To 2006, πριν ακριβώς από 13 χρόνια, ο Δημήτρης Αντωνίου, δέχθηκε ένα μοιραίο χτύπημα από σύγκρουση με αυτοκίνητο, το οποίο τον παρέσυρε. Ένα χτύπημα, τοπ οποίο του δημιούργησε συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα. Από εκεί και πέρα, υπέστη ολική ρήξη νωτιαίου μυελού. Επίσης, είχε έναν ακρωτηριασμό στο δεξί χέρι του. Κι όλα αυτά από την απροσεξία ενός ασυνείδητου οδηγού.
«Μία γυναίκα έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της. Δύο νεαροί σκοτώθηκαν. Ένας χαροπαλεύει. Τρεις τραυματίστηκαν. ”Αχ κρίμα τα παλικάρια”. ”Απρόσεκτη οδηγός”. ”Αμάν με αυτά τα τροχαία”. Επόμενη είδηση… Μου είχαν πει κάποιοι ”έμπειροι”, να μην ελπίζω σε πολλά. Αυτά για τα οποία φωνάζω εγώ σήμερα τα έχουν πει άλλοι πριν από μένα πολλές φορές. Θα λέγονται και για πολλά χρόνια ακόμη. Δεν αλλάζει έτσι εύκολα, η κακή νοοτροπία μας, μου είπαν. Πατάω τα πλήκτρα, καθώς γράφω. Μου έρχεται να τσιρίξω και να σπάσω τον υπολογιστή μου. Δεν το χωράει ο νους μου να έχουμε συνηθίσει πια σε αυτές τις τραγωδίες.
Ανάθεμα μας αν είναι στην κουλτούρα μας να σκοτώνουμε τα παιδιά μας! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΡΕ αυτές οι χαμένες ζωές. Είναι τα παιδιά μας. Μην αλλάζεις κανάλι ρε. Μην πας στην επόμενη είδηση. Δεν χρειάζεσαι τον Τούρκο για να πας σε πόλεμο. ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΕΝΑΝ που κρατάει χρόνια. Και τον χάνεις. Τον χάνεις τον πόλεμο κάθε φορά που πιάνεις το κινητό σου, ενώ οδηγείς. Ή όταν πατάς το γκάζι, γιατί βιάζεσαι. Χάνεις τον πόλεμο όταν πιάνεις το χέρι του παιδιού σου και περνάς τον δρόμο με κόκκινο. Όταν τα ανεβάζεις στη μηχανή σου, χωρίς κράνος. ΌΠΟΥ ΝΑ’ ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΙΔΗΣΗ. Κρατήσου λίγο ακόμη. Δεν θα συνηθίσω ποτέ αυτές τις χαμένες ζωές. Ούτε και εσύ να το συνηθίσεις. Και δεν είναι κακό μερικές φορές να χαλάμε τη ζαχαρένια μας. Ας χύσουμε και μερικά δάκρυα για τα παλικαράκια που φύγαν. Για τους γονείς μείναν πίσω. Ας σκεφτούμε τον πόνο και τη δυστυχία πίσω από αυτά τα νούμερα. Τότε, ίσως να προσέξουμε περισσότερο την επόμενη φορά, που θα πιάσουμε τιμόνι».