Ηλίας Νιάρος: Πρόκειται για τον τελευταίο λούστρο της Πάτρας. Ο ίδιος υπήρξε μία εμβληματική προσωπικότητα για την πόλη της Πελοποννήσου. Ήταν μία γραφική μορφή, η οποία ερχόταν από άλλες εποχές. Ερχόταν από ασπρόμαυρες σκηνές ταινιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Ηλίας Νιάρος – Αληθινή ιστορία: Αγάπη για το επάγγελμά του
Για άλλους, ο χαρακτηρισμός «λούστρος» φαντάζει μειωτικός, για τον Ηλία Νιάρο όμως -περί ου ο λόγος- ήταν τιμή και καμάρι! Και δικαίως: Εργάστηκε ανελλιπώς σε αυτή την πλατεία επί 60 συναπτά έτη! Ακόμα και το ΒΒC ασχολήθηκε μαζί του, κάνοντάς του ένα εκτενές αφιέρωμα που άφησε εποχή. Ο Ηλίας Νιάρος, γεννήθηκε το 1938 στον Πύργο Κορινθίας.
Το χαρακτηριστικό πρόβλημα στην ομιλία του, το αποκόμισε κατά την παιδική του ηλικία: Ο αυστηρός πατέρας του για ασήμαντη αφορμή τον τιμώρησε με τρόπο τόσο σκληρό και αποτρόπαιο, που του έχωσε ένα μαχαίρι στο λαιμό (!) προκαλώντας του μόνιμο πρόβλημα στις φωνητικές χορδές. Εργάστηκε στο Δήμο Πατρέων, ως οδοκαθαριστής, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Παντρεύτηκε και από το γάμο του με την αείμνηστη σύζυγό του, απέκτησαν έναν γιο που σήμερα εργάζεται ως ναυτικός και για τον οποίο καμαρώνει!
Συνέχισε να εργάζεται, για να συμπληρώνει το πενιχρό εισόδημα της σύνταξής του και να μπορεί να πληρώνει την ιδιωτική κλινική στην οποία διαμένει.
Ηλίας Νιάρος – Αληθινή ιστορία: Τι ανέφερε σε συνέντευξή του
Όπως εξιστόρησε, σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Παναγιώτη Ρηγόπουλο:
«Στη δεκαετία του 1960, στην πλ. Γεωργίου, εργαζόμασταν συνολικά 6 λουστραδόροι. Βγάζαμε μεροκάματο ακόμα και 2.000 δραχμές! Είχαμε πολύ δουλειά, ο κόσμος περιποιείτο τα υποδήματά του, τώρα έχουν αλλάξει οι εποχές, έχει αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου, αλλά και η σύσταση των παπουτσιών… Τώρα κυκλοφορούν πολλοί με αθλητικά παπούτσια, δεν υπάρχουν και λεφτά στον κόσμο…»
-Ποιους Δημάρχους Πατρέων, θυμάται σήμερα με νοσταλγία;
«Θυμάμαι τον Θεόδωρο Άννινο και τον Κωνσταντίνο Γκολφινόπουλο. Οι καλύτεροι Δήμαρχοι! Ο Άννινος ερχόταν τακτικά και του έφτιαχνα τα παπούτσια… Ήταν καλός και απλός άνθρωπος…»
Το παράπονό του, είναι ότι μετά την ανακατασκευή της πλατείας, τον ανάγκασαν να μεταφερθεί στο τμήμα πάνω από την οδό Κορίνθου.
Από τότε όπως λέει «η δουλειά μειώθηκε αισθητά… Περνούσαν αρκετές μέρες χωρίς καν σεφτέ… Ήθελα να ξαναγυρίσω μέσα στην πλατεία, αλλά δεν με άφησε ο Δήμος» έλεγε με παράπονο.
Σε αντίθεση με τη γνώμη που μπορεί να έχουν κάποιοι για τους λουστραδόρους και την υποτιμητική ατάκα “είσαι λούστρος” που συχνά εκστομίζεται ως ύβρις, ο Ηλίας Νιάρος, νιώθει πολύ υπερήφανος για το επάγγελμά του:
«Και πάλι αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, πάλι θα ήθελα να γίνω στιλβωτής!» μάς λέει και τα μάτια του πλημμυρίζουν από συγκίνηση…
Το επαγγελματικό του λουστράρισμα, διαρκούσε περίπου 20 λεπτά, κόστιζε 3 ευρώ και περιελάβανε πολλαπλές φάσεις στίλβωσης.
Δίπλα από τις δεκάδες βούρτσες, τις αλοιφές και τις κρέμες του, είχε μονίμως σε λειτουργία το ραδιοφωνάκι του, συντονισμένο στον ραδιοσταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, ακούγοντας θεολογικές εκπομπές και λειτουργίες. Μετακινούσε τη βελόνα, μόνο όταν επιθυμούσε να ακούσει …δημοτικά τραγούδια!
Ο Ηλίας Νιάρος υπήρξε ο τελευταίος υπαίθριος στιλβωτής της Πάτρας, ίσως και της Ελλάδας!
Με την φυγή του από την πλατεία Γεωργίου, έκλεισε πίσω του για πάντα την πόρτα, σε μια εποχή ρομαντική και γραφική, που το σίγουρο είναι ότι δεν θα αναβιώσει ποτέ.
