Κολαστήριο ψυχών: Πρόκειται για το «Κάστρο», που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Είναι επίσης γνωστό και ως «Γεντί Κουλέ». Σήμερα, αποτελεί ένα από τα μουσεία, που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον πόνο που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό του.
Τα τελευταία λιθαράκια μπήκαν από τους Οθωμανούς, ενώ η χρήση του άλλαξε για πάντα το 1431, όταν κρίθηκε πως δεν ήταν πλέον άτρωτο. Ο Τσαούς μπέης, έχτισε τον τελευταίο από τους επτά πύργους που διασώζονται μέχρι σήμερα.
Ουσιαστικά «βάφτισε» το μνημείο, καθώς το «Γεντί Κουλέ» σημαίνει «Επτά Πύργοι». Οι Έλληνες έζησαν τη φρίκη και τον πόνο στο εσωτερικό του από τους Οθωμανούς και τη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Στα φρικτά κελιά του, τους «υγρούς τάφους» όπως αποκαλέστηκαν εξαιτίας της υγρασίας, «φιλοξενήθηκαν» κάθε λογής κρατούμενοι. Από την Τουρκοκρατία, το κάστρο είχε μετατραπεί σε φυλακή στην οποία κατέληγαν άνθρωποι που είχαν καταδικαστεί. Αργότερα, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου υπό τον Μεταξά έστειλε εκεί πολιτικούς κρατούμενους. Το ίδιο έκαναν και οι Ναζί κατακτητές.
Από τα κελιά του πέρασαν πολιτικοί κρατούμενοι, κομμουνιστές και αντιφρονούντες. Πολλοί άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί. Τα βασανιστήρια ήταν μια απλή, καθημερινή πρακτική. Οι κρατούμενοι πέθαιναν μόνοι και αβοήθητοι.
Δίχως πολλοί από αυτούς να είχαν ποτέ μια δίκαιη δίκη ή την παραμικρή πρόσβαση στα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους. Για δεκαετίες όλα όσα συνέβαιναν εκεί μέσα μεταφέρονταν μόνο από στόμα σε στόμα.
Η συλλογική ιστορική μνήμη έπαιξε ρεμπέτικο. Δεκάδες τραγούδια γράφτηκαν για τη φρίκη και τον πόνο, που έζησαν. Κορυφαίο παράδειγμα ήταν το «Πέντε χρόνια δικασμένος», το οποίο κυκλοφόρησε στα μέσα στης δεκαετίας του 1930.
Ο κύκλος για το «Γεντί Κουλέ» έκλεισε το 1989, ενώ παράλληλα δόθηκε άδεια να ξεκινήσει να χρησιμοποιείται ως μουσείο.