Εργαζόμενοι γονείς: Κραυγή γονέα για την εργασία στην Ελλάδα. Ένας γονέας αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για όσους γονείς εργάζονται στην χώρα μας. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα για εκείνους, καθώς δεν έχουν τα δικαιώματα που ενδεχομένως έχουν οι γονείς σε άλλα κράτη του κόσμου. Αναλυτικότερα όσα ανέφερε:
«Κάθε τόσο οι G8 μαζεύονται κι αποφασίζουν ποια χώρα είναι η πιο φιλική προς το περιβάλλον. Με την Ελλάδα δεν ξέρω τι γίνεται. Γιατί τα πρακτικά κάπου μου παράπεσαν. Μαζί με κάτι λίστες σούπερ μάρκετ κι ένα πάκο (De Lucia) ευχές για τη βασκανία. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι καθόλου φιλική προς τους εργαζόμενους γονείς. Οι διαθέτοντες παιδιά σ’αυτήν τη χώρα έχουν τη δυνατότητα ν’αναπτύξουν δεξιότητες υπομονής, προσμονής κι… απόγνωσης στο έπακρο, με ποικίλες δυνατότητες γνωριμίας με μια πληθώρα ηρεμιστικών.
Αν ένα ζεύγος, πάνω στο ασίγαστο πάθος, κάνει το λάθος και τεκνοποιήσει θα πρέπει να γνωρίζει ότι θ’αντιμετωπίσει το ελληνικός κράτος που ζει, υπάρχει και μεριμνά αποκλειστικά και μόνο για την κοινωνική ομάδα του μπακουριού (απέναντι). Οτιδήποτε σε οικογένεια εργαζομένων με παιδί ή παιδιά μοιάζει σαν να διώκεται ποινικά. Γιατί τι φταίει το κράτος αν εσένα σ’έπιασε το πατριωτικό σου και θέλεις να συμβάλλεις στην ανανέωση του πληθυσμού;
Τι αμαρτίες να πληρώσει πια αυτή η χώρα μ’όλους τους εγωπαθείς που ονειρεύονται να δημιουργήσουν κλώνους τους απίθανου εαυτού τους; Θέλεις παιδιά; Τότε κανονίσου, διότι ο κυρ Κράτος αδυνατεί να σε εξυπηρετήσει. Γιατί θα μου πείτε, δεν έχει ωραιότατους βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς; Εγώ δεν είπα ότι δεν έχει. Απλά διερωτώμαι ποιος θα πρωτοπάει, γιατί σαν να πήρε το μάτι μου μια χλαπαταγή. Κι αν είναι ο Πλούτωνας στον οίκο του Τρύφωνα κι η Σελήνη τ’ανάσκελα και δεν κληρωθεί το παιδί μου; Σε ποιο σταθμό να το πάω; Στον Λαρίσης ή στον Πελοποννήσου; Και πόσα χρόνια θα έχουμε τη χαρά του παιδικού σταθμού; Δεν είναι και για χόρταση. Έρχεται κάποια μέρα η στιγμή που το Δημοτικό σε καλεί να παρουσιαστείς κι εσύ ακόμα αναρωτιέσαι».
«Μετά το σχολείο τι; Ωραίο και το ολοήμερο, δεν λέω, αλλά σαν να μας τέλειωσε, μου φαίνεται. Βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα ταλανίζουν την ύπαρξή μου, του τύπου:
– Τι να κάνω τα παιδιά μου που η μοίρα μ’έριξε στον ιδιωτικό τομέα; Και το ωράριο είναι μέχρι τις 16.00 μ.μ.; Και τηρείται τόσο πιστά όσο κι η διαφάνεια σ’αυτήν τη χώρα;
– Τι να τα κάνω τα παιδιά όταν σχολάνε στις 14.00 μ.μ. κι εγώ τυγχάνω εργαζόμενη με τ’ανωτέρα ωράρια; Να τα αφήσω σπίτι;
Θα το’κανα. Δεν έχω, όμως, καλό δικηγόρο να μ’εκπροσωπήσει στο δικαστήριο που θα με τραβολογάνε αχτένιστη και με τη ρίζα μέχρι τη φτέρνα, για αμέλεια. Αφού είναι ανήλικα. Είπα να κόψω αφ’εαυτού μου το τελευταίο διωράκι και να φεύγω στις 14.00 μ.μ.. Κάτι μου λέει, όμως, ότι δεν θα’χω πρόβλημα με την ώρα μετά. Αφού δεν θα χρειαστεί να ξαναπατήσω.
Κι αφού κάνω όλη αυτή τη φιλοσοφική αναζήτηση πίνοντας ένα στρέμμα τίλιο για να μην πάθουν τα νεύρα μου, καταλήγω στο επιστημονικό συμπέρασμα ό,τι αν τη σήμερον ημέρα δεν διαθέτεις είτε γιαγιάδες μάχιμες ή ευγενική χορηγία για νταντάδες ή ιδιωτικό, τότε καλό θα’ναι να βολευτείς μ’ένα προφυλακτικό με γεύση κίουι.
Η Ελλάδα είναι φανταστική για κλαρινογαμπρούς, κλαμπάκηδες, τουρίστες, μπακούρια κι ανεξάρτητους μεμονωμένους.
Αν έχεις παιδιά τιμωρείσαι με την εσχάτη των ποινών. Κόψε το λαιμό σου. Αν είναι εύκολο μάζεψε τα αίματα, γιατί περιμένουμε τον κυρ Σόιμπλε για τσάι».