Ελληνικό καλοκαίρι, μαγευτικές παραλίες, πολυτελή ξενοδοχεία και καλό φαγητό. Ειδυλλιακές διακοπές στην Ελλάδα, για τους τουρίστες σίγουρα ναι , τι γίνεται όμως με τους υπολοίπους;
Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό που δουλεύουν σεζόν, για να ικανοποιήσουν εκατομμύρια τουρίστες μόνο ευχαριστημένοι δεν είναι με τις ισχύουσες συνθήκες. Όλο και κάπου θα έχετε ακούσει για επιχειρηματίες του τουρισμού να εκφράζουν παράπονα ότι δυσκολεύονται να βρουν εργαζόμενους, παρά τη μεγάλη ζήτηση. Πολλοί ασπάζονται την πεποίθηση ότι ο κόσμος αυτός είναι τεμπέλης που βαριέται να δουλέψει. Αυτοί που τα πιστεύουν αυτά είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι η νεολαία αυτής της χώρας δεν εργάζεται καθώς έχει επαναπαυτεί στα κρατικά επιδόματα.
Όπως λειτουργεί κάθε είδος σχέσης, έτσι λειτουργούν και οι επαγγελματικές. Προσφορά δουλειάς υπάρχει , με τι κόστος και προϋποθέσεις όμως;
Αν μιλήσει κανείς με νέους του κλάδου θα εξοργιστεί με την κατάσταση ακούγοντας τις απαντήσεις τους. Παραδείγματος χάριν μία προσφορά εργασίας που επικρατεί έχει να κάνει με εργασία χωρίς ρεπό, 7 μέρες την εβδομάδα για 13 ώρες την ημέρα σερί για έξι μήνες και με τριψήφιες απολαβές.
«Σου δίνουμε και σπίτι, σκέψου το νοίκι που γλιτώνεις» είναι μια συχνή δικαιολογία των εν λόγω εργοδοτών. Με το παραπάνω προφανώς εννοούν κατάλυμα τύπου κοιτώνα όπου κοιμούνται πολλά άτομα συνήθως το ένα πάνω στο άλλο, χρησιμοποιώντας κοινή τουαλέτα. Ούτε σε συνθήκες στρατού δεν συναντά κανείς τέτοιες καταστάσεις.
Δεύτερη δικαιολογία αποτελεί η έλλειψη υποδομών ώστε να στεγαστούν τόσοι εργαζόμενοι, ειδικά στα πολυσύχναστα τουριστικά κέντρα. Το παραπάνω συχνά εμποδίζει και γιατρούς η εκπαιδευτικούς να αναλάβουν θέσεις σε αυτά τα μέρη καθώς οι τιμές ενοικίων είναι εξωφρενικές. Το μεγάλο ζήτημα είναι να βρεθούν ουσιαστικές λύσεις για όλα τα παραπάνω και όχι λύσεις του ποδαριού.
Τέλος σημαντικό ζήτημα αποτελεί και η αδήλωτη εργασία που δυστυχώς συναντάται πολύ συχνά στον κλάδο. Ως επί το πλείστο αφορά σε υπηκόους άλλων χωρών που θέλουν να περάσουν το καλοκαίρι τους εδώ κάνοντας κάποια μεροκάματα ίσα για να βγαίνουν οικονομικά και δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από τους εργοδότες. Δουλεύουν λοιπόν ανασφάλιστοι για ελάχιστα παραπάνω λεφτά από τα νόμιμα απλά για να “ισοφαριστεί” η διαφορά.
Ακόμα και θέσεις με πιο αξιοπρεπές ωράριο και συνθήκες όπως για παράδειγμα καθημερινή 8ωρη εργασία, οι απολαβές είναι τραγικές του τύπου 850€. Δηλαδή λιγότερα και από τον βασικό μισθό. Πάντα υπάρχει έτοιμη πάντα η δικαιολογία, ότι τα φιλοδωρήματα είναι των εργαζομένων.
Ο τουρισμός αυτή τη στιγμή αποτελεί στην ουσία τη βαριά βιομηχανία της χώρας και αποφέρει τεράστια έσοδα. Το κακό είναι ότι η πλειοψηφία των επιχειρηματιών έχει στο νου της μόνο πως θα καταφέρει να αυξήσει τα κέρδη της και να βγάλει τα διπλά λεφτά μέσα σε μισό χρόνο. Αναμφίβολα στην παραπάνω κατηγορία δεν εμπίπτουν όλοι οι εργοδότες, φυσικά και υπάρχουν σωστοί και δίκαιοι ανάμεσα τους. Το συμπέρασμα όμως είναι ένα, ο χώρος είναι γεμάτος από εκμεταλλευτές, ειδικά στους νεαρότερους σε ηλικία που πάνε για την εμπειρία ή απλά για το μεροκάματο και δεν είναι ενημερωμένοι. Γιατί λοιπόν μετά από όλα αυτά μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι στην εστίαση, τα ξενοδοχεία και όλα τα σχετιζόμενα με τον τουρισμό επαγγέλματα υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσης εργασίας.