Μανώλης Καντάρης: Δέκα χρόνια πέρασαν από τη δολοφονία του 44χρονου πατέρα. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από μία κάμερα αξίας 120 ευρώ.
Ο Μανώλης Καντάρης πήγαινε στο μαιευτήριο καθώς η σύζυγος του έφερνε στον κόσμο ένα δεύτερο κοριτσάκι. Αυτός γεμάτος χαρά και με μια κάμερα στο χέρι ετοιμαζόταν να καταγράψει το γεγονός. Δυστυχώς ο θάνατος του είχε στήσει καρτέρι.
Μια ομάδα αλλοδαπών δεν δίστασαν να τον δολοφονήσουν στη ψύχρα απλά και μόνο για να κλέψουν την κάμερα. Μια κάμερα που πωλήθηκε για μόλις 120 ευρώ, όπως εξηγεί η μεγαλύτερη του κόρη του στο συγκλονιστική της μήνυμα.
Μια κόρη που ξεσπά δικαιολογημένα γιατί «…ο 1 από τους 3 δράστες δεν έχει βρεθεί ακόμα. Το κράτος δεν έχει πάρει ευθύνη που δεν έλεγξε την παράνομη εισβολή και παραμονή αυτών των εγκληματιών στην χώρα μας» και γιατί «ο κόσμος φοβάται να κλάψει, φοβάται να φωνάξει για τον μπαμπά μου, για να μην χαρακτηριστεί ως “ρατσιστής”».
«Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια… Ξύπνησα με την φράση “πέθανε ο μπαμπάς”. Αντίκρισα την μητέρα μου σε μια κατάσταση σοκ, το αίμα στο σώμα μου πάγωσε και μη μπορώντας να καταλάβω τι συμβαίνει, κατευθείαν η ερώτηση μου ήταν “Ποιός μπαμπάς; Ο παππούς εννοείς;” Τα λεπτά φαίνονταν αιώνες μέχρι να πάρω απαντήσεις στα χιλιάδες ερωτήματα που είχα “Ποιός; Πού; Πώς; ΓΙΑΤΙ…;” Όλες εκείνες οι ημέρες είναι θολές στην μνήμη μου, πολλά πράγματα έχουν σβηστεί και εντελώς από αυτήν…
Ήμουν 16 χρονών, ένα παιδί σοκαρισμένο που μόλις είχε μάθει τον τόσο ξαφνικό και άδικο χαμό του αγαπημένου του προσώπου στην γη… Ένα παιδί που έπρεπε να συνειδητοποιήσει πως σε κάθε βήμα στη ζωή του, σε κάθε στιγμή δεν θα είχε τον μπαμπά του δίπλα του να το προστατεύει, να το καμαρώνει, να του δίνει συμβουλές, να του δίνει αγάπη.
Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια… 4 παιδιά έχασαν τον μπαμπά τους για μια κάμερα που πουλήθηκε 120€. Η αδερφούλα μου δεν τον γνώρισε ποτέ. Έχει ίδια ημερομηνία γέννησης με τον θάνατο του μπαμπά μας.
Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια… Ένας μπαμπάς, σε μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του, την ώρα που ετοιμαζόταν να δει την κόρη του να έρχεται στη ζωή, έχασε εκείνος την δική του.
Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια… Μια μάνα έχασε το παιδί της.
Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια… Μια γυναίκα έχασε το στήριγμα της, τον άνθρωπο που πέρασαν μαζί 20 ολόκληρα χρόνια και έκαναν μαζι δύο κορούλες. Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια…Μια γυναίκα την ώρα που γεννούσε έπρεπε να κανονίσει την κηδεία του άντρα της. Σήμερα… 10 χρόνια μετά … Ο 1 από τους 3 δράστες δεν έχει βρεθεί ακόμα. Το κράτος δεν έχει πάρει ευθύνη που δεν έλεγξε την παράνομη εισβολή και παραμονή αυτών των εγκληματιών στην χώρα μας. Το κράτος δεν έχει πάρει ευθύνη για την φυγή του τρίτου δράστη.
Το κράτος δεν έχει πάρει ευθύνη που δεν ήταν εκεί να προστατεύσει τον πολίτη του την στιγμή που φώναζε “βοήθεια”. Ούτε το κράτος, ούτε κανείς από τους κυβερνώντες δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ και δεν στήριξε με κανέναν τρόπο την οικογένειά μας. Σήμερα 10 χρόνια μετά… Ο κόσμος φοβάται να κλάψει, φοβάται να φωνάξει για τον μπαμπά μου, για να μην χαρακτηριστεί ως “ρατσιστής”.
Ο μπαμπάς μου, Μανώλης Καντάρης, ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, με δίψα για την ζωή, λατρεία για τα παιδιά του, ένας άνθρωπος που δούλευε σκληρά, ζούσε έντονα, το πάθος του ήταν τα ταξίδια και η μεγάλη του αγάπη ήταν η ομάδα της καρδιάς του, η ΑΕΚ. Ηταν πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, δεν μισούσε κανέναν. Τα τελευταία χρόνια που ζούσε στο κέντρο της Αθήνας ήταν πολύ στεναχωρημένος και προβληματισμένος με την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα, αλλά ποτέ δεν ένιωσε μίσος για ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων.
Ο Μανώλης Καντάρης ήταν ένας άνθρωπος που τα έδινε όλα για την οικογένεια του, ένας άνθρωπος ευαίσθητος που οποτε μπορούσε βοηθούσε τους συνανθρώπους του. Αξίζει όλοι να τον θυμόμαστε για τα τόσα καλά συναισθήματα που έβγαζε σε όλους μας, για το χαμόγελο του. Μακριά από κομματικά χρώματα, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες, αυτή η ψυχή αξίζει να τιμηθεί για αυτό που ήταν. Μπαμπάκα μου όσα χρόνια και αν περάσουν, ο μεγαλύτερος στόχος της ζωής μου θα είναι να σε κάνω πάντα υπερήφανο».