Κατάληψη στα σχολεία: Διχασμός έχει προκύψει το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τις καταλήψεις στα σχολεία της χώρας. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν κάθε πρωί να πείσουν τα παιδιά να ανοίξουν τις πόρτες.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από το να επιτρέψουν οι συμμαθητές τους να κάνουν μάθημα. Γεγονός είναι, ότι μία κατάληψη που αποφασίζεται από 20 μαθητές σε ένα σχολείο με 200, χωρίς να έχουν προηγηθεί εκλογές, όχι μόνο δημοκρατική δεν είναι αλλά καταπατά και το θεμελιώδες δικαίωμα κάθε παιδιού στην Εκπαίδευση.
Από την άλλη, έχουμε την απόλυτα σεβαστή άποψη, ότι η κατάληψη είναι το μόνο “όπλο” των μαθητών να ακουστούν, να αντιδράσουν σε νόμιμο πλαίσιο σε αποφάσεις του υπ. Παιδείας ή του ίδιου του σχολείου, με τις οποίες διαφωνούν. Είναι όχι μόνο υγιές μα και απαραίτητο ο νέος άνθρωπος, καθώς βαδίζει προς την ενηλικίωση, να αντιληφθεί ότι η φωνή του έχει δύναμη και ότι είναι αυτή που θα τον προστατεύσει όταν νιώθει ότι αδικείται. Σε όποια άποψη από τις παραπάνω κι αν κλίνουμε, όμως, θα πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε στο εξής: Ότι είμαστε πάντα με το μέρος των παιδιών!
Σε μία πρόσφατη ανάρτησή της, η σύμβουλος γονέων Δήμητρα Γούναρη, περιγράφει μία κατάσταση την οποία οι περισσότεροι γονείς αντικρύζουμε κάθε πρωί και προτείνει έναν τρόπο να σταθούμε στο πλευρό των μαθητών αυτές τις μέρες και όχι εναντίον τους, για να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν τι ακριβώς ζητούν και πώς θα το διεκδικήσουν σωστά:
“Το πρωί συνήθως πάω για τρέξιμο. Την ώρα που χτυπάει το πρώτο σχολικό κουδούνι. Στην διαδρομή μου περνάω από σχολεία. Το γυμνάσιο έχει κατάληψη. Βλέπω τα παιδιά που ενημερώνουν όσους έρχονται, ενώ όσοι το μαθαίνουν πρώτοι τρέχουν να ειδοποιήσουν αυτούς που πλησιάζουν.
Γονείς παρκάρουν να αφήσουν τα παιδιά τους και ακούω να γκρινιάζουν.
“Μα είναι δυνατόν, 10 κωλόπαιδα να μην αφήνουν να γίνει μάθημα;” (έσβησα πολλές φορές την έκφραση αλλά νομίζω η ακρίβεια έχει την αξία της εδώ)
Δεν αργεί η σκέψη μου να πάει μπροστά. Παρατηρώ τα παιδιά. Ο γιός μου έχει ήδη μία θέση με αυτούς που θα κλείσουν το σχολείο σε 10 χρόνια.
Το να αποκαλείς το μέλλον σου κωλόπαιδα σημαίνει ότι έχεις ορίσει κάτι άλλο ως το θετικό παράδειγμα. Προφανώς στην περίπτωσή μας, τα παιδιά που δεν θέλουν την κατάληψη αλλά… Προσπαθούν να πείσουν κάποιον για αυτό; ή απλά σωπαίνουν γιατί δεν είναι αρκετά κωλόπαιδα να το φωνάξουν;
Τι διακρίνει το ένα από το άλλο; Το τι πιστεύει ή πόσο δυνατά το διεκδικεί; Ο κάθε γονιός μπορεί να υποστηρίζει ό,τι θέλει για τις καταλήψεις ως μέσο πίεσης. Αλλά οφείλουμε ακόμα και από αυτό που διαφωνούμε να ανοίγουμε δρόμους για τα παιδιά μας και όχι να κλείνουμε βιαστικά πόρτες στα μούτρα.
Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνθηκε το παιδί στο πίσω κάθισμα όταν άκουσε τον πατέρα του να λέει κωλόπαιδα τους συμμαθητές του. Όταν έφτασε και είδε την κατάληψη, πήγε να σκάσει ένα μικρό χαμόγελο και μόλις άκουσε το σχόλιο, έσκυψε το κεφάλι με διάθεση συμφωνίας.
Ρωτήστε τους:
-Τι διεκδικεί η κατάληψη;
-Πως θα ήθελαν να είναι το σχολείο τους;
-Τι άλλους τρόπος έχουν να διεκδικήσουν;
Προτείνετε:
-Να γράψουν ένα κοινό κείμενο με όσα θέλουν
-Να κάνουν προτάσεις για την βελτίωση του σχολείου τους
-Να βρουν έναν τρόπο να συζητήσουν όσοι περισσότεροι μπορούν
Ο γονιός που αποκάλεσε κωλόπαιδα τους καταληψίες προφανώς ήθελε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, που έπρεπε να βρει εναλλακτική στο πρόγραμμά του, αφού τώρα δεν ήταν ήσυχος ότι ο γιός του ήταν στο σχολείο. Αποδεκτό ότι δημιουργεί μια ενόχληση όλο αυτό, αλλά το να αποκαλείς το μέλλον σου κωλόπαιδα… κρύβει μία βαθιά και θλιβερή αλήθεια.”