Για τη σκληρή απώλεια της 20χρονης κόρης της, που βρισκόταν στο μοιραίο τρένο, μίλησε η μητέρα της σε συνέντευξή της στο περιοδικό «ΟΚ!».
Ένα από τα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη ήταν και η 20χρονη Μαρία-Θωμαή (Μάρθη) Ψαροπούλου. Το κορίτσι, μαζί με μια φίλη της, από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης, επέστρεφαν από την εκδρομή τους στην Αθήνα. Ήταν να πάρουν το τρένο της Δευτέρας για να επιστρέψουν, όμως, παρέτειναν την εκδρομή τους, παίρνοντας, τελικά, το μοιραίο τρένο. Η μητέρα της, η κα Μαρία Καρυστιανού, μίλησε τελευταία φορά μαζί της στις 21:00 το βράδυ.
Ποια είναι τα συναισθήματά σας πενήντα ημέρες μετά;
Όλη τη μέρα είμαι βαθιά θλιμμένη και θυμωμένη. Θυμωμένη και με τον εαυτό μου που επέτρεψα, με τον τρόπο μου, να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα μου. Που αντί να κάνει η κόρη μου μνημόσυνο σε εμένα, της έκανα εγώ. Η απουσία δεν συνηθίζεται ποτέ. Και είμαι εντάξει με αυτό. Δεν θα ήθελα ποτέ να συνηθίσω την απουσία της. Απλά είναι εξαιρετικά δύσκολο μέσα σε όλο αυτό το πένθος να έχεις επιπλέον έντονα το αίσθημα της αδικίας. Αυτό κάνει την καθημερινότητα έναν γολγοθά.
Νωρίτερα, είχε μιλήσει στην εκπομπή «Αταίριαστοι», με τους Χρήστο Κούτρα και Γιάννη Ντσούνο.
«Κάθε μέρα προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, γιατί αισθανόμαστε ότι έχουμε έναν αγώνα να δώσουμε. Αν εγώ δεν είχα να δώσω αυτόν τον αγώνα, δεν ξέρω τι θα έκανα. Επισκεφθήκαμε τον Ανακριτή και του ζητήσαμε να μας βοηθήσει να δικαιωθούμε. Ήθελα πολύ να τον δω και να με δει, για να μπορέσει να δει και το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από όλα τα χαρτιά που έχει. Ήθελα να καταλάβει την αγωνία και την επιθυμία να αποδοθεί δικαιοσύνη στο έπακρον.
Γίνονται κάποιες ανακρίσεις. Η ταχύτητα δεν είναι απαραίτητη για μένα, με την έννοια του εννοείται ότι δεν θέλω να πάρει χρόνια, εννοείται ότι δεν θέλω να γίνει κάτι βεβιασμένα. Θέλω να γίνει σε τέτοιο χρόνο ώστε να γίνει σωστά. Από εκεί και πέρα, αναγκαστικά οι ευθύνες θα μεταφερθούν σε διευθυντές, προϊσταμένους και πολιτικά πρόσωπα. Εγώ θέλω να δω τον Ανακριτή να καλεί αυτούς που αποφάσισαν ότι η τηλεδιοίκηση είναι πολύ ακριβή και ας πάρουμε το ρίσκο. Εγώ ζω στη χώρα που δύο τρένα για 19 λεπτά κινούνταν στην ίδια γραμμή. Πρέπει τα παιδιά να δικαιωθούν! Δεν έχω ελπίδα, ως Μαρία, ότι θα οδηγηθούμε στη δικαίωση. Γιατί η δικαιοσύνη έχει αποδείξει μέχρι τώρα, δυστυχώς, το αντίθετο. Στο μυαλό μου υπάρχει ακόμα αυτό που έγινε με το Μάτι».