Η 27χρονη Μαρία Χατζησταυρίδη, μία δυναμική γυναίκα, απόφοιτος δημοσιογραφίας στο ΑΠΘ, αναμετρήθηκε από πολύ νωρίς με τον καρκίνο.
Με το θηρίο που το κατατρόπωσε τελικά κι ας την έβαλε κάτω για λίγο κι έχασε τα μαλλιά, τα φρύδια, τις βλεφαρίδες της, που το νίκησε κι ας φοράει περούκα κι είναι φορές που ξεχνιέται και το βλέμμα της γίνεται μελαγχολικό…
Τόσο νέα και τόσο σοφή μετά από αυτή τη μάχη, η 27χρονη, βγήκε νικήτρια και θέλει να μιλήσει! Να πει ότι τα κορίτσια πρέπει να εξετάζονται, να δηλώσει ότι είναι στη διάθεση όποιας κοπέλας θέλει να μάθει περισσότερα για το μετά, για την αισθητική, για όσα κάνουν μία γυναίκα να αισθάνεται γυναίκα.
Λένε ότι αυτά τα τόσο δυνατά χαστούκια σε κάνουν ή καλύτερο άνθρωπο ή χειρότερο! Ίδιο δεν σ’ αφήνουν. «Η Μαρία ίδια είναι…». Το ίδιο ακομπλεξάριστη, δοτική, μόνο που σαν να ενηλικιώθηκε απότομα!
Πώς αναλάκυψε η 27χρονη Μαρία ότι έχει καρκίνο
«Το 2015 είχα γενικά πολύ πυκνό μαστό και εντόπισα ένα μικρό ινοαδένωμα, μου λέει. Ο γυναικολόγος μου στην Αθήνα, ο οποίος είναι και μαστολόγος, μου είπε για τον καρκίνο: «είναι δύο εκατοστά, το αφαιρούμε…».
Μου είπε: «να εξετάζεσαι κάθε έξι μήνες, να κάνεις μία ελαστογραφία, δεν έχεις κανέναν κίνδυνο». Δεν είχα κάποια κληρονομικότητα, απλώς μου είπε να εξετάζομαι.
Εξεταζόμουν λοιπόν και τον Νοέμβριο του 2020 είχα ένα ινοαδένωμα και πάλι, γενικά είχα ινοαδενώματα, αλλά ήξερα πόσα εκατοστά ήταν το καθένα. Το ένα λοιπόν τότε ήταν ένα εκατοστό, αλλά ήταν πολύ σκληρό. Τον Ιανουάριο πηγαίνω, μου κάνει ψηλάφηση, παρέμεινε το ίδιο.
Τον Ιούλιο, έρχεται εδώ η κολλητή μου και μου λέει ότι έχει βγάλει ένα ινοαδένωμα και φοβήθηκε, ήθελε να πάει να το ελέγξει. Της λέω: «μάλλον πρέπει να πάω να κάνω κι εγώ τον έλεγχό μου, καλά που μου το θύμισες…»! Και το ένα εκατοστό, μέσα σε έξι μήνες, είχε γίνει πέντε!
Τηλεφώνησα στον μαστολόγο μου στην Αθήνα, πήγα και το αφαίρεσα. Μου είπαν ότι είναι γιγαντιαίο ινοαδένωμα. Όταν διαπίστωσαν ότι είναι καρκίνος, μου είπαν ότι είναι το στάδιο μηδέν, δηλαδή ένα προκαρκινικό στάδιο.
Δέκα μέρες μετά που βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας, φάνηκε ότι πρόκειται για καρκίνο, ότι πρέπει να ανέβω στην Αθήνα, να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο, πιο δύσκολο, ότι θα πρέπει να κάνω μαστεκτομή, να κάνω χημειοθεραπείες. Κι έτσι έγινε.
Τι σκέφτηκες τότε;
Ήταν ένα μήνα πριν κλείσω τα 26 μου. Φοβήθηκα μήπως πεθάνω. Πάντα το φοβάμαι. Αυτό που είναι το πιο άσχημο είναι ότι δεν το περίμενα από πουθενά. Δεν είχα καμία κληρονομικότητα, δεν είχα κανένα σύμπτωμα που να μου δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Κι έκανα πάντα κάθε χρόνο τσεκ απ, τόσο που μεγαλύτεροι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι με πείραζαν γι’ αυτό. Αν δεν ήταν ψηλαφητό δεν θα το εντόπιζα ποτέ.
Η πιο δύσκολη φάση ποια ήταν για εσένα;
Το πιο δύσκολο για εμένα ήταν το πριν. Πριν ξεκινήσουν οι χημειοθεραπείες, όταν έπρεπε να κάνω όλες τις εξετάσεις για να δούμε αν έχει πάει σε άλλο ζωτικό όργανο και τότε τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Ήμουν τυχερή γιατί είχε κάνει διήθηση μόνο σε δύο λεμφαδένες, οι οποίοι αφαιρούνται και γενικά ήταν θετικές οι προβλέψεις των γιατρών. Δεν μπορεί κανείς να σου εγγυηθεί πριν ξεκινήσεις χημειοθεραπείες και πριν τις τελειώσεις ότι θα πας καλά. Δεν μπορεί να σου το εγγυηθεί κανείς. Αυτό που με φόβιζε ήταν η αρρώστια. Είχα μία πολύ καλή ογκολόγο στην Αθήνα, η οποία με παρότρυνε να κάνω και κατάψυξη ωαρίων, κάτι πολύ σημαντικό για μια κοπέλα στην ηλικία μου, η οποία δεν έχει ακόμη παιδιά.
Συνεχίζεις τις χημειοθεραπείες;
Τώρα σταμάτησα τις χημειοθεραπείες και κάνω ανοσοθεραπείες που είναι σωτήριες, οι οποίες ανιχνεύουν μέσα στον οργανισμό μήπως υπάρχει κάποιο κύτταρο που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Οι ανοσοθεραπείες δεν δημιουργούν προβλήματα και τις κάνω στη Ρόδο.
Αυτό το πλούσιο μαλλί που έχεις τώρα, τότε το έχασες;
Αυτό το μαλλί δεν είναι το δικό μου, είναι περούκα (μου δείχνει το κοντό μαλλί). Έχασα τα φρύδια μου, τις βλεφαρίδες, αλλάζει γενικά το πρόσωπο. Αλλά πραγματικά δεν έχει καμία αξία η εμφάνιση. Το θέμα είναι το ψυχολογικό. Επιπλέον οι χημειοθεραπείες δεν είναι τόσο τραγικές όσο άκουγα, τουλάχιστον για τον μαστό. Δεν είχα εμετούς γιατί υπάρχουν φάρμακα που σε βοηθάνε. Μία κούραση ένιωθα.
Πες μου τι σκέφτεσαι τώρα;
Με τρομάζει το ότι είμαι πάντα η πιο μικρή παντού. Καμιά φορά με λένε «ηρωίδα». Ηρωίδα θα ήμουν αν μπορούσα να βοηθήσω κάποιον άλλον. Αυτό που κάνω είναι ότι επιβιώνω. Το άλλο που θα μπορούσα να κάνω είναι να πεθάνω. Ήταν πάρα πολύ γερό χαστούκι, αλλά αυτό που ελπίζω είναι να είναι περαστικό. Φοβόμουν τη μαστεκτομή. Έκανα και στα δύο στήθη και ήμουν τυχερή ότι διατήρησα τις θηλές και αφαίρεσα το εσωτερικό. Είναι όπως μια κοπέλα που έχει βάλει ψεύτικο στήθος. Έχω αφαιρέσει γύρω από τους δύο λεμφαδένες που είχαν πρόβλημα συνολικά 14 λεμφαδένες. Δόξα τω Θεώ φάνηκαν όλα καθαρά στη βιοψία. Η αγωνία μου, αυτό που φοβάμαι είναι το αποτέλεσμα των εξετάσεων που κάνω κάθε φορά, ανά τρίμηνο. Να μην έχει πάει ο καρκίνος κάπου αλλού. Αυτό που ελπίζω είναι να ζήσω γιατί πραγματικά είναι πάρα πολύ άδικο να πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος.
Η Δώρα, η κοπέλα που σκότωσαν, μία ακόμα γυναικοκτονία, ήταν ξαδέλφη σου!
Ήταν αδελφή μου, δεν ήταν απλώς ξαδέλφη μου. Ήταν μετά τη δεύτερη χημειοθεραπεία που έκανα όταν την δολοφόνησαν κι ήταν πολύ βαρύ. Στην οικογένειά μας πριν από αυτό ήταν σαν να ζούσαμε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι και μετά ήρθε αυτό μ’ εμένα κι ύστερα ο χαμός της Δώρας. Εγώ για τον καρκίνο έμαθα την 1η Αυγούστου και η Ντόρα δολοφονήθηκε 22 Σεπτεμβρίου. Καμιά φορά με βλέπω με τα μαλλιά τα «αγορέ» και λέω «τώρα, σοβαρά εσύ είχες καρκίνο…;». Όλοι μου στάθηκαν πάρα πολύ: και το αγόρι μου και οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Μου έκαναν εκπλήξεις, έρχονταν στην Αθήνα να με δουν. Η φίλη μου που έχουμε μαζί το μαγαζί, το κράτησε όλο μόνη της. Σε διάστημα επτά μηνών έκανα τη μαστεκτομή. Για να αναρρώσω από τη μαστεκτομή, πήρε άλλον ενάμιση μήνα.
Γνωρίζεις άλλα κορίτσια;
Μιλάω με κάποιες κοπέλες που τώρα θα το περάσουν και τώρα ξεκινούν. Μία φίλη μου από τη Ρόδο 27 ετών έχει ξεκινήσει, άλλη μια φίλη μου από την Αθήνα είναι 30. Έχω ακούσει πάρα πολλές περιπτώσεις που το βρήκαν τυχαία κι αυτές. Το μόνο που έχω να πω στα κορίτσια είναι να σκέφτονται πάρα πολύ θετικά. Όχι ότι κι εγώ το κάνω πάντα, αλλά δεν πρέπει να του δώσεις και τη χαρά. Πρέπει να θυμάσαι ότι δεν σου παίρνει ο καρκίνος τα μαλλιά. Η χημειοθεραπεία στα παίρνει κι αυτό για να γίνει η ίαση. Αυτό συμβαίνει για να γίνεις καλά. Βάζεις κάτι δυνατό μέσα σου για να νικήσεις τον καρκίνο.
Στα κορίτσια τα νεαρά, τι θα έλεγες;
Να κάνουν μία ελαστογραφία, έναν υπέρηχο μία φορά τον χρόνο αν δουν ότι ο μαστός τους είναι πυκνός. Και ο γονιδιακός μου έλεγχος είναι αρνητικός. «Έτυχε», μου είπαν. Εγώ μπορώ να βοηθήσω μια κοπέλα να βρει πλαστικό, μπορώ να της δώσω κουράγιο, να την βοηθήσω να βρει μια καλή περούκα, πράγματα που κι εγώ ήθελα.
Όνειρα;
Μ’ άρεσε πάντα να κάνω όνειρα, τώρα φοβάμαι να κάνω μήπως δεν μπορέσω να τα πραγματοποιήσω. Σκέφτομαι ότι αν όλο αυτό για εμένα και την Ντόρα το έβλεπα στον ύπνο μου, θα ξυπνούσα και δεν θα ξαναστενοχωριόμουν για τίποτα. Όταν υπάρχει υγεία και ζωή, δεν έχεις προβλήματα. Κανένα.
