Τραγωδία: Το πρωί βρίσκονταν στη δουλειά. Η κούραση πολλή, καθώς δούλευε ως καθαρίστρια. Σχολούσε λίγο μετά τις 16.00. Πλένονταν, έφτιαχνε φαγητό, καθάριζε και έβλεπε τον μικρό Μιχάλη. Στις 19.00 πήγαινε στο σχολείο, διότι χτυπούσε το κουδούνι για μάθημα. Αυτή ήταν η καθημερινότητα από τη Φανή Ιντζιρτζή για περίπου ένα χρόνο. Μια καθημερινότητα, η οποία την οδήγησε στο Πανεπιστήμιο.
Πρόκειται για αρχηγό μονογονεϊκής οικογένειας, σκληρά εργαζόμενης που από το Εσπερινό Λύκειο Μυτιλήνης πέρασε στη Σχολή Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Τραγωδία: Το πείσμα
Πεισμωμένη από την τραγωδία να χάσει τον γιο της 17 χρόνων, δεν το έβαλε κάτω. «Το σημαντικότερο είναι ότι το σχολείο με κράτησε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου, όταν ύστερα από 3 μήνες αφότου γράφτηκα και ξεκίνησα να φοιτώ στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Μυτιλήνης σκοτώθηκε ο 17χρονος γιος μου» αναφέρει στο «Ν» και μας καθηλώνει. Στην αρχή «είπα θα τα παρατήσω όλα, αλλά τελικά σκέφτηκα ότι ίσως το σχολείο σταθεί ως σωτηρία μου. Και έτσι κρατήθηκα όρθια και πεισμωμένη να καταφέρω να πάω ως το τέρμα.
Ήταν φορές που όταν σχολούσα ένιωθα τύψεις που σκεφτόμουν κάτι άλλο εκτός από τον θάνατο του παιδιού μου την ώρα του μαθήματος και τότε πονούσαν πιο πολύ. Όσο όμως οι απαιτήσεις των μαθημάτων εντείνονταν δεν είχα χρόνο για να σκέφτομαι τα δικά μου. Ειδικά η τρίτη λυκείου ήταν πολύ απαιτητική. Όμως όσα έμαθα στο σχολείο και κυρίως απ’τον φιλοσοφικό λόγο με βοήθησαν να κάνω κάποιες εσωτερικές διεργασίες. Ένιωσα την αλλαγή μέσα μου. Αν και δύσκολη η εμπειρία ήταν όμορφη και άξιζε πραγματικά. Θα το ξανάκανα».
10:35 ακριβώς τελείωνε το μάθημα και κουρασμένη πήγαινε σπίτι. Τις περισσότερες εργασίες για τα μαθήματα του σχολείου, τις έκανε το Σαββατοκύριακο, μαζί με τη γενική καθαριότητα του σπιτιού. «Μου έλειψαν οι δικοί μου στο χωριό γιατί δεν μπορούσα να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα» λέει στο «Ν» για την Άγρα. Για κείνη, «ήταν ένας διαρκής αγώνας δρόμου ώστε να προλάβω να είμαι στην ώρα μου».
Τραγωδία: Το δέσιμο
Δέθηκε με τους συμμαθητές της και φυσικά «μπορώ μόνο καλά λόγια για τους υπέροχους και πολύ αξιόλογους καθηγητές τόσο από το ΣΔΕ όσο και από το εσπερινό», προσθέτει: «Άξιοι άνθρωποι όλοι τους που αντιμετωπίζουν με σεβασμό τον μαθητή που αν και κουρασμένος απ’ τη ζωή και τα διάφορα προβλήματα βρίσκεται στην αίθουσα ζητώντας γνώσεις. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους τους». Επίσης ευχαριστεί θερμά τους δικούς της ανθρώπους για την κατανόηση τους και την υποστήριξή τους.
Το γεγονός ότι εργάζονταν στην πόλη όπου φοιτούσα το έκανε πιο εύκολο γιατί δεν είχε επιπλέον επιβάρυνση στον χρόνο της από μετακινήσεις, «αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να λειτουργήσει αποτρεπτικά για κάποιον που διαμένει μακριά από το σχολείο που θέλει να φοιτήσει, ευτυχώς υπάρχει κρατική μέριμνα για δωρεάν μετακίνηση των μαθητών από απομακρυσμένες περιοχές και επιπλέον βοήθησε το γεγονός ότι είχα σταθερό πρωινό ωράριο στη δουλειά».
Τραγωδία: Η συμβουλή για τα όνειρα
«Μην αφήνετε κανέναν και τίποτα να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα σας, να βάζετε στόχους που θα σας βοηθούν πετυχαίνοντας τους να νιώθετε προσωπική ικανοποίηση, πληρότητα και σεβασμό για τον εαυτό σας και τις επιλογές του! Και κατέληξε: «Ένιωθα την ανάγκη να πετύχω τον στόχο μου και για έναν ακόμη σημαντικό λόγο, για τις κοπέλες που θέλουν αλλά δεν τολμούν και φοβούνται ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Ένιωθα το βάρος στην πλάτη μου όλων των γυναικών που θέλουν να πάνε σχολείο σε μεγαλύτερη ηλικία αλλά νιώθουν ενδοιασμούς και ότι είναι ακατόρθωτο, κυρίως γυναίκες από χωριά.»
