Τάκης Σπυριδάκης: Η δουλεια δεν είναι ντροπή. Ο Τάκης το έχει βιώσει πολύ καλά αυτό σε ορισμένες περιόδους της ζωής του θέλοντας και μη.
Η «Γλυκιά Συμμορία» ήταν μια ταινία που ακόμα και σήμερα σκεφτόμαστε. Τα μηνύματα που μας είχε δώσει μέχρι και σήμερα αντηχούν στο μυαλό μας. Αυτό ήταν ακόμα πιο εμφανές σε μια τότε εποχή όπου υπήρχε απόλυτη διαστρέβλωση της πολιτικοποίησης στην Ελλάδα. Είχε ζητηθεί να παίξω δέκα φορές το ίδιο πράγμα και αρνήθηκα. Ήθελαν να παίζω τον ίδιο ρόλο. Έναν ήρωα με σήμα κατατεθέν του την παραβατικότητα.
Καμιά πρόταση της προκοπής δεν είχε έρθει. Αυτό που έκανα ηταν να τους γράψω όλους. Πέρασα τις δυσκολιες μου όπως όλος ο κόσμος με λίγο θέατρο και λίγη εργασία όπου έβρισκα. Ώσπου ήρθε η «Λούφα». Κανείς δεν περίμενε ότι θα είναι τόσο διάσημη.
Όποτε και να είχα πρόβλημα οικονομικό πάντα έβρισκα δουλεια. Από μπάρμαν μέχρι οικοδομή. Βέβαια και στα δύο με «λάσπη» καταπιάνεσαι. Παρόλα αυτά η δουλειά δεν είναι ντροπή. Έκανα και κάτι αποτυχημένες απόπειρες να ανοίξω ένα μπαράκι. Είχα τον τρόπο να τη βγάζω με αξιοπρέπεια.
Εγώ δεν ήθελα να γυρίζω στον κόσμο και να λέω «είμαι κλαράκι, πιάστε με γιατί έσπασα». Άμα είχα λεφτά κυκλοφορούσα, άμα δεν είχα κλεινόμουν σπίτι μου.
Έβγαλα κάτι λίγα με τη «Λούφα» και την «Πρωινή Περίπολο», είχα παίξει και στο θέατρο με τη Βαγενά, μεταξύ άλλων, τα χρήματα δεν έφταναν όμως. Γενικά όμως στη ζωή μου η έννοια «φράγκα» ποτέ δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο. Πάντα ήμουν σε μια κατάσταση που μόνο τα κλειδιά μου είχα στην τσέπη. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη προσόν. Έτσι είμαι όμως, δεν γουστάρω να το παίζω Βασιλάκης Καΐλας.
Μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες έβγαλα την ταινία μου «Κήπο του Θεού». Ηταν ακριβός όπως την ήθελα. Άγγιζε σχετικά δύσκολα θέματα. Άγγιζε το πως κάθε επανάσταση θα καταλήξει εν κατακλείδι να φέρει μια αντί επανάσταση και το πόσο τραγικό είναι αυτό.
Μια ταινία που το Σύστημα την πολέμησε, τη βάφτισε «μαρξιστική» ή «αναρχοαυτόνομη» και οι αιθουσάρχες αρνούνταν να την προβάλλουν. Ψυχολογικά κόντεψε να με γονατίσει όλο αυτό. Γιατί δεν την έκανα εκ του κατοχυρωμένου. Δεν είχα κάποιον πλούσιο να με χρηματοδοτεί. Την πλήρωσα δουλεύοντας σαν σκύλος.
Η Τέχνη είναι μια κραυγή που βγάζεις. Κάποιοι τυχαίνει να την ακούσουν και κάποιοι όχι. Πιστεύω απόλυτα όμως ότι αν ουρλιάξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου και το κάνεις αυθεντικά, δεν θα αποτύχεις. Όχι εμπορικά, αλλά ουσιαστικά.
Ό,τι κάνεις, έχει ένα κόστος. Εγώ αποφάσισα να μην παίζω σε πράγματα που δεν μου άρεσαν, κι ας ήξερα ότι το Σύστημα μπορεί να με «ξεβράσει». Από το να κάνω όμως μια έκπτωση σε ό,τι αφορά στη δουλειά μου καθαυτή, μου φαίνεται προτιμότερο να κάνω μια διαφήμιση για να ταΐσω τα παιδιά μου και να κρατήσω το όραμά μου αλώβητο. Όπως τώρα, που, χωρίς να βιάζομαι, ετοιμάζω το σενάριο της επόμενης ταινίας μου.
Ο Ντίζι Γκιλέσπι έλεγε στον Τσάρλι Πάρκερ: «Φίλε μου, ξέρω ότι εγώ είμαι ένας μεγάλος μουσικός, αλλά δεν είμαι μάρτυρας. Εσύ είσαι. Εσύ θα πεθάνεις για τη μουσική σου. Εγώ μπορεί να μείνω στο χρόνο ως ακαδημαϊκός της τζαζ, εσύ όμως ως μάρτυρας». Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ξέρεις.
Αν ξανάρχιζα από την αρχή, μπορεί και να μην έκανα ακριβώς τα ίδια. Αλλά επειδή αυτό είναι θεωρητικό και δεν πρόκειται να συμβεί, ό,τι κάναμε κάναμε και αυτά μένουν γραμμένα. Αν μου απομένουν μερικά χρόνια για να δημιουργήσω, ίσως όλα αυτά που έχω περάσει να μου δώσουν μία συσσωρευμένη δύναμη, η οποία θα ξεσπάσει στην καινούρια ταινία που πάω να κάνω.