Βγαλμένη μέσα από τη ζωή η παρακάτω ιστορία μιας γυναίκας που παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και ο άντρας της τής φερόταν άσχημα και την απατούσε.
Υπάρχει πολύ τρέλα στον έξω κόσμο. Ακούστε και εμένα.. ξέρω τι σας λέω.
Ο πρώην σύζυγός μου είχε πολλές παραξενιές. Ήθελε να διπλώνονται τα ρούχα του με συγκεκριμένο τρόπο, ήθελε να είναι στρωμένο το τραπέζι όπως ήθελε, το φαγητό μαγειρεμένο όπως του άρεσε χωρίς καμία παραλλαγή κτλ.
Δεν με πείραζε τίποτα από όλα αυτά. Δεν εργάζομαι, και γενικά μου αρέσει να καθαρίζω το σπίτι και να μαγειρεύω. Εισόδημα είχα, καθώς το διαμέρισμα στο οποίο έμενα όταν τον γνώρισα, το νοίκιασα όταν παντρευτήκαμε και έπαιρνα το ενοίκιο. Δεν του ζητούσα ποτέ χρήματα για δικά μου έξοδα.
Όταν κάναμε το πρώτο μας παιδί, όπως με όλα τα ζευγάρια υπήρξαν εντάσεις. Το σπίτι δεν ήταν περιποιημένο όπως πριν, μπορεί να είχε τύχει να μην έχω προλάβει να μαγειρέψω και να έχω πάρει φαγητό από τη μητέρα μου ή την πεθερά μου. Εκείνος στραβομουτσούνιαζε, αλλά δεν έλεγε τίποτα.
Κάναμε και δεύτερο παιδί σε πολύ κοντινό διάστημα. Δεν είχα καμία βοήθεια στο σπίτι και με τα παιδιά, αλλά παρόλα αυτά, έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου, προκειμένου να είναι το σπίτι καθαρό και να υπάρχει φαγητό. Τα κατάφερνα με πολύ κόπο.
Όσο μεγάλωναν τα παιδιά, όταν έβλεπε κάτι που δεν του άρεσε, άρχιζε τις φωνές. Γυρνούσε σπίτι και η τηλεόραση έπαιζε ζουζούνια και εγώ ακόμα μαγείρευα; Φωνές – δεν ήταν επιτρεπτό να γυρνάει κουρασμένος από τη δουλειά και να μην είναι όλα στρωμένα και έτοιμα και η τηλεόραση να δείχνει ειδήσεις.
Υπήρχαν παιχνίδια στο πάτωμα; Φωνές -δεν επιτρέπεται να γίνεται αυτός ο χαμός από παιχνίδια ενώ άλλα παιδάκια δεν έχουν. Πήρα φαγητό από τη μητέρα μου; Φωνές – εφόσον κάθεσαι όλη μέρα σπίτι πρέπει να τα έχεις όλα έτοιμα. Και άλλες έκαναν παιδιά, δεν τα παρατήσανε όλα.
Καταλάβατε νομίζω. Το ανέχτηκα πολλά χρόνια. Μέχρι που τα παιδιά μου έγιναν 2 και 3 ετών. Σε κάθε τσακωμό, όταν προσπαθούσα να υπερασπίσω τον εαυτό μου για τα αυτονόητα – εκείνος έπαιρνε τα παιδιά και εξαφανιζόταν. Έκλεινε και το κινητό και δεν τον έβρισκα πουθενά.
Γυρνούσαν μετά από ώρες και όταν ρωτούσα τα παιδιά που είχαν πάει μου έλεγαν βόλτα σε κάτι φίλους του μπαμπά. Τον ρωτούσα σε ποιους φίλους πήγε και εκείνος δεν έλεγε.
Δυο μέρες μετά, τσακωμός. Πήγε να πάρει τα παιδιά, και όταν μπήκα στη μέση μου έκανε νόημα οτι δημιουργώ ψυχολογικά στα παιδιά και πως έχει δικαίωμα να τα πάρει βόλτα. Κλειστό κινητό. Τα ίδια.
Αυτό συνεχίστηκε για μήνες με την απειλή οτι έχει κάθε δικαίωμα να παίρνει τα παιδιά βόλτα. Σαν οικογένεια όμως δεν πηγαίναμε. Μου είπε ότι τα έπαιρνε μόνος του για να προλάβω τις δουλειές που “τον τελευταίο καιρό αφήνω”.
Τον είχα σιχαθεί πραγματικά, αλλά δεν ήθελα να διαλύσω την οικογένειά μου. Δεν μου άφησε όμως επιλογή.
Έλαβα μια μέρα ένα τηλέφωνο στο σπίτι από μια κυρία. Ήταν η γυναίκα με την οποία είχε σχέσεις τον τελευταίο χρόνο. Η κυρία αυτή ήταν χωρισμένη με ένα παιδάκι 6 ετών και ο σύζυγός μου πήγαινε σπίτι της με τα παιδιά μας και τα άφηναν με τη νταντά και έβγαιναν μαζί ή κάθονταν στο δωμάτιο και ζούσαν τον eρωτά τους.
Με είχε πάρει να με ενημερώσει από την καλή της την καρδιά – από γυναικεία αλληλεγγύη. Την ευχαρίστησα και το εννοούσα. Μου το έδωσε στο πιάτο. Η ευκαιρία που έψαχνα.
Χωρίσαμε όσο πιο πολιτισμένα γινόταν. Τώρα όταν τα παίρνει βόλτα δεν εξαφανίζεται και είναι εκεί όταν τους παίρνω τηλέφωνο. Με την κυρία δεν κράτησε η σχέση τους – δεν ξέρω το λόγο και δεν με ενδιαφέρει κιόλας.
Το σπιτάκι μας λάμπει και είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Και εάν δεν έχω προλάβει να σιδερώσω ή να μαγειρέψω δεν έχω κανενός τα μούτρα. Τα κάνω την επόμενη μέρα.
Σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να γράψω την ιστορία μου!
Μαργαρίτα, 33 ετών.