Κυρία Κατερίνα: Το να πονάμε τον συμπολίτη μας είναι κάτι το οποίο είναι φυσικό άλλα το πόσο θα βοηθήσουμε είναι άλλη ιστορία. Αυτή η γυναίκα έκανε το έξτρα βήμα.
Κυρία Κατερίνα: Ένα παραδειγμα προς μίμηση
Το επάγγελμα της μπορεί να είναι μοδίστρα αλλά ο ρόλος που έχει αναλάβει στην κοινωνία της Τήνου είναι τεράστιος. Είναι ένα παραδειγμα προς μίμηση. Έχει αναλάβει να μαγειρεύει 120 μερίδες την εβδομάδα και να τις δίνει στους άπορους του νησιού.
««Μη μείνει νηστικός κανείς». Αυτή είναι η έγνοια της, μου είχαν πει γνωστοί και φίλοι πριν τη συναντήσω. Άκουσα για την κυρία Κατερίνα πρώτη φορά φέτος, όταν λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα ετοιμάσαμε για τον «Γαστρονόμο» το μεγάλο αφιέρωμα στη λαμπριάτικη κουζίνα των Κυκλάδων στον Πύργο, στην Τήνο.
Κυρία Κατερίνα: 120 μερίδες την εβδομάδα
Ήταν θέμα ζωής και θανάτου όταν ήρθε στην Τήνο με βάρος ασήκωτο. Για ένα τάμα. Θυμάται με κάθε λεπτομέρεια την ημέρα που έφτασε «στο νησί της Παναγιάς». Ήτανε, λέει, 23 Ιουνίου 2009. Και έμεινε. Έμεινε για να συνεχίσει να προσεύχεται. Εργάστηκε, αρρώστησε, της έφεραν φαγητό. Οι γείτονες, οι γνωστοί. «Εγώ δεν ήθελα. Τι να το κάνω τόσο φαΐ;» Ήταν Απρίλιος του 2013, τότε που αναρωτήθηκε φωναχτά: «Εδώ δεν υπάρχει κανένας χριστιανός που να πεινάει, να του δώσουμε τα φαγιά;».
Ρώτησε και έμαθε. «Μου καλάρεσε. Σκέφτηκα, και δεν τους κάνω και ένα πακέτο μακαρόνια; Κι ύστερα και γεμιστά. Και ένα μουσακά. Με βοήθαγαν κι άλλοι άνθρωποι. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Μάθαμε ποιοι έχουν ανάγκη και σιγά σιγά το έργο μας μεγάλωσε. Ευχαριστώ τον κόσμο που βοηθάει. Να είναι καλά τα παλικάρια μου… οι άγγελοι μου». Είπε η Κυρία Κατερίνα:
Είκοσι πέντε πακέτα ετοιμάζει καθημερινά. Κι έχει βοήθεια, πολλή. Ετοιμάζουν τσάντες με ρύζια, μακαρόνια, αυγά, λάδι, γάλατα, ψάρια. Δεν ξεμένει εύκολα, γιατί οι Τηνιακοί έχουν γίνει μια γροθιά. Οργανώσανε μέχρι και συναυλία για τους σκοπούς της «Κοινωνικής κουζίνας».
Κυρία Κατερίνα: «Καθένας στο χωριό του ξέρει ποιος έχει ανάγκη»
Κάθε Τρίτη και Τετάρτη, η κυρία Κατερίνα τα κανονίζει έτσι που να βγαίνουν περί τις 120 μερίδες φαγητό, το οποίο μοιράζεται εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Κάνει σωστή διαχείριση. Ρωτάει και μαθαίνει. «Καθένας στο χωριό του ξέρει ποιος έχει ανάγκη. Οι δασκάλες στο σχολείο ξέρουν ποια παιδιά πεινάνε. Πρέπει να κάνω τα κουμάντα μου, μη λήξουν τα τρόφιμα που μου φέρνουν, μη χαλάσουν».
Ξέρει και τα προβλήματα που έχει το κάθε σπίτι, κι ας μη γνωρίζει με τα ονοματεπώνυμά τους αυτούς που βοηθάει – τι σημασία έχει άλλωστε; Ποιος έχει χοληστερίνη, ποιος έχει πίεση ή ζάχαρο. «Αύριο θα μαγειρέψω γεμιστά, φασολάκια, φακές και χάντρες. Να χορτάσουν, να τους πιάσει το φαγητό».
