερο στον ανθρώπινο νου;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Θυμάμαι τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται, από το δημοτικό κιόλας, για το τι κρύβει ενός άνθρωπος μέσα στην ψυχή του. Όπως σου είπα και πριν όλα αυτά τα οποία βίωσα με έκαναν να ωριμάσω με ταχύτατους ρυθμούς. Το 2013 μπήκα πρώτος στην Ψυχολογία Αθήνας με το 5% και έβαλα πλώρη στο μεγάλο μου όνειρο!
Αυτό που με ιντριγκάρει στην επιστήμη της ψυχολογίας είναι τα «πώς» και τα «γιατί» της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς. Ήθελα να ανακαλύπτω το μυστήριο που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα του προσωπείου. Να μάθω ποιοι είναι οι ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες που ωθούν το άτομο να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που το κάνει. Πολλές φορές και εγώ ο ίδιος, καθώς διαβάζω τα συγγράμματα της σχολής, νιώθω να ταυτίζομαι με όσα έχουν γραφτεί από διάφορους επιστήμονες ψυχολόγους.
Πιάνω με προσπάθεια ένα μολύβι, υπογραμμίζω με δύναμη ορισμένα σημεία που θεωρώ σημαντικά και δίπλα γράφω το όνομά μου όταν αισθάνομαι ότι αυτό που διαβάζω, με εκφράζει ως προσωπικότητα. Διάφοροι γνωστοί μου και φίλοι αμφιβάλλουν για το αν η ψυχολογία έκανε τελικά καλό ή κακό στην εξέλιξη του χαρακτήρα μου. Στην αρχή, σίγουρα επηρεαζόμουν από όλο αυτό τον όγκο πληροφοριών που κατέκλυζε τον εγκέφαλό μου. Στη συνέχεια όμως, κατάφερα να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά, έβλεπα τα πράγματα από διάφορες οπτικές γωνίες και η γνώση έγινε πιο ουσιαστική».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Ασχολείσαι με πολλά και διαφορετικά καλλιτεχνικά δρώμενα στον ελεύθερο χρόνο σου. Μίλησε μου για αυτά και τι εκπροσωπεί, τι εκφράζει το καθένα ένα για εσένα προσωπικά;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Πράγματι το πρόγραμμά μου είναι γεμάτο από διάφορες δραστηριότητες. Εδώ και ένα χρόνο μαθαίνω Ρωσικά με τη βοήθεια καθηγήτριας. Τα Ρωσικά είναι μία ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερη και απαιτητική γλώσσα και χρειάζεται να διαθέσεις πολύ χρόνο μελέτης για να κατανοήσεις πώς ακριβώς λειτουργεί. Είναι μία από τις έξι πιο διαδεδομένες γλώσσες του ΟΗΕ, την ομιλούν εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο μαθαίνοντας την είναι το ιστορικό υπόβαθρο που ενέχει.
Κάνω επίσης Αρχαία ελληνικά μια φορά την βδομάδα. Φαινομενικά είναι μία οικεία γλώσσα για εμάς που είμαστε Έλληνες, άλλα το λεξιλόγιο, το γραμματικό και το συντακτικό κονσεπτ παρουσιάζει σημαντικές αλλαγές σε σύγκριση με τα νέα ελληνικά. Φρεσκάρω τα αρχαία που διδάχτηκα στο γυμνάσιο και το λύκειο, διότι είμαι υπέρ των παραδόσεων και της πολιτισμικής παρακαταθήκης που μας έχουν αφήσει οι πρόγονοι μας.
Μάριος Ψαραδέλλης: «Τα ποιήματα και οι στίχοι με απελευθερώνουν»
Γράφω άρθρα, ποιήματα, στίχους τραγουδιών. Με ενδυναμώνει και με απελευθερώνει. Ασχολούμαι με τη φωτογραφία και το modeling. Θεωρώ ότι η αντίληψη της ομορφιάς είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Το μόντελινγκ δέχεται τεράστια κριτική, ειδικά όταν αντιπροσωπεύεται από ανδρικό πληθυσμό, πόσο μάλλον από άτομα που βρίσκονται σε αμαξίδιο. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου icon. Μέσα από αυτό που κάνω, δίνω τη δυνατότητα στον εαυτό μου να εκφραστεί.
Όπως και το θέατρο λειτουργεί ως ένα μέσο έκφρασης. Παρέα με τους μαθητές μου στο σχολείο ετοιμάζουμε ένα πολύ όμορφο θεατρικό με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό που είναι σε σενάριο και σκηνοθεσία δική μου και είμαστε σε διαδικασία προετοιμασίας .Το παιχνίδι ρόλων είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Υποδυόμενος κάποιον άλλον έρχεσαι σε επαφή με γνωστά και άγνωστα συναισθήματα και εκπαιδεύεσαι στο να τα διαχειρίζεσαι με έναν εποικοδομητικό τρόπο.
Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι αυτά που κάνω, τα έχω χωρέσει ανάμεσα στο διάβασμα για το Μεταπτυχιακό μου καθώς και στα ιδιαίτερα που κάνω για να δώσω επιτέλους το proficiency των αγγλικών!».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Πρόσφατα ξεκίνησες να εργάζεσαι σε δημόσιο σχολείο. Πως είναι η εμπειρία σου με τα παιδιά, η καθημερινή επαφή μαζί τους;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Εργάζομαι σε ένα υπέροχο γυμνάσιο ως ψυχολόγος, μαζί με καταπληκτικούς ανθρώπους. Η επαφή μου με τα παιδιά είναι μοναδική. Πραγματικά Ηλία δεν μπορώ να σου περιγράψω με λέξεις τα συναισθήματά μου κάθε φορά που μπαίνω μέσα στην τάξη. Βλέπω τη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των παιδιών, χειροκροτήματα, κραυγές ενθουσιασμού. Αυτή η αμοιβαία αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας είναι πρωτόγνωρη για μένα.
Συζητάμε για διάφορα θέματα, λέμε ανέκδοτα, κάνουμε ασκήσεις για την καταπολέμηση του άγχους, φτιάχνουμε αυτοσχέδια παιχνίδια και σκετσάκια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία μέρα που μπήκα μέσα, συζητήσαμε για το σχολικό εκφοβισμό. Ακούστηκαν οι απόψεις, όλα καλά, και τους ρώτησα αν υπήρχαν απορίες. Με ρωτάει ένα παιδί: ‘’Γιατί είστε σε καροτσάκι;’’. Τους είπα κανονικά τι μου συνέβη, με παρατηρούσαν όλοι με προσοχή και όταν χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα είχαν κάνει όλοι ουρά για να με πάρουν αγκαλιά κι έκλαιγαν με λυγμούς. Άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις! Γύρισα σπίτι μου και ήμουν συγκινημένος. Τέτοια «επίθεση αγάπης» δεν μου είχε ξανασυμβεί!
Μάριος Ψαραδέλλης: «Με ενοχλεί πολύ η βία ανάμεσα στα παιδιά»
Μία άλλη μέρα μου λέει ένα παιδί «Συγχαρητήρια κύριε Μάριε για αυτό που έχετε καταφέρει, είστε πραγματικός μαχητής, ο Θεός να σας έχει καλά!’’ Και ύστερα έσκυψε το κεφάλι και έφυγε κλαίγοντας. Μέχρι και τα παιδιά το οποία θεωρούνται τα μαγκάκια του σχολείου όταν με βλέπουν μεταμορφώνονται. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο εξηγήσω!
Με στενοχωρεί πολύ να ακούω ότι ένα παιδί ασκεί βία σε ένα άλλο. Μερικές φορές, σκέφτομαι να πάω στις τάξεις τους και να τους πάρω όλους μια σφιχτή αγκαλιά. Ειδικά τους «νταήδες», για να καταλάβουν ποσό πολύ τους αγαπάω και θέλω να βοηθήσω την κατάσταση! Τώρα αν η αγάπη σε συνδυασμό με παροχή ψυχολογικής υποστήριξης είναι για την δουλειά μου σχήμα οξύμωρο και αντιδεοντολογικό, προτιμώ να μου αφαιρέσουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, παρά να προσποιούμαι ότι νοιάζομαι, όπως κάνουν χιλιάδες συνάδελφοι ψυχολόγοι.
Πάντως ο διευθυντής του σχολείου έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά με τα παιδιά. Το βλέμμα του έχει αυτή την καθαρότητα, την αγνότητα, την πειθαρχία και το σεβασμό. Λέω και ξαναλέω συνέχεια στα παιδιά πόσο τυχεροί είμαστε, και εγώ μαζί τους, που έχουμε έναν τέτοιο άνθρωπο με ήθος και αξίες δίπλα μας».
Μάριος Ψαραδέλλης – Ερώτηση δημοσιογράφου: Εσύ έχεις βιώσει εκφοβισμό και βίαιες καταστάσεις και ποια ήταν η αντίδραση σου;
Μάριος Ψαραδέλλης – Απάντηση: «Σε κάποιο σημείο ένας συμμαθητής μου, τους είχε στρέψει όλους εναντίον μου και ισχυριζόταν ότι τους έχω υποδουλώσει όλους για να μου κάνουν τα θελήματα. Να με βγάλουν έξω στην αυλή, να μου δίνουν τα βιβλία μου, το κολατσιό μου, να μου κρατάνε σημειώσεις στα μαθήματα και άλλα τέτοια. Μου έλεγε να κάνω παρέα με τον κάδο σκουπιδιών.
Κάποια παιδιά με εκβίαζαν ότι έπρεπε να λέω στους καθηγητές ότι ζαλίζομαι, ώστε να βγούμε έξω από την τάξη χωρίς απουσία για να χάσουν μάθημα. Αλλιώς δεν θα μου έδιναν να φάω. Μου έχωναν τα τσιγάρα στις τσέπες του μπουφάν, για να τους καλύψω από το διευθυντή.
Χρειάστηκε να λείψω αρκετούς μήνες από το σχολείο λόγω επεμβάσεων στα πόδια μου και τα παιδιά διαμαρτυρήθηκαν ότι έπρεπε να μείνω από απουσίες.
Ένιωθα πολύ μόνος και φοβισμένος, δεν είχα τη δύναμη να μιλήσω σε κανέναν. Εκεί ακριβώς πατάει το bullying: στην ευαλωτότητα του χαρακτήρα και στον φόβο.
Ώσπου μία μέρα μου συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα μέσα στο σχολείο, που βέβαια δεν ήταν εσκεμμένο, αλλά παραλίγο να μου στερήσει την όρασή μου. Και από τότε όλα άλλαξαν. Ξέρεις πολλές φορές πάνω στην πλάκα μας δεν καταλαβαίνουμε τι μπορεί να προξενήσουμε σε κάποιον άλλον. Αυτό λέω και στα παιδιά στη δουλειά μου. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι παιχνίδι!».
