Μία κατάθεση ψυχής έκανε η αδερφή του Βαγγέλη Γιακουμάκη, Ελένη, η οποία μίλησε για το πως βιώνει η ίδια την απώλεια του αδερφού της.
Μεταξύ άλλων μίλησε και για την παράσταση που ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, για την ιστορία του αδερφού της, που εντοπίστηκε νεκρός 40 ημέρες μετά την εξαφάνισή του από τη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων το 2015.
«Δεν έχω δει την παράσταση έχω ακούσει όμως για αυτή. Είχαμε διαβάσει ότι ανέβηκε κάτι απλά δεν μπορώ να τη δω, δεν αντέχω να μπω σε αυτή τη διαδικασία, παρόλα αυτά ένιωσα όμορφα που το άκουσα σαν είδηση, συγκινήθηκα και ένιωσα ακόμα πιο όμορφα όταν άκουσα ότι υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση σε όλο αυτό, αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να τη δω.
Να πω την αλήθεια, δεν θα πω ψέματα και που μου περιγράφουν καμιά φορά κάποια στοιχεία της παράστασης μου είναι πολύ δύσκολο να το ακούω, γνωρίζω ότι υπάρχει κάποιος πρωταγωνιστής που κάνει αναπαράσταση τη ζωή του και που φοράει τη ζακέτα του.
Για δικούς μου προσωπικούς λόγους δεν ήθελα να μου πουν λεπτομέρειες καθώς δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό. Όταν άκουσα και είδα ότι ο πρωταγωνιστής φοράει τη ζακέτα του Βαγγέλη ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει για ένα δευτερόλεπτο και να ξεκινάει ξανά. Αισθάνθηκα μία παύση της αναπνοής μου της καρδιάς μου, συγκινήθηκα και δεν ήθελα να δω κάτι άλλο, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ».
«Το ότι κρατούν τη μνήμη του αδελφού μου ζωντανή είναι το όμορφο κομμάτι της παράστασης, μακάρι να δίνει δύναμη σε ανθρώπους που περνάνε κάτι παρόμοιο αν και έχουν περάσει οκτώ χρόνια και δεν βλέπω να έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό συνέβαιναν συμβαίνουν και συνεχίζουν να συμβαίνουν.
Αυτά τα οκτώ χρόνια από όταν έφυγε ο αδελφός μου από τη ζωή δεν αισθάνομαι ότι έχει αλλάξει κάτι στην κοινωνία και θεωρώ ότι για αυτό ευθύνεται η ατιμωρησία που υπάρχει, θεωρώ ότι ένα κακό γεγονός δεν αρκεί για να αλλάξει κάτι όπως αυτό που συνέβη στον αδερφό μου.
Για το αν έχει έρθει η δικαίωση στην οικογένειά μου είναι λίγο δύσκολο γιατί αν και τα δικαστήρια έγιναν, εγώ δεν αισθάνομαι κάποια δικαίωση γιατί δεν έγινε κάτι .
Εγώ αυτά τα πρόσωπα που έκαναν κακό στον αδερφό μου τα συναντάω στο Ρέθυμνο, βλέπω ότι κάνουν τη ζωή τους κανονικά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, οπότε τί δικαίωση να νιώσω; δικαίωση για ποιο πράγμα…»
«Σαν Ελένη δεν αισθάνομαι καμία δικαίωση, το κλίμα στο σπίτι από όταν έφυγε ο αδερφός μου από τη ζωή, είναι όπως όλων των ανθρώπων που έχουν μία απώλεια, λείπει κάτι από τη ζωή μας και δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό.
Λείπει ο αδερφός μου, λείπει ο γιος τους, λείπει ο εγγονός τους, λείπει ο ανιψιός τους και θα λείπει, δεν γυρίζει ξανά.
Αυτό που έχουν πει ότι η σιωπή του ακούστηκε παντού εύχομαι πραγματικά να γίνει, πραγματικά να βοηθήσει ανθρώπους και να σταματήσει όλο αυτό που συμβαίνει με το bullying με την κακοποίηση, η σιωπή του να βοηθήσει».