Η αγανάκτηση μίας μητέρας για την κόρη της, η οποία έχει τρία πτυχία και εργάζεται ως ταμίας σε σούπερ μάρκετ, είναι μεγάλη και επιρρίπτει ευθύνες στο κράτος. Μήπως, όμως, δεν φταίει μόνο το κράτος για το αυξημένο ποσοστό νεανικής ανεργίας;
-Όχι δεν είναι κράτος. Διότι κανένα σοβαρό κράτος δεν σπαταλά τόσους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους.
Αλήθεια, ποια είναι τα πτυχία της κόρης σας;
– Το πρώτο Κοινωνιολογίας, το δεύτερο Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού και έκανε και μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης.
Αγανάκτηση μίας μητέρας: Στα ΜΜΕ τη θέλουν μόνο για εξάσκηση
– Με το πτυχίο Επικοινωνίας γιατί δεν ψάχνει δουλειά σε κάποιο ΜΜΕ;
– Έψαξε. Τη θέλουν να δουλεύει τζάμπα για εξάσκηση, λένε.
– Και τι δουλειά περιμένατε να βρει με αυτά τα πτυχία;
– Έ, κάποια ανάλογη, σοβαρή.
– Δηλαδή;
– Σε ένα ίδρυμα, σε έναν οργανισμό…
– Ξέρετε πόσοι άλλοι έχουν ίδια ή παρόμοια πτυχία;
– Όχι.
– Καμμιά εξηνταριά χιλιάδες. Υπάρχουν τόσα ιδρύματα και οργανισμοί;
– Χμμμ…
– Αυτό δεν το σκεφτήκατε εσείς και η κόρη σας πριν επιλέξει το τι θα σπουδάσει, δηλαδή το ποιες θα είναι οι επαγγελματικές της προοπτικές;
– Έ, είπαμε να πάρει πρώτα ένα χαρτί και μετά κάτι θα προκύψει.
– Την πιθανότητα να μην προκύψει την σκεφθήκατε;
– Έ τόσα παιδιά βολεύονται, το δικό μου γιατί όχι;
– Διότι όταν οι θέσεις εργασίας στον τομέα των σπουδών της είναι 50 και οι σχετικοί “χαρτούχοι” είναι 60.000, οι 59.950 θα δουλέψουν κάπου άλλου ή θα είναι άνεργοι. Είναι τόσο απλό.
– Να αυτά λέτε και δεν σας ψηφίζει κανένας.
Αγανάκτηση μίας μητέρας: Συνταγή για αποτυχία να επιλέγεις μία σχολή με χιλιάδες νέους φοιτητές κάθε χρόνο
Φταίει τελικά μόνο το κράτος; Σίγουρα όχι. Η λατρεία των πτυχίων στην Ελλάδα είναι μεταπολιτευτικό φαινόμενο μιας και οι περισσότεροι σημερινή 60+ δεν σπούδασαν και δεν είχαν ευκαιρίες πέρα από μια θεσούλα στο δημόσιο. Το να επιλέγεις ή να υπάρχουν ακόμα το 2020 σχολές με χιλιάδες νέους κάθε χρόνο φοιτητές όπως η φιλολογία, νομική, ιατρική, θεολογία, κοινωνιολογία κλπ είναι συνταγή για αποτυχία.
Αγανάκτηση μίας μητέρας: Το φταίξιμο λοιπόν είναι σε γονείς, μαθητές, φοιτητές και κράτος
Το φταίξιμο λοιπόν είναι και στους γονείς/μαθητές/φοιτητές και στο κράτος. Το να επιλέγεις εν γνώση σου ή εν αγνοία σου σχολές χωρίς μέλλον και μετά να γκρινιάζεις ότι έχεις πολλά άχρηστα πτυχία και δεν βρίσκεις δουλειά σίγουρα φταις εσύ και όχι το κράτος ή η αγορά εργασίας που έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις και ανάγκες. Από την άλλη, το κράτος να συντηρεί για ψηφοθηρικούς λόγους σχολές σε όλη τη χώρα που είναι πεπαλαιωμένες, αποκομμένες από την αγορά εργασία και το μόνο που παράγουν είναι ανέργους σίγουρα δεν βοηθά την κατάσταση.
Αγανάκτηση μίας μητέρας: Είμαστε πρωταθλητές στη νεανική ανεργία
Είμαστε δυστυχώς σε όλα πολύ πίσω τόσο από θέμα αντίληψης της πραγματικότητας όσο και προσόντων που έχει ανάγκη η πραγματική οικονομία. Χρειάζονται γενναίες τομές για να έχει ελπίδα η νεολαία και ο τόπος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που είμαστε πρωταθλητές στην νεανική ανεργία.
