Συχνά λέγεται ότι η μέθοδος με την οποία μια κοινωνία αντιμετωπίζει τα απορρίμματά της αντανακλά τον πολιτισμικό της βαθμό. Οι εργαζόμενοι στην αποκομιδή απορριμμάτων, αν και συχνά παραβλέπονται, είναι οι αθέατοι ήρωες των κοινωνιών μας.
Η Σέβη Παπαδοπούλου, μία γυναίκα που παλεύει με τη ζωή, εργάζεται στο απορριμματοφόρο του δήμου Θεσσαλονίκης εδώ και έντεκα χρόνια. Μητέρα πέντε παιδιών, διαχειρίζεται τις καθημερινές της υποχρεώσεις και αφού ξαπλώσει τα μικρά της για ύπνο, αποχαιρετά τα παιδιά της με ένα φιλί και ξεκινάει για τη δουλειά της, μια εργασία με έντονες προκλήσεις.
Όταν έρθει η ώρα, ο οδηγός παρκάρει το απορριμματοφόρο έξω από την Παναγία Χαλκέων στη Θεσσαλονίκη. Περίπου στις δέκα το βράδυ, η Σέβη και ο συνάδελφός της επιβιβάζονται στο πίσω μέρος του οχήματος και ξεκινούν το δρομολόγιο για την αποκομιδή. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, εκκενώνουν πράσινους κάδους από όλο το κέντρο της πόλης.
«Δεν φανταζόμουν ότι θα κάνω ποτέ αυτή τη δουλειά, αλλά όταν ήρθε η κρίση, μπήκα αναγκαστικά. Δεν θα την άλλαζα με τίποτα πλέον. Την αγαπάμε πάρα πολύ τη δουλειά που κάνουμε. Πολύς κόσμος μας επιβραβεύει. Πολλά νέα παιδιά. Μας πλησιάζουν την ώρα που μαζεύουμε τα σκουπίδια και μας λένε ότι θαυμάζουν τη δουλειά που κάνουμε. Η προσφορά στον συνάνθρωπο είναι ανεκτίμητη» τονίζει στο Thestival η κα Παπαδοπούλου.
Η αμοιβή που παίρνει η ίδια και οι συνάδελφοι της για τις υπηρεσίες που παρέχουν δεν είναι μεγάλη. Με παγωνιές, με χιόνι, με τον αέρα να λυσσομανά ή με τον καύσωνα να σε πνίγει η Σέβη βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο πίσω μέρος του απορριμματοφόρου.
Πολλές φορές θυμώνουμε γιατί υπάρχουν τόσα σκουπίδια χύμα. Πάει κάποιος και αφήνει τη σακούλα ανοιχτή, βάζει ο άλλος τη δική του από πάνω και όλα τα σκουπίδια χύνονται στο πεζοδρόμιο. Είσαι αναγκασμένος να μαζεύεις το κάθε τι, το χαρτάκι, το κουτάκι. Άλλος θα κάνει μια ανακαίνιση και θα αφήσει εκεί που είναι ο κάδος τα ξύλα του, άλλος θα αφήσει δίπλα το στρώμα του. Θα έρθει ο επόμενος να πετάξει πάνω στο στρώμα τα σκουπίδια του.