Πάτρα: Θύμα bullying έπεσε ένα παιδί, 16 ετών. Στην αρχή χτυπήθηκε από συμμαθητή του. Στη συνέχεια γελοιοποίησαν τη μητέρα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί, την παρουσίασαν σαν μια ημίγυμνη γρια, η οποία αναζητά ερωτικές συνευρέσεις.
Το παιδί δεν αντέδρασε σε τίποτα από τα παραπάνω. Ο ίδιος αποπειράθηκε να δώσει τέλος στη ζωή του. Ωστόσο, δεν τα κατάφερε. Το γάβγισμα από το σκύλο του, αλλά και η αγωνία των δικών του, του έδωσαν το φιλί της ζωής.
Ο μαθητής που προκάλεσε όλα αυτά, τιμωρήθηκε, με διήμερη αποβολή. Όσον αφορά, τον Τ, δεν ζητά τίποτα παραπάνω από γαλήνη. Ο ίδιος κοινοποίησε ένα γράμμα σε σελίδα, με μέλη, τα οποία ήταν μαθητές από το σχολείο του. Πρόκειται, για ένα γράμμα αγάπης. Ένα υπόδειγμα για κάθε παιδί.
Πάτρα: Το γράμμα του Τ.
«Παιδιά καλησπέρα. Ξέρω ότι οι μισοί από εσάς είναι μπερδεμένοι. Οι άλλοι μισοί διχασμένοι. Για αυτόν τον λόγο αποφάσισα να σας πω από τη δική μου πλευρά πώς πραγματικά έγιναν τα πράγματα. Μάλιστα, υπάρχουν μάρτυρες συμμαθητές μου, τους οποίους δεν μπορώ να αναφέρω για ευνόητους λόγους. Είναι η πρώτη χρονιά που μπαίνω στο λύκειο. Είμαι συμμαθητής με όλους εσάς.
Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πολύ φιλικά μαζί σας. Όλοι σας δείξατε τη φιλική διάθεση σας προς εμένα. Όλο αυτό με ευχαριστούσε και το εκτίμησα πολύ. Θέλω να ξέρετε πως στο σχολείο δεν ήρθα για να δημιουργήσω πρόβλημα, ούτε ταραχή. Ήρθα με τις καλύτερες προοπτικές θέλοντας αυτά τα τρία χρόνια που θα ‘μαστε μαζί να μείνουν ως μία καλή ανάμνηση που θα μας συντροφεύει στο υπόλοιπο της ζωής μας. Δεν είμαι ούτε μάγκας, ούτε νταής. Μα πιο πολύ απ’ όλα δεν είμαι τρελός.
Ακούστε λοιπόν και τη δική μου εκδοχή. Την προηγούμενη Πέμπτη κάναμε πλάκα μεταξύ μας με καλή διάθεση. Εκεί που αστειευόμασταν λοιπόν, ο Φάνης γύρισε κι αποκάλεσε τη μητέρα μου «ζώο». Εσείς που διαβάζετε τώρα αυτό το μήνυμα, θέλω να έρθετε στη θέση μου. Αν κάποιος σας έβριζε το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο, τη μητέρα σας, τι θα κάνατε στη θέση μου;
Πάτρα: Πώς αντέδρασε, ο Τ.
Εγώ λοιπόν δεν έκανα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Όχι, γιατί φοβήθηκα. Ούτε επειδή δεν σεβάστηκα τη λέξη «μητέρα», αλλά διότι θέλησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Να δώσω τόπο στην οργή. Βγαίνοντας στο σχόλασμα έξω, ο Φάνης, τρέχοντας από το πουθενά, έρχεται και μου ρίχνει μια μπουνιά στο αριστερό μου μπράτσο. Έφυγα, δίνοντας και πάλι τόπο στην οργή. Μην το θεωρήσετε ούτε αυτό δειλία. Ήθελα απλώς να δω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση και έδωσα χρόνο. Την επόμενη μέρα, την Παρασκευή, προσπάθησα να μιλήσω μαζί του, πράγμα που αρνήθηκε.
Το μεσημέρι πάλι, φεύγοντας από το σχολείο, χωρίς να του δώσω σημασία καθώς μιλούσα με συμμαθητή μας, γύρισε πάλι και μου έριξε μπουνιά. Μετά, έφυγε τρέχοντας. Έχασα την ψυχραιμία μου, γιατί πόνεσα. Τον έβρισα χωρίς να κάνω τη χειρονομία αυτή τη λέει. Αναλαμβάνω την ευθύνη. Ξέρω πως ήταν λάθος να τον βρίσω, αλλά είμαι άνθρωπος. Κι εκείνη τη στιγμή, αφενός πόνεσα, αφετέρου δεν μπορούσα να υποχωρώ άλλο. Έφυγα. Πήγα στο σπίτι μου. Ήμουν πολύ στρεσαρισμένος. Θα μπορούσα να είχα πάει να τον βρω στον δρόμο. Να τον είχα βαρέσει. Κι όμως, δεν το έκανα. Όχι, επειδή δεν έχω τη δύναμη ή επειδή φοβήθηκα, αλλά διότι είμαι κατά της βίας. Είμαι υπέρ του διαλόγου.
Πάτρα: Η φωτογραφία στο Instagram
Δεν θα μπορούσα να ακουμπήσω έναν συνάνθρωπό μου ή έναν συμμαθητή μου. Να του προκαλέσω έστω και μία γρατζουνιά. Δεν είμαστε ζούγκλα για να τρώει ο ένας τις σάρκες του άλλου. Είμαστε άνθρωποι με λογική, αξιοπρέπεια και σεβασμό ο ένας απέναντι στον άλλον.
Το αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν το Σάββατο το βράδυ όταν άνοιξα το κινητό μου και μπήκα στο instagram. Είδα αυτή τη φωτογραφία που έστειλε ο Φάνης. Και ρωτάω όλους εσάς, άντρες και γυναίκες, αν αυτή η φωτογραφία αναφερόταν στη δική σας τη μητέρα και σε εσάς, τι θα κάνατε; Θέλω τώρα να μου απαντήσετε ένας-ένας ξεχωριστά, πώς θα νιώθατε. Ποια η αξιοπρέπειά σας; Πώς θα αντιμετωπίζατε τους συμμαθητές σας την επόμενη μέρα στο σχολείο;
Πάτρα: Η συγγνώμη και οι ευχές του Τ.
Δεν είμαστε πλέον παιδιά. Είμαστε αρκετά μεγάλοι για να έχουμε αξιοπρέπεια, φιλότιμο και αυτοεκτίμηση. Όσο για τον πατέρα μου ποτέ δεν είπε ότι θα πάρει τον νόμο στα χέρια του. Ο πατέρας μου δεν είναι δήμιος. Είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος όπως και οι δικοί σας πατεράδες. Έχει αγωνίες και λαχτάρες που έχουν όλοι οι γονείς. Οι γονείς μου, με τον τρόπο που ενήργησαν έκαναν αυτό που έπρεπε. Είμαι πολύ περήφανος για αυτούς. Τέλος, θέλω να ζητήσω συγνώμη απ’ όλους σας. Εάν σας στεναχώρησα ή σας προβλημάτισα. Δεν ήρθαμε γι’ αυτόν τον σκοπό στο σχολείο. Θέλω να ξέρετε όλοι σας ότι νιώθω πολύ καλά. Δεν έχω παράπονο από κανέναν. Θέλω να είστε όλοι πάντα καλά».
