Εκπληκτική ατάκα ασθενή – Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία, η οποία έλαβε χώρα σε δημόσιο νοσοκομείο των Χανίων Κρήτης. Ιατρός ήταν ο Μιλτιάδης Καστανάκης. Ο διευθυντής της Α΄Χειρουργικής στο Νοσοκομείο Χανίων διηγείται μια ιστορία, με πρωταγωνιστή, έναν 95χρονο. Ο ασθενής ονομάζονταν, Σταύρος.
«Όταν ασκείς την ιατρική και ειδικά την χειρουργική έρχονται στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις για την ζωή και τον θάνατο. Είναι στιγμές που πραγματικά βρίσκεσαι σε δίλημμα. Δεν σας κρύβω ότι πολλές από αυτές τις αποφάσεις τις παίρνουμε δύσκολα. Σίγουρα, όχι ανώδυνα, ούτε για μας τους ίδιους.
Ο παππούς ο Σταύρος νοσηλευόταν στην κλινική. Μυαλό τετραπέρατο. Να σου πει ιστορίες από την κατοχή, με λεπτομέρειες, που δύσκολα τις θυμάται άνθρωπος. Βλέπεις είχε περάσει τα 95.
Τον τρυπούσαμε με βελόνες, με καθετήρες, ρινογαστρικούς σωλήνες κτλ, προκειμένου να τον βοηθήσουμε. Κάποια στιγμή νευριάζει και μου φωνάζει ”Μιλτιάδη παράτα με. Εγώ παιδί μου είμαι 95. Πρέπει να με αφήσετε να πεθάνω ήσυχος. Τι με βασανίζετε;” Είχε βλέπεις την οικειότητα απέναντί μου, μιας και τον είχα χειρουργήσει πριν 7 χρόνια, το 2012, σε ηλικία τότε 88 ετών.
Αυτομάτως, μου ήρθε στο μυαλό μια φοβερή ομιλία του καθηγητή Μπούμπα, σε ένα παγκρήτιο συνέδριο, που είχαμε διοργανώσει και αναφερόταν στην ιατρική ηθική. Είχε μέσα σε όλα αναφέρει ο καθηγητής , ότι πολλές φορές ταλαιπωρούμε τους ανθρώπους στις τελευταίες μέρες της ζωής τους με σωληνάκια, καθετήρες, τρυπήματα κτλ., ή βάζοντάς τους στην εντατική. Αυτά, αντί να τους αφήσουμε ήσυχα σε ένα δωμάτιο με τους οικείους τους για συντροφιά, μέχρι να τους πάρει ο Μεγαλοδύναμος Κοντά του.
Αφού περάσαμε τον σκόπελο με τα τρυπήματα και τα σωληνάκια στον κύριο Σταύρο, έπρεπε τώρα να του πω ότι πρέπει να χειρουργηθεί. Εκεί σε θέλω μάστορα! Με το που το αναφέρω, γίνεται επανάσταση. ”Άσε με γιατρέ, φεύγω. Μην με βασανίζεις άλλο. Τι θες; Να μου βγάλεις την ψυχή;”. Και ”κόκκαλο”, ο γιατρός. Έμεινε αποσβολωμένος.
Ευτυχώς ο γιός του ο Κωστής είχε την ψυχραιμία να μου δώσει την συγκατάθεση να προχωρήσω στο χειρουργείο. Αυτό, διότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Οπότε πάω και γω στον παππούλη και του λέω ”Παππού δώσε μου την ευχή σου να προχωρήσω. Μην πάρω το κρίμα μόνος μου”. ”Κάνε ότι θες, γιατρέ, αλλά κάντο γρήγορα, γιατί βαρέθηκα”.
Και χειρουργήθηκε, ο παππούλης, ο Σταύρος και πήρε εξιτήριο, αλλά φεύγοντας μου λέει: ”Κερατά γιατρέ, δεν ξέρεις. Μπορεί να ξανασυναντηθούμε στα 105”».