Γιάννης Γκιωνάκης: Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους κωμικούς του Ελληνικού Κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1922. Έγινε πολύ γρήγορα γνωστός μέσα από τις ταινίες στις οποίες έπαιξε αλλά και το θέατρο.
Σταυρίδης: Έχεις μια πορτοκαλάδα , ρε; –Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε; –Σταυρίδης: Ναι. –Γκιωνάκης: Από πορτοκάλια; –Σταυρίδης: Όχι , από μούσμουλα .Φέρε μια πορτοκαλάδα ρε. –Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε; –Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα…λεμονάδα… –Γκιωνάκης: Λεμονάδα θέτε; –Σταυρίδης: Όντε λεμονάδα. –Γκιωνάκης: Από λεμόνια; –Σταυρίδης: Ω, ρε τι θα γίνω εγώ με δαύτονε; Ρε, έχεις μια γκαζόζα; –Γκιωνάκης: Γκαζόζα θέτε; –Σταυρίδης: Γκαζόζα …,σόδα…. –Γκιωνάκης: Σόδα θέτε; –Σταυρίδης: Μωρέ , τι θα γίνω εγώ με σένα; –Γκιωνάκης: Ε, τι; Μια μου λέτε λεμονάδα, μια πορτοκαλάδα, μια σόδα , τι θέτε; –Σταυρίδης: Όκου εδώ . Μια κι έξω ! Πορτοκαλάδα! –Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε; –Σταυρίδης: Αααα, σταμάτα μην τα πάμε απ την αρχή!)
Ο Γκιωνάκης γεννήθηκε το 1922 στην Αθήνα . Ο πατέρας του ήταν αφροδισιολόγος-δερματολόγος και όπως είχε πει ήταν γιατρός, όπως μέσα του ήταν καλλιτέχνης. Τα απογεύματα η μητέρα του έπαιζε πιάνο και ο πατέρας του τραγουδούσε. Από μικρό παιδί ήξερε όλες τις όπερες και έκανε εξαιρετικές μιμήσεις. Ωστόσο, ο πατέρας του τον προόριζε για γιατρό και κάθε απόγευμα τον έπαιρνε μαζί του στο ιατρείο του και του μάθαινε να κάνει ενέσεις.
Μετά το σχολείο, ξεκίνησε τα σπουδάζει Ιατρική και πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο. Επιπλέον, έκανε σπουδές και στο Παρίσι. Όπως είχε αναφέρει ο ηθοποιός έκανε μεγάλες θυσίες για να ασχοληθεί με το θέατρο. Πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός όταν γνώρισε τον Αλέκο Σακελάριο και τον πολιτικό της Ένωσης Κέντρου Γεώργιο Μαύρο, σε ένα σπίτι γιατρού. Ο Μαύρος έλεγε στον πατέρα του ότι είχε πολύ ταλέντο και ότι θα έβγαινε στο θέατρο. Πράγματι παράλληλα με τις σπουδές του ξεκίνησε να σπουδάζει στη δραματική σχολή του Κουν.
Όταν είπε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός έμεινε έκπληκτος με την αντίδραση του . Τον ενθάρρυνε και του είπε να γίνει πρώτος. Ωστόσο, του ζήτησε να μην παρατήσει τις σπουδές του. Πράγματι, ενώ σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο ο Σακελλαριος τον έπαιρνε από τα έδρασαν και πηγαίναν στο θέατρο.
Το 1946 έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1946 με την ταινία “Παπούτσι από τον τόπο σου” του Αλέκου Σακελάριου. Ακολούθησε η ταινία “Το κορίτσι με τα παραμύθια” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και μέχρι τη δεκαετία του ’60 είχε παίξει σε περισσότερες από 15 ταινίες. Από την αρχή ξεχώρισε για τις εναλλαγές στη φωνή του και το χιούμορ του. “Ένας βλάκας και μισός“, “Δουλειές με φούντες” και “Κίτρινα Γάντια” ήταν οι ταινίες που τον καθιέρωσαν στον κινηματογράφο σε κωμικούς ρόλους. Είχε ένα έμφυτο ταλέντο στην κωμωδία και το όνομά του έγινε συνώνυμο της κωμωδίας.
Όπως είχε πει, δεν αγάπησε ποτέ τον κινηματογράφο, όμως το έκανε για τα χρήματα, καθώς η ζωή τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ δύσκολη. Η πραγματική του αγάπη ήταν το θέατρο στο οποίο έπαιξε σε σπουδαίες παραστάσεις. Ο Γκιωνάκης παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες.
Βέβαια λέγεται ότι είχε μεγάλη αδυναμία στις γυναίκες και το 1984 ο παράνομος έρωτάς του για την Αφροδίτη Κοζανιτά είχε μονοπωλήσει τον Τύπο της εποχής. Ο ηθοποιός την παρακολουθούσε και ήταν κτητικός μαζί της. Το ζευγάρι που διατηρούσε παράνομο δεσμό, λογομάχησε και τότε ο Γιάννης Γκιωνάκης έβγαλε το όπλο του και πυροβόλησε τρεις φορές τη γυναίκα που λάτρευε και ζήλευε παραφορά.
Η Αφροδίτη Κοζανιτά βάρια τραυματισμένη μπόρεσε να καλέσει σε βοήθεια και να σώσει η ίδια τη ζωή της. Η κοινωνία παρακολουθούσε σοκαρισμένη τις εξελίξεις, ενώ παράλληλα ο διασυρμός για το Γιάννη Γκιωνάκη ήταν αναπόφευκτος. Η ψυχολογία του επιβαρύνθηκε αρκετά από το συμβάν.
Η γυναίκα, υποστήριξε στο δικαστήριο ότι, δεν είχε πρόθεση να τη σκοτώσει και τελικά ο ηθοποιός καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 μηνών, ποινή η οποία ευτυχώς για τον ίδιο ήταν εξαγοράσιμη.
Η κόρη του Πωλίνα ασχολήθηκε επίσης με το θέατρο, ενώ ο εγγονός του είναι σκηνοθέτης. Ο Γκιωνάκης δεν έπαιξε στην τηλεόραση, γιατί όπως είχε πει, ο ηθοποιός δεν πρέπει να εμφανίζεται πολύ στην τηλεόραση. Με αυτόν τον τρόπο κόβει το ενδιαφέρον του θεατή να θέλει να τον δει στο θέατρο, το οποίο ήταν το μεγάλο του πάθος.