Μαρία Κίτσου: Η Ελληνίδα ηθοποιός παραχώρησε πρόσφατα μια χορταστική συνέντευξη, μέσα από την οποία μιλά τόσο για τις Άγριες Μέλισσες και το ρόλο της, όσο και για τις άγνωστες πτυχές της ζωής της. Η γνωστή ηθοποιός έχει καταγωγή από τη Σμύρνη, τη Μάνη και τα Καλάβρυτα. Σήμερα, ζει στα Εξάρχεια.
«Πώς ξεκίνησα; Ο,τι να ‘ναι, θα ήταν η πρώτη μου απάντηση. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν στο Γυμνάσιο, στο Αιγάλεω, σε μια παράσταση που κάναμε. Το θέατρο μου άρεσε αλλά δεν μας πήγαιναν οι γονείς μας, κι ας πήγαιναν εκείνοι. Μου άρεσε όμως πολύ. Διάβαζα θέατρο, λογοτεχνία. Πήγαινα για ιατρική, στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Το ήθελα από παιδί. Κι ο πατέρας μου ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά δεν έγινε. Ήταν αεροπόρος, ταξίαρχος. Η μητέρα μου δεν δούλευε. Έχω έναν αδελφό, που είναι τώρα στην Αμερική, κάνει το διδακτορικό του.
Στην τελευταία τάξη όμως άλλαξα και αποφάσισα να πάω Αρχαιολογία. Ανάμεσα στις πρώτες μου επιλογές ήταν και η Θεολογία. Κι εκεί πέρασα.
Ναι, πιστεύω. Κι είναι κάτι που με βοήθησε σε πολύ δύσκολες στιγμές. Έχω πίστη. Και η οικογένειά μου είχε πίστη. Κάποια στιγμή πήρα την Αγία Γραφή στα χέρια μου κι άρχισα να διαβάζω την Αποκάλυψη, που υποτίθεται ότι είναι το τελευταίο που πρέπει να διαβάσεις. Πιστεύω πολύ ότι τα πάντα είναι Θεός και ότι ο Θεός είναι αγάπη -και δεν είναι κλισέ».
«Πήγα τρία χρόνια Θεολογία, αλλά με έτρωγε να κάνω και κάτι άλλο. Στο Πανεπιστήμιο γράφτηκα στον πολιτιστικό όμιλο και χωρίς να το ξέρω δήλωσα συμμετοχή την τελευταία ημέρα εγγραφών, στο όριο. Μετά από τρεις-τέσσερις μήνες έφυγα από εκεί και φτιάξαμε ομάδα μαζί με έναν συμφοιτητή μου. Σκηνοθέτησα και έπαιξα στην “Αντιγόνη” του Ανούιγ. Εκείνη η παράσταση ήταν καθοριστική. Κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου, ότι αυτή είναι η αποστολή μου.
Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, μπήκα με την δεύτερη. Ήταν η τελευταία μου ευκαιρία, γιατί ήμουν 24 ετών. Οι γονείς μου, επειδή είχα ήδη περάσει στο Πανεπιστήμιο, δεν αντέδρασαν.
Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν εύκολα. Ο πατέρας μου πέθανε την παραμονή της πρώτης μου πρεμιέρας στο Εθνικό με την Πειραματική Σκηνή. Ήταν ο “Ηλίθιος” του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού. Ανήμερα ήταν η κηδεία του. Αδιανόητο».
«Ωραία εγώ; Με ασυνήθιστη ομορφιά; Εποχής; Μ΄αρέσει να τα ακούω, αλλά δεν ξέρω αν τα πιστεύω. Με θυμάμαι να βγαίνω στην σκηνή, να παίζω, και μετά να καταρρέω. Με κρατούσαν στα χέρια. Με βοήθησε πολύ το θέατρο για να το παλαίψω όλο αυτό. Ημουν συγκροτημένη από μικρή.
Από την Σχολή πέρασα αμέσως στην δουλειά. Αισθάνθηκα ότι αυτός είναι ο χώρος μου. Μετά, το ένα έφερνε το άλλο, αλλά με πολλή δική μου δουλειά. Αλίμονο, ξέρω ότι έχω κάτι μέσα μου, ότι έχω κάτι να δώσω και να πω, κάτι να αγγίξω τον κόσμο, αλλιώς δεν θα με αφορούσε αυτή η δουλειά. Δεν είναι θέμα ναρκισσισμού για μένα. Δεν ψάχνω την δημοσιότητα, με πιάνει κρύος ιδρώτας.
Είμαι ευγνώμων με το χειροκρότημα και τα καλά λόγια, αλλά νοιώθω αμήχανα. Δεν ξέρω γιατί. Ισως γιατί αισθάνομαι ότι πρέπει εγώ να πω ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να δώσω».
«Με τον εαυτό μου προσπαθώ να τα πάω καλά. Του φέρομαι σκληρά, τον ζορίζω, αλλά θέλω να προσπαθήσω να τον χαϊδεύω λίγο παραπάνω. Είμαι απαιτητική και τελειομανής πρώτα εγώ, για μένα. Να φανταστείς ότι δεν χαλαρώνω στις διακοπές, δεν μ΄αρέσουν οι διακοπές, δεν πάω…αν πάω πρέπει να έχω κι ένα πρότζεκτ μαζί μου. Ημουν άριστη μαθήτρια, με έλεγχο που τον κόλλαγες στον τοίχο, απουσιολόγος κάθε χρόνο. Μου άρεσε να είμαι πολύ καλή, ή καλύτερη. Να δίνω όλο μου τον εαυτό σε ό,τι κάνω. Από μικρή ήμουν έτσι. Αλλά δεν είμαι ανταγωνιστική. Μ΄αρέσει η ομάδα.
Ωραία εγώ; Με ασυνήθιστη ομορφιά; Εποχής; Μ΄αρέσει να τα ακούω, αλλά δεν ξέρω αν τα πιστεύω. Θα ήθελα όμως να κάνω και κάτι πάρα πολύ σύγχρονο, ένα αλάνι. Γιατί είμαι και στην ζωή μου έτσι. Αθυρόστομη, κι ας δείχνω ρομαντική -αλλά με λάθος τρόπο. Βλέπω τα πράγματα λίγο ιδεαλιστικά και ιδανικά, κι ας είμαι πολύ ρεαλίστρια μαζί. Είμαι συγκρατημένη, με θετική προδιάθεση. Δεν ξέρω τελικά αν τα παραμύθια μας έκαναν καλό.
Ψάχνω το τέλειο, αλλά δεν το βρίσκω. Πάντα όμως θα το ψάχνω. Δεν απογοητεύομαι. Θα συνεχίσω να ψάχνω το ιδανικό».
«Μπορείς να ισορροπήσεις την δουλειά αυτή με μια προσωπική ζωή. Αυτό που συνειδητοποίησα φέτος είναι ότι επηρεάζομαι από τους ρόλους -συνέβαλε η Ελένη σ΄αυτό. Κάνω προσπάθεια να μην τους μεταφέρω στο σπίτι. Με βοηθάνε οι φίλοι, ο σύντροφός σου, οι παρέες σου. Αλλά τώρα, ας πούμε με τις “Αγριες Μέλισσες”, είμαι 12 ώρες στο γύρισμα, διαβάζω τέσσερις ώρες μετά, δεν προλαβαίνω να βγω από τον ρόλο. Εκεί είναι που πρέπει να δώσεις την μάχη σου, να βγεις από αυτό και να μπορέσεις να βρεις τον χρόνο για τους αγαπημένους σου, να είσαι δοτικός, να τους αφιερώνεις χρόνο.
Όχι, το θέατρο δεν έχει την πρώτη θέση στην ζωή μου. Η ζωή είναι πάνω απ΄όλα. Κι όταν μπορεί να συνδυαστεί βέβαια, είναι μια χαρά. Ποτέ δεν θα έβαζα το θέατρο πάνω από την προσωπική μου ζωή και την ευτυχία μου. Είναι κομμάτι της ευτυχίας μου αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν αντλώ την τρελή χαρά, έχω περισσότερο αίσθημα ευθύνης».
Αν πήγαινα κάπου μόνο για τα λεφτά, θα ένοιωθα ότι εκπορνεύομαι. Το βραβείο Μελίνα Μερκούρη με τόνωσε. Ηταν όνειρό μου να το πάρω. Το πήρα ακριβώς πάνω στην πενταετία που βγήκα στο θέατρο -η βράβευση έγινε στην επέτειο της κηδείας του πατέρα μου. Φορτισμένη συγκινησιακά στιγμή.
Ναι, εξελίσσομαι από ρόλο σε ρόλο. Ομολογώ όμως ότι από την αρχή, επειδή είμαι πολύ εργατική και τα σχετικά, έκανα πρωταγωνιστικούς ρόλους, ρόλους που ήθελα να κάνω ή που λάτρεψα. Ξεχωρίζω “Αρμαντέιλ”, μια χειροποίητη παράσταση, την Λύντια Γκουίλντ, στο “Κρίμα που είναι πόρνη” την Αναμπέλα, την Δεσποινίδα Τζούλια, την Τερέζ Ρακέν».
«Η Πολυδούρη (σ.σ. τηλεοπτκή σειρά για την ζωή του Κώστα Καρυωτάκη) ήρθε δύο χρόνια αφού είχα βγει στο θέατρο. Με ταύτισε ο κόσμος με αυτό το πρόσωπο. Την πόνεσα πολύ… Ταιριάζω στην εποχή ή κάνω τον εαυτό μου να ταιριάξει στην εποχή; Μ΄αρέσει να μεταμορφώνομαι, βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι, προσπαθώ να είμαι διαφορετική. Η Πολυδούρη δεν ήταν η συνηθισμένη γυναίκα. Είχε αντρικά στοιχεία. Μ΄αρέσουν πολύ οι γυναικείοι ρόλοι που έχουν αντρικά χαρακτηριστικά όπως και οι γυναίκες με αντρικά χαρακτηριστικά. Αυτήν θεωρώ αληθινή γυναίκα. Με χαλάει τρομερά το πολύ γκομενέ…
Τον εαυτό μου θα τον περιποιηθώ, αλλά δεν θα κάτσω ώρες στον καθρέφτη. Μ΄αρέσει να βάφομαι. Και στο περίπτερο να πάω και δουλειές στο σπίτι να κάνω, θα βαφτώ, από το πρωί -μέσα σε 7’. Μ΄αρέσουν τα ωραία ρούχα, να φορέσω κάτι vintage, τα παλιά κοσμήματα. Δεν θα πάω όμως στο κομμωτήριο ούτε κάνω συνέχεια μανικιούρ-πεντικιούρ».
«Έχω Αφροδίτη στον Λέοντα. Δεν μπορώ να μην είμαι ερωτευμένη. Ζω από την δουλειά μου -αν και υπάρχουν εποχές που δυσκολεύομαι τρομερά. Γίνονται τέρατα στον χώρο μας. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που οι τραγουδιστές και οι παρουσιαστές υπερπληρώνονται και οι ηθοποιοί είναι κάτω κάτω.
Εάν με απασχολούσε να βγάλω πολλά λεφτά θα είχα κάνει άλλες επιλογές. Δεν πάω σε μια δουλειά για τα λεφτά. Με απασχολεί να κάνω κάτι που γουστάρω. Αν πήγαινα κάπου μόνο για τα λεφτά, θα ένοιωθα ότι εκπορνεύομαι. Δίνω το 1000% οπότε περιμένω τουλάχιστον να είναι ο άλλος συνεπής. Δεν υπάρχει όμως αλληλεγγύη στο θεάτρο. Σου λένε, δεν θες εσύ, εκατό περιμένουν στην ουρά. Νύχτα έχει γίνει το θέατρο. Είναι τρομοκρατία. Σκέφτομαι τα νέα παιδιά που πληρώνονται με 300 ευρώ».
«Έχω Αφροδίτη στον Λέοντα. Δεν μπορώ να μην είμαι ερωτευμένη. Κατ΄αρχάς με αυτό που κάνω, αλλά γενικά νιώθω ότι δεν ζω χωρίς έρωτα. Δεν θα φτάσω σε ακραίες επιλογές, τύπου “θα φαρμακωθώ Ντορή, μην φεύγεις, θα φαρμακωθώ”, θα κρατήσω αξιοπρέπεια, αλλά ζω τα πράγματα πολύ έντονα μέσα μου, έρωτες, πάθη.
Δεν ζηλεύω αν ο άλλος δεν μου δώσει αφορμή. Γιατί εγώ είμαι τύπος και υπογραμμός στις σχέσεις μου Και της αποκλειστικότητας. Από μικρή έλεγα δεν θέλω να να είμαι η δεύτερη, ούτε καν η πρώτη, θέλω να είμαι η μόνη. Για μένα ο έρωτας είναι απόλυτος. Δεν συμβιβάζομαι σε σχέσεις. Έχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί πολύ».
«Πιστεύω ότι από την στιγμή που γεννιόμαστε πρέπει να μας ορίζει το κράτος έναν ψυχοθεραπευτή.
Ενώ ζω στο παρόν, σκέφτομαι το μέλλον με έναν τρόπο αφηρημένο. Οτι, γενικά, θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Κάνω όνειρα. Θέλω να κάνω οικογένεια, θέλω να κάνω μια ευτυχισμένη οικογένεια, θέλω να σκηνοθετήσω –και θα το κάνω, θέλω να κάνω συνεργασίες που με ενδιαφέρουν. Αλλά, κι αυτό πρέπει να το παλαίψω. Με επηρεάζει το παρελθόν, τα τραύματά μου».
«Πιστεύω ότι από την στιγμή που γεννιόμαστε πρέπει να μας ορίζει το κράτος έναν ψυχοθεραπευτή και να λέει ότι “η μικρή Μαρία θα έχει αυτόν τον άνθρωπο για όλη της την ζωή”. Η γέννηση είναι ήδη ένα τραύμα. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να πηγαίνουμε πακέτο με έναν ψυχολόγο.
Έχω κάνει στο παρελθόν ψυχοθεραπεία, τώρα κάνω πάλι. Βοηθάει πολύ. Όλοι πρέπει να το κάνουμε. Να δούμε κάποια στιγμή τον εαυτό μας. Δεν μ΄αρέσει να μένω μόνη με τον εαυτό μου -φοβάμαι τι θα αντικρύσω, τι θα δω. Ποτέ όμως δεν θα έκανα τον συμβιβασμό να είμαι με έναν σύντροφο ή με φίλους που δεν θελω. Προτιμώ να υποφέρω μόνη, γιατί η μοναξιά ανάμεσα σε άλλους είναι χειρότερη».
«Έχω πολλούς καλούς γνωστούς και λίγους καλούς φίλους, σαν πιστά σκυλιά, οικογένεια. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και θέσει απαισιόδοξος. Έχω ένστικτο, διορατικότητα.
Ευτυχισμένη; Όχι. Είναι τεράστιο πράγμα η ευτυχία. Αλλά είμαι ικανοποιημένη σε κάποια, σε κάποια άλλα, ανικανοποίητη. Δυσκολεύομαι να πω στον εαυτό μου “Μαρία καλά τα έχεις καταφέρει”. Και μ΄αρέσει πολύ η μπαλαφάρα. Είμαι χάχας, μεγάλος καραγκιόζης… Μπορώ να διαλύσω τα πάντα. Μάλλον είναι άμυνα για να ισορροπήσω».
«Είναι μια σειρά εποχής που διαδραματίζεται στον Θεσσαλικό Κάμπο, το 1958, σε μια κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα. Προσπαθούμε να κρατήσουμε την ποιότητα και δουλεύουμε ξεπερνώντας τους εαυτούς μας. Κάθε επεισόδιο είναι σαν μικρού μήκους ταινία.
Προσωπικά με την τηλεόραση δεν έχω πολύ καλές σχέσεις. Μετά τον Καρυωτάκη που είχα κάνει, συμμετείχα σε κάποια επεισόδια του Κοκκινόπουλου. Δεν καιγόμουν να παίξω. Αγαπώ πολύ το θέατρο, πάρα πολύ».
Η πρόταση αυτή με βρήκε σε μια περίοδο που είχα αποφασίσει να μην κάνω τίποτα ως τις πρόβες του “Μάκβεθ” (σ.σ. θα ερμηνεύσει την Λαίδη Μάκβεθ στην παράσταση του σαιξπηρικού έργου που σκηνοθετεί και παίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης και θα ανέβει στο δεύτερο μισό της σεζόν), γιατί ήμουν εξαντλημένη. Και ξαφνικά με παίρνουν τηλέφωνο, μου στέλνουν τρία σενάρια, την σύνοψη, τους χαρακτήρες.
Το διαβάζω και παθαίνω πλάκα. Σαν από μυθιστόρημα. Τέτοιοι καλογραμμένοι διάλογοι, τέτοιοι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, με την δική τους γλώσσα ο καθένας. Ο ρόλος της Ελένης, μου φάνηκε φανταστικός. Το κάστινγκ μόνο κράτησε τέσσερις μήνες. Συνδέθηκα τρομερά με την ηρωίδα, την κατάλαβα. Επρεπε να το κάνω. Με ενέπνευσαν οι συντελεστές, η ομάδα, όλα».
«Η Ελένη είναι το πρωτότοκο παιδί μιας οικογένειας τριών κοριτσιών. Ορφάνεψαν μικρές από μάνα και αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα και να αναλάβει ευθύνες πουν δεν της αναλογούσαν. Μετά τον θάνατο του πατέρα τους, κληρονομούν την περιουσία του, κυρίως τα χωράφια, για τα οποία υπάρχει ένα μυστικό.
Η Ελένη είναι ένας άνθρωπος δυναμικός, σκληρή και ταυτόχρονα τρομερά ευαίσθητη. Προσπαθεί να κρύψει αυτήν της την ευαισθησία για να σταθεί και να πολεμήσει. Είναι γενναία –φοβάται αλλά πάει να δώσει την μάχη, και δίνει τρομερές μάχες. Πάνω από όλα είναι η τιμή και η προστασία των αδελφών της. Μια λέαιναι είναι η Ελένη. Πληγωμένη στο παρελθόν από τον νεανικό της έρωτα. Φεμινίστρια, επαναστάτρια, διαβασμένη, φιλελεύθερη».
«Σκεφτόμουν ότι είμαι κοντά στην Ελένη. Από κάθε ρόλο παίρνω και δίνω πράγματα. Αυτή την φορά ανακαλύπτω πτυχές που έχω ανάγκη να βγουν, καταπιεσμένες. Νιώθω ότι έχω γίνει πιο θαρραλέα, πιο διεκδικητική. Η Ελένη είναι ντόμπρα, ευγενής, χύμα, δεν θα κρατήσει το στόμα της κλειστό, δεν μπορεί την αδικία, υπερασπίζεται τους αδύνατους. Εχουμε πολλά κοινά.
Σαν άνθρωπος έχω αρκετό κουράγιο και θάρρος να διεκδικώ και για μένα για τους άλλους, κυρίως. Πέρασα τέσσερις οντισιόν για τον ρόλο. Τον πήρα με το σπαθί μου. Εχω δει ντοκιμαντέρ για θέρισμα, αλώνισμα, έχω αρμέξει γάλα. Τώρα μπαίνω σε άλλη πίστα, στην αρένα».