Γιώργος Δαμασιώτης: Πρόκειται για έναν ηθοποιό, μορφωμένο και κοσμογυρισμένο, ο οποίος έπαιζε δευτερεύοντες ρόλους. Είχε χιούμορ εντός, αλλά και εκτός οθόνης. Υπηρέτησε τόσο τη λυρική σκηνή, όσο και την υποκριτική.
Ο Γιώργος Δαμασιώτης ως ηθοποιός είχε σπουδάσει στο εξωτερικό και είχε τρομερό ταλέντο. Μάλιστα, ο Ντίνος Δημόπουλος, ανέφερε γι’ αυτόν: «Αυθόρμητος, πηγαίος κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που λες κι ερχόταν στην εποχή μας κατευθείαν από κείνες τις ιταλικές υπαίθριες φιέστες της Κομέντια ντελ Άρτε, μόνιμος σχεδόν συνεργάτης στις ταινίες μου, τόσο για το ήθος του όσο και για την ιδιομορφία των εκφραστικών του μέσων».
Ο ηθοποιός γεννήθηκε το 1900 σε χωριό του Πηλίου και μεγάλωσε στο Βόλο. Σπούδασε σε κλασικό τραγούδι σε ωδείο του Παρισιού και σε μουσικές ακαδημίες της Ρώμης και του Μονάχου. Στην Ελλάδα επέστρεψε, το 1925 και μπήκε στην Επαγγελματική Σχολή του Θεάτρου. Δύο χρόνια αργότερα, έπιασε δουλειά στο θέατρο Ολυμπία.
Κι έτσι με το που δίνει τις απολυτήριες εξετάσεις του το 1927 παίζοντας στον «Βασιλικό» του Μάτεση -σε σκηνοθεσία του δάσκαλού του, Φώτου Πολίτη-, με το χαρτί ανά χείρας πιάνει δουλειά στο Θέατρο Ολύμπια ανεβαίνοντας στο σανίδι για να παίξει «Φάουστ»!
Στα 32 του έπαιξε τον Σάιλοκ στο «Έμπορος της Βενετίας». Ακολούθησε, το Φίγκαρο στον «Κουρέα της Σεβίλης», ενώ στα χρόνια της Κατοχής βρήκε διέξοδο στην Οπερέτα.
«Εκεί ξανανεβαίνει η παλιά επιτυχημένη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη “Το Διαβολόπαιδο”, όπου μαζί με τις δύο πρωταγωνίστριες παίζουν ο Μίμης Κόκκινης, ο Πέτρος Κυριακός, ο γλυκύτατος καρατερίστας Γιώργος Δαμασιώτης, η Αέλα Πατρικίου και η Κούλα Νικολαΐδου», είπε γι’ αυτόν, ο Γιώργος Λαζαρίδης.
Μεταπολεμικά και πιο συγκεκριμένα στην εμβληματική παράσταση του 1954 «Τρόλεϊ μπας», μαζί με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Χρήστο Τσαγανέα, έγραψαν θεατρική ιστορία.
Ο Γιώργος Δαμασιώτης ενσάρκωσε στη συνέχεια ρόλους, όπως χωροφύλακες, δημάρχους και λιμενάρχες. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είπε γι’ αυτόν: «Βέβαια έπαιζε πάντα μικρούς ρόλους, αλλά μπορούμε να πούμε ότι ήτανε ρόλοι διαμαντάκια, διότι κουβαλούσε ακριβώς τη μεγάλη πείρα της επιθεώρησης». Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο θα ήρθε το 1948, στην ταινία «100.000 λίρες», ενώ ακολούθησαν πολλές ταινίες στη δεκαετία του ’50.
– «Χαρούμενο ξεκίνημα» (1954)
– «Τζο τον τρομερό» (1955)
– «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (1955)
– «Καφετζού» (1956)
– «Μισογύνη» (1958)
– «Κυρά μας τη μαμή» (1958)
– «Μια ζωή την έχουμε» (1958)
– «Κάθε εμπόδιο για καλό» (1958)
– «Αστέρω» (1959), «Αμαρυλλίς» (1959)
– «Γαμήλιες περιπέτειες» (1959)
– «Μανταλένα» (1960)
– «Σταχτοπούτα» (1960)
– «Έγκλημα στα παρασκήνια» (1960)
– «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» (1960)
– «Χαμένα όνειρα» (1961)
– «Το παιδί του μεθύστακα» (1961)
– «Η κυρά μας η μαμή» (1961)
Οι είκοσι ταινίες που συμμετείχε, με τους δευτερεύοντες ρόλους, άφησαν κληρονομιά στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.
Το 1961 εγκαταστάθηκε μόνιμα με τη σύζυγό του στη Θεσσαλονίκη και έγινε μέλος του Κρατικού Θεάτρου της Βορείου Ελλάδος. Η πρώτη του παράσταση εκεί ήταν ο «Αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου, ενώ το 1963 έκανε πρόβες στον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκογκόλ.
Η πρεμιέρα ορίστηκε για την Πρωτοχρονιά του 1964. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1963, πραγματοποιήθηκε μια ανοιχτή παράσταση, με το Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών να είναι κατάμεστο.
Με το άνοιγμα της αυλαίας, ο Δαμασιώτης, αναγγέλλει: «Και να ο επιθεωρητής, έρχεται». Μετά γύρισε στο κοινό και είπε: «Τι γελάτε, μωρέ; Τι γελάτε; Ίδιοι κι απαράλλαχτοι είστε!». Τότε, έπεσε λιπόθυμος στη σκηνή. Η παράσταση διακόπηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου έπαθε ανακοπή καρδιάς, βυθίζοντας στο πένθος, την καλλιτεχνική κοινότητα.