Η Δήμητρα Παπαδοπούλου από το Μεσολόγγι ξεχώρισε στις Πανελλήνιες 2024 και ξεπερνώντας τα 19.000 μόρια σημείωσε την καλύτερη επίδοση σε ολόκληρη την πόλη.
Σύμφωνα με το messolonghivoice, η μαθήτρια του 2ου Γενικού Λυκείου Μεσολογγίου ήταν υποψήφια στο 1ο Επιστημονικό επίπεδο Ανθρωπιστικών Σπουδών και έγραψε 18,1 στη Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία, 18,9 στα Αρχαία Ελληνικά, 20 στα Λατινικά και 19,3 στην Ιστορία.
Έτσι, με μέσο όρο βαθμών 19,08 συγκέντρωσε συνολικά 19.075 μόρια.
Η 18χρονη Δήμητρα έκανε την ακόλουθη δήλωση αναφορικά με την επιτυχία της στις Πανελλήνιες 2024:
«”Vincit qui se vincit” διακηρύττουν από τα βάθη της αρχαιότητας οι Ρωμαίοι και για εμένα στη φράση αυτή κρύβεται το κλειδί της επιτυχίας για τις Πανελλήνιες.
Οι εξετάσεις αυτές, στις οποίες κάθε χρόνο χιλιάδες μαθητές ρίχνονται στη μάχη, ανεβαίνουν τον δύσκολο, γεμάτο εμπόδια δρόμο προς την κορυφή προσπαθώντας να κερδίσουν μια θέση στις σχολές των ονείρων τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πνευματικός, σωματικός και ψυχικός αγώνας με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Προσωπικά, νιώθω ιδιαίτερα ευτυχισμένη που με τη βοήθεια του Θεού κατάφερα να επιτύχω τον στόχο μου, που ήταν να εισαχθώ στη Νομική Σχολή Αθηνών με απώτερο σκοπό να εργαστώ στο μέλλον στο διπλωματικό ή το δικαστικό σώμα.
Θα ήθελα από καρδιάς να ευχαριστήσω τους γονείς μου και ιδιαίτερα τη μητέρα μου, η οποία ως φιλόλογος με καθοδήγησε στα μονοπάτια της γνώσης και της σοφίας, καθώς και τους καθηγητές του σχολείου μου, οι οποίοι με στήριξαν σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για την προσπάθειά τους και την επίδοσή τους στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Άλλωστε, αυτό που αξίζει να πράττουμε καθημερινά για να κερδίζουμε τους ”Μαραθώνες” της ζωής είναι να ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ και να ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ακόμη και όταν βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα, έχοντας πάντοτε στο νου μας τη φράση του Αμερικανού προέδρου Theodore Roosevelt: Πίστεψε ότι μπορείς και έχεις ήδη κάνει τον μισό δρόμο!
Την επιτυχία μου αφιερώνω στον παππού μου, Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, που ως “Σωκράτης” με δίδαξε τις αρετές της επιμονής και της υπομονής για να πραγματοποιώ τα όνειρά μου!».
Τη βοήθεια του Θεού ζήτησε με έναν ιδιαίτερο τρόπο υποψήφιος των φετινών πανελλαδικών από σχολείο της Θεσσαλονίκης.
Τον μαθητή εντόπισε έξω από το 1ο Λύκειο Πυλαίας το MEGA με τον Παναγιώτη, όπως είναι το όνομά του, να εξηγεί ότι «διάβαζα όλη τη χρονιά. Δεν μπορείς να βασιστείς ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, χρειάζεται και η βοήθεια του Θεού»
Οταν, δε, ρωτήθηκε γιατί επέλεξε έναν τόσο μεγάλο σταυρό, ο νεαρός απάντησε ότι «το μέγεθος μετράει προφανώς».
Ο Παναγιώτης είπε, τέλος, ότι θέλει να περάσει στο Πολυτεχνείο ενώ για το θέμα της έκθεσης είπε ότι «αν έχεις συνείδηση μπορείς να απαντήσεις σε ό,τι και αν πέσει».
Ιστορίες σαν την παρακάτω «φωτίζουν» τις μέρες μας όχι μόνο γιατί δείχνουν πως οι Πανελλαδικές δεν είναι ο μόνος δρόμος στη ζωή ενός παιδιού και μετά το χάος, αλλά κυρίως γιατί μας θυμίζουν ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί γονείς που στηρίζουν και αποδέχονται τα παιδιά τους όπως ακριβώς είναι και ό,τι κι αν επιλέξουν να κάνουν.
«Ο γιος μου όλο αυτό το διάστημα με την τηλεκπαίδευση πραγματικά υπέφερε. Μισεί οτιδήποτε αφορά το σχολείο. Είναι ένα παιδί ζωηρό, δραστήριο που του αρέσει να πηγαίνει γυμναστήριο και να δουλεύει σκληρά. Εργάζεται ως βοηθός υδραυλικού εδώ και μερικά χρόνια στο πλευρό ενός καλού οικογενειακού μας φίλου και έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που προλαβαίνει και δυο και τρεις πελάτες μέσα στη μέρα και έχει αρχίσει σιγά-σιγά να διαμορφώνει τη δική του πελατεία. Όλα αυτά κατ’ επιλογή του.
Φέτος που είναι στη Γ’ λυκείου, είναι να δώσει Πανελλαδικές αλλά δεν θέλει. Ούτε οι σπουδές ούτε τα πανεπιστήμια τον συγκινούν. Δεν με πειράζει καθόλου. Ίσα-ίσα που είμαι ενθουσιασμένη και περήφανη για εκείνον.
Εγώ θα είμαι στο πλευρό του ό, τι και αν θελήσει να κάνει. Και εγώ και ο πατέρας του πήγαμε στο πανεπιστήμιο και όταν παντρευτήκαμε και γίναμε γονείς άρχισαν τα όνειρα τι θέλουμε να γίνουν τα παιδιά μας μεγαλώνοντας.
Όταν αποκτάς παιδιά γρήγορα μαθαίνεις ότι τα όνειρα που έκανες για εκείνα δεν γίνονται πάντα πραγματικότητα και ότι δεν ακολουθούν πάντα το δρόμο που εσύ θέλεις. Όταν μπουν στην εφηβεία ίσως χρειαστεί να αφήσεις στην άκρη τις προσδοκίες σου εκτός αν θες να το τραβήξεις στα άκρα και η επιμονή σου να επιλέξει κάτι άλλο σας μετατρέψει σε εχθρούς.
Θα μπορούσα να πιέσω τον γιο μου να μπει στο πανεπιστήμιο και να αναλάβει τον έλεγχο του μέλλοντός του παρόλο που σύντομα θα είναι ενήλικας και έχει ήδη αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τη ζωή του ή θα μπορούσα να κάνω το σωστό και για τους δυο μας – να υποστηρίξω την απόφασή του και να επικεντρωθώ στα πλεονεκτήματα που υπάρχουν όταν ένα παιδί δεν πάει στο πανεπιστήμιο (η απουσία φοίτησης σε ένα πανεπιστήμιο έχει και τα προνόμιά της όσο περίεργο και να σας φαίνεται). Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα αφήσει μαθήματα χρωστούμενα ή και γενικά αν θα τα καταφέρει, αν περάσει σε άλλη πόλη και δεν έχουμε τα χρήματα να τον σπουδάσουμε και τα λοιπά. Φυσικά αν αποφάσιζε να πάει στο πανεπιστήμιο εγώ θα τον στήριζα. Δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς, αλλά από τη στιγμή που δεν θέλει, θα είμαι και πάλι δίπλα του να τον καθοδηγήσω όσο καλύτερα μπορώ.
Την έχει κάνει την έρευνά του, δεν πάει στα τυφλά. Ξέρει καλά τι θέλει να γίνει όταν αποφοιτήσει. Θέλει να γίνει υδραυλικός. Έχει ήδη ένα σχέδιο στο μυαλό του, το οποίο μπορεί να μην περιλαμβάνει πανεπιστημιακές σπουδές, περιλαμβάνει όμως σίγουρα κέρδη και μία λαμπρή καριέρα στον κλάδο που επέλεξε για το βασικό λόγο ότι αγαπάει αυτό που κάνει. Δεν με νοιάζει που θα γίνει υδραυλικός. Ίσα-ίσα χαίρομαι γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις όσο απλό κι αν είναι, τότε θα επιτυχείς. Τουλάχιστον ξέρω ότι ο γιος μου δεν πρόκειται να πάει 35 χρονών και θα εξακολουθεί να ζει μαζί μας. Είναι αποφασισμένος και ξέρει τι θέλει, κάτι που δεν έκανα εγώ στην ηλικία του. Έκανα αυτό που έκαναν όλοι οι άλλοι και ήλπιζα ότι τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
Δείτε το και αλλιώς. Ας πούμε ότι ήθελε να μπει στο πανεπιστήμιο και τα κατάφερνε. Ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε να βαρεθεί, να αλλάξει γνώμη και να τα παρατήσει. Από την άλλη μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο όποτε θέλει. Το ότι τελειώνοντας το λύκειο δεν μεταπηδά απευθείας στο πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι έχασε την ευκαιρία του.
Χαίρομαι που έχει όνειρα και ξέρει τι του γίνεται. Η απόφαση είναι 100% δική του και όταν περάσουν τα χρόνια κοιτάζοντας πίσω δεν θα μπορεί να πει ότι οι γονείς του τον ανάγκασαν να κάνει κάτι που δεν ήθελε ή ότι έπρεπε να πάει στο πανεπιστήμιο μόνο και μόνο για να μας ευχαριστήσει. Δεν θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το βάρος. Μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη γιατί όχι μόνο θα κάνει αυτό που θέλει, αλλά ξέρει και να το υποστηρίξει. Έχει άποψη, σκέψεις, ιδέες και ξέρει ότι έχει την ελευθερία να αλλάξει πορεία όποτε θελήσει.
Όλοι έχουμε ελπίδες και όνειρα για τα παιδιά μας. Ξέρω εδώ και χρόνια ότι το σχολείο δεν είναι το φόρτε του και το πανεπιστήμιο κάτι που δεν θα τον έκανε ευτυχισμένο οπότε παράτησα κάθε προσδοκία που είχα.
Οι προσδοκίες αυτές που έχουμε για τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών μας μας κάνουν μεγάλη ζημιά. Θέλουμε όλοι να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες. Ποιος θέλει να κάνει το παιδί του υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, σκουπιδιάρη, βοθρατζή ή νεκροθάφτη; Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Σημασία έχει να την αγαπάς και το πρωί που σηκώνεσαι να το κάνεις με χαρά. Το μόνο που με νοιάζει είναι η ευτυχία του γιου μου και ας λένε όλοι ότι είναι τεμπέλης ή δεν πιστεύω σε αυτόν. Το ακριβώς αντίθετο.
Τον πιστεύω όταν λέει ότι ανυπομονεί να τελειώσει το σχολείο και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Τον πιστεύω όταν λέει ότι δεν βλέπει την ώρα και τη στιγμή να πιάσει δουλειά και να εδραιωθεί για τα καλά στον κλάδο που επέλεξε. Δεν έχω δει άλλον να εργάζεται σκληρότερα από εκείνον τα τελευταία χρόνια.
Βλέπω πόσο χαρούμενο τον κάνει η δουλειά του. Ποια είμαι εγώ που θα του απαγορεύσω ή θα μπω εμπόδιο στη ζωή που θέλει να κάνει μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας απαιτεί το πανεπιστήμιο να είναι το επόμενο βήμα μετά το Λύκειο;
Αυτό που χαροποιεί κάποιον δεν σημαίνει ότι χαροποιεί και τον άλλον και σαν μητέρα του αρνούμαι να του στερήσω κάτι που του φέρει χαρά και του αρέσει. Είναι η δική του ζωή όχι η δική μου και ειλικρινά δεν θέλω να του αλλάξω γνώμη γιατί και να ήθελα ξέρω ότι δεν θα τα κατάφερνα.
Το Σεπτέμβριο που μας έρχεται πολλοί γονείς θα ετοιμάσουν τα παιδάκια τους και θα τα στείλουν πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο τη στιγμή που ο γιος μου θα ξεβουλώνει σιφώνια και θα φτιάχνει σωληνώσεις. Μου αρκεί που θα νιώθει πλήρης και θα πηγαίνει σε μία δουλειά που αγαπά, τον γεμίζει αυτοπεποίθηση και τον πληροί.
Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι να δουλεύουν με το μυαλό. Υπάρχουν και εκείνοι που δουλεύουν λιγότερο με το μυαλό και περισσότερο με τα χέρια.
Στην τελική αυτό δεν θέλει ο κάθε γονιός; Να είναι το παιδί του ευτυχισμένο; Στην περίπτωσή μου χαίρομαι που ο γιος μου κατάλαβε νωρίς τι είναι αυτό που γεμίζει τη ζωή του και επέλεξε αυτό το μονοπάτι».
Μόνο μπράβο σε αυτή τη μητέρα και φυσικά στον γιο της!