Μικρό χωριό Θράκης: Το Άβατο της Θράκης αποτελεί ένα χωριό, στο οποίο ζουν άνθρωποι με μαύρο δέρμα. Οι ίδιοι μιλούν πάρα πολύ καλά την Ελληνική γλώσσα. Μάλιστα, σε περίπτωση που κάποιος τους ρωτήσει από που κρατάει, η σκούφια τους, εκείνοι θα πουν πως νιώθουν ότι είναι Έλληνες. Πρόκειται για περίπτωση ανθρώπων που βρέθηκαν, εξαιτίας της τύχης τους σε ένα τόπο που δεν τους ανήκε, αλλά τον έκαναν δικό τους.
Μικρό χωριό Θράκης: Οι Αφροέλληνες από το Άβατο
Μόνο που στην περίπτωση των Αφροελλήνων του Αβάτου και των λοιπών χωριών δεν ήταν μια περιπλάνηση που τους έφερε στην τότε οθωμανική επικράτεια. Η επικρατέστερη φήμη για την παρουσία τους στη Θράκη λέει πως κάποιους μακρινούς προγόνους τους τους έφερε κάποιος Αιγύπτιος πασάς. Αυτό, διότι η περιοχή ήταν αιγυπτιακό τσιφλίκι.
Καθώς η δουλεία ήταν διαδεδομένη τότε και στη Βόρεια Αφρική, η Αίγυπτος είχε υπό την κατοχή της το Σουδάν. Μάλιστα, φαίνεται σύμφωνα με μελετητές, πως έκανε εμπόριο ανθρώπων. Η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ένας από τους βασικούς της “πελάτες”. Μια εποχή πριν 300-350 χρόνια κατέπλευσαν στα Άβδηρα καραβιές με μαύρους σκλάβους. Εκείνοι αγοράστηκαν από ντόπιους μπέηδες.
Από τότε η πορεία τους διεγράφη αποκλειστικά σε ελληνικό έδαφος. Αυτό ήταν και είναι επιλογή τους. Μάλιστα, όταν έγινε η καταστροφή της Σμύρνης, η Ελλάδα με την Τουρκία υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάννης για την ανταλλαγή πληθυσμών. Όμως, οι Αφροέλληνες της Θράκης επέλεξαν να μην μεταβούν στην Τουρκία. Κι όλα αυτά παρόλο που η εξωτερική τους εμφάνιση και η θρησκευτική τους πεποίθηση ήταν πιο κοντά, και έμειναν στη Θράκη.
Μικρό χωριό Θράκης: Τι συνέβη από το 1923 κι έπειτα
Από το 1923 κι εντεύθεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι των τοπικών κοινωνιών. Δεν σταματούν να τονίζουν πως η εθνικότητα τους είναι απόλυτα ελληνική. Παρόλο δε που μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα δεν επιδίδονταν σε επιμειξίες με καυκάσιους και τις άλλες εθνότητες της περιοχής. Κάποια στιγμή άρχισαν και οι γάμοι μεταξύ των. Αποτέλεσμα εν έτει 2020 οι γηραιότεροι μαύροι να έχουν λιγότερο μελαψούς απογόνους.
Σε ένα κατατοπιστικό ρεπορτάζ που είχε κάνει το 2014 η Αλεξάνδρα Τζαβέλλα για την Ελευθεροτυπία, ο περήφανος για το τόσο σκούρο χρώμα του δέρματος του βοσκός Μεμέτογλου Μπαχρί, είχε πει με χιούμορ: «Τα παιδιά μας τώρα άλλαξαν, έγιναν παρδαλά. Ο γιος μου πήρε νύφη άσπρη. Χάνεται το μαύρο σιγά σιγά». Ιδιαίτερη είναι η συναναστροφή τους με το πομακικό στοιχείο της περιοχής πάντως.
Μικρό χωριό Θράκης: Στροφή στη φύση και τη μητέρα γη
Οι περισσότεροι έχουν καταπιαστεί με την αγροτιά και μόνο στις τελευταίες 2 δεκαετίες θα δεις ανθρώπους που καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το σχολείο και να κάνουν και σπουδές, καθώς οι παλιότερες γενιές αναγκάζονταν εύλογα να ξεκινήσουν τη δουλειά από μικρά παιδιά και απορροφήθηκαν στη γεωργική ζωή.
Η περίπτωση τους πάντως είναι από τα πιο τρανά παραδείγματα πως από ένα σημείο και μετά καταντά αυταρχικός ο τρόπος που επιλέγουμε να τοποθετήσουμε εθνοτικά κάποιων αγνοώντας το τι νιώθει ο ίδιος και πώς τα βιώματα του άλλαξαν πορεία στην επαφή του με έναν τόπο και στη δημιουργία ριζών.
