Η Ελληνίδα γιαγιά που στα 67 της χρόνια γέννησε την εγγονή της
Η Αναστασία Όντου στα 67 της χρόνια προθυμοποιήθηκε να κυοφορήσει το εγγόνι της, για να κάνει την κόρη της, Κωνσταντίνα, ευτυχισμένη. Η απίθανη ιστορία της Ελληνίδας γιαγιάς έκανε τον γύρο του κόσμου, με τα διεθνή μέσα να μιλούν για τη «μεγαλύτερη γυναίκα που έγινε ποτέ παρένθετη μητέρα στον κόσμο». Έτσι, τον Δεκέμβριο του 2016 γέννησε την εγγονή της.
Η Κωνσταντίνα Όντου, η κόρη της Αναστασίας, περιέγραψε στο Bovary, την απίστευτη εμπειρία της και αφηγήθηκε την υπέροχη ιστορία της γιαγιάς που βοήθησε να έρθει στον κόσμο η εγγονή της.
«Ξεκινήσαμε να προσπαθούμε να κάνουμε παιδί με εξωσωματικές οι οποίες δεν πετύχαιναν. Όταν ύστερα από εφτά προσπάθειες απευθυνθήκαμε στον γυναικολόγο Κωνσταντίνο Πάντο, με έναν απλό υπέρηχο κατάλαβε ότι υπήρχε ένα ινομύωμα σε τέτοιο σημείο που ήταν σαν να φοράω σπιράλ, όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει τότε ο ίδιος. Ουσιαστικά ήταν αυτό που με εμπόδιζε να μείνω φυσιολογικά έγκυος.
Όταν μπήκα στη διαδικασία να το αφαιρέσω, μου ανακοίνωσαν ότι είχε εξελιχθεί σε καρκίνο στο ενδομήτριο, το οποίο, ωστόσο, είχε τρυπήσει το μισό τοίχωμα της μήτρας -ήμουν τυχερή μες στην ατυχία μου. Έπρεπε να γίνει ολική αφαίρεση, αλλά δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπείες, ούτε ακτινοβολίες ούτε να πάρω χάπια. Ήταν στο ξεκίνημά του και με τον αφαίρεση που έγινε δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα.
Αλλά πριν γίνει αυτό, πήραμε τα ωάρια. Μέσα στον πανικό να βρούμε παρένθετη μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα -περίπου μια εβδομάδα- είχαν βρεθεί τρεις γυναίκες για να γίνουν παρένθετες, επί πληρωμή βέβαια.
Όταν πήγα στην κλινική του κυρίου Πάντου για να γίνει η αφαίρεση, η ίδια η μητέρα μου είπε να ρωτήσω τον γιατρό αν μπορεί εκείνη να κυοφορήσει το μωρό. Αν και πίστευα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει, όταν του έκανα την ερώτηση μου είπε ότι, αν γίνουν οι εξετάσεις και η μητέρα μου είναι γερή και απόλυτα υγιής, γιατί όχι;
Μπήκαμε σε μια διαδικασία να γίνουν εξετάσεις, η οποία κράτησε πέντε μήνες. «Πέρασε από κόσκινο», που λέμε. Μέχρι και από ψυχίατρο περάσαμε. Επίσης, σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται και δικαστική απόφαση, η οποία μας έδωσε και την άδεια να προχωρήσουμε.
Ο κύριος Πάντος δεν αναλαμβάνει να σου βρει την παρένθετη, πρέπει να τη βρεις μόνος σου. Μάλιστα, αν υπάρχει χρηματική αμοιβή απαγορεύεται από τον νόμο. Πρέπει να αποδείξεις ότι υπάρχει μια σχέση και ότι η υποψήφια παρένθετη μητέρα το κάνει αφιλοκερδώς. Αν καταλάβει το δικαστήριο ότι υπάρχει αμοιβή, δεν σου δίνει την άδεια. Και δικαίως, αφού κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα. Μπορεί η παρένθετη να σου πάρει το παιδί και να ξεκινήσεις δικαστικό αγώνα. Ο γιατρός δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη για κάτι τέτοιο.
Η μεγαλύτερη σε ηλικία παρένθετη μητέρα στον κόσμο
Έτσι λοιπόν έμεινε έγκυος η μητέρα μου. Ο γιατρός μας είχε πει ότι από τον πέμπτο-έκτο μήνα και μετά, ήθελε να την παρακολουθεί καθημερινά. Οπότε, η μητέρα μου νοσηλεύτηκε 5,5 μηνών. Η δική μας η περίπτωση ήταν παγκόσμια πρωτιά. Στα 67 της, ήταν η γηραιότερη γυναίκα που είχε περάσει ποτέ τη διαδικασία να γίνει παρένθετη.
Όταν πήγαμε να κάνουμε τη Β’ Επιπέδου στην κλινική του κυρίου Πάντου στην Αθήνα, την παρακολουθούσε ο καρδιολόγος Γιώργος Ζουμής. Περπατούσε λοιπόν η μητέρα μου έγκυος μπροστά και γυρνάει κάποια στιγμή ο γιατρός και μου λέει «Τι βλέπεις πώς πάει; Δεν καταλαβαίνει κανένας τίποτα». Και αυτό στο λέω για να καταλάβεις πόση ενέργεια και πόση δύναμη είχε σε όλη την εγκυμοσύνη της. Να φανταστείς, ήταν πέντε μηνών έγκυος και κανένας στη γειτονιά δεν είχε καταλάβει τίποτα. Εντάξει, ήταν λίγο πιο εύσωμη από ό,τι συνήθως, αλλά κατά τα άλλα δεν δυσκολεύτηκε καθόλου. Ούτε εμετούς, ούτε ζαλάδες. Και από ψυχολογία μια χαρά. Το μόνο που τη δυσκόλεψε ήταν ότι της είχαμε κόψει το αλάτι», είπε η Κωνσταντίνα.
«Ήμουν τυχερή που απευθύνθηκα στον κύριο Πάντο, γιατί δέχτηκε να μας αναλάβει, την ίδια στιγμή που άλλοι γυναικολόγοι δεν ήθελαν να πάρουν μια τέτοια ευθύνη, λόγω της ηλικίας της μητέρας μου. Άλλωστε ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία παρένθετη μητέρα στον κόσμο.
Το περισσότερο άγχος το είχε ο σύζυγος. «Δεν θέλω να πάθει κάτι η μαμά σου, θα έχω τύψεις μετά» μου έλεγε. Εγώ δεν φοβήθηκα, ούτε αγχώθηκα. Ήμουν πολύ σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Ίσως γιατί το ήθελα και πολύ, αλλά είμαι έτσι και σαν άνθρωπος. Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα δεν ήμουν εγώ, αλλά το πώς θα κάνω παιδί. Το ήθελα όχι 100%, 1000%.
Γέννησε με καισαρική στις 36-37 εβδομάδες. Ήταν εφτά μηνών το μωρό. Υπήρχε ένα μεγάλο team στο χειρουργείο από γιατρούς διάφορων ειδικοτήτων, φυσικά και λόγω της ηλικίας της μητέρας μου. Ο κύριος Πάντος έκανε την καισαρική, μου έδωσε στην αγκαλιά το μωρό να το κρατήσω και ύστερα μπήκε κατευθείαν σε θερμοκοιτίδα.
Είχαμε σκεφτεί και την υιοθεσία, αλλά έπρεπε να περάσει πολύς καιρός μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία και εγώ ήμουν τότε 44, ενώ ο σύζυγος 47. Επίσης, υπήρχε και ο καρκίνος στη μέση και δύσκολα δίνουν ένα παιδί για υιοθεσία σε μια γυναίκα που είναι καρκινοπαθής.
Σήμερα η μαμά μου είναι μια χαρά. Πότε έρχεται σε μένα και κρατάει τη μικρή, γιατί δουλεύουμε εγώ και ο σύζυγος, και πότε είναι στον αδερφό μου, στην άλλη της εγγονή.
Η γιαγιά φυσικά έχει τρελή αδυναμία στην εγγονή της, αλλά δεν νιώθει σαν να είναι η μητέρα της
Δεν μπορώ να πω ότι αυτή η εμπειρία μας ένωσε περισσότερο, καθώς ήμασταν ήδη πολύ δεμένες. Εγώ έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 20 χρονών και η μητέρα μου ήταν 44 ετών όταν έμεινε χήρα. Οπότε ήμασταν πάντα η μια για την άλλη. Δε χρειάστηκε να γίνει αυτό για να δεθούμε παραπάνω.
Η γιαγιά φυσικά έχει τρελή αδυναμία στην εγγονή της. Όπως και να το κάνουμε τη γέννησε. Αλλά αγαπά το ίδιο και την άλλη εγγονή της. Είναι ακριβώς όπως όλες οι γιαγιάδες. Δεν νιώθει σαν να είναι η μητέρα του παιδιού. Απλώς, προσπάθησε να κάνει την κόρη της ευτυχισμένη. Όπως θα έκανε κάθε σωστή μάνα.
Το παιδί δεν ξέρει ακόμα ότι τη γέννησε η γιαγιά της. Είναι πολύ μικρή. Τις προάλλες είδε το σημάδι από την επέμβασή μου, την οποία είχα κάνει λαπαροσκοπικά, και με ρώτησε «μαμά εγώ βγήκα από εδώ μέσα; Από την κοιλίτσα σου;». Κάτι προσπάθησα να της πω, αλλά όπως της το είπα έτσι το ξέχασε. Μίλησα με έναν ψυχολόγο και μου είπε ότι είναι πολύ μικρή ακόμα για να κατανοήσει ακριβώς τι συνέβη. Λίγο αργότερα.
Στις γυναίκες που δυσκολεύονται να γίνουν μητέρες θέλω να πω να μην το βάζουν κάτω, να πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν και να έχουν πίστη, θέληση και επιμονή. Πέρα από την παρένθετη μητέρα, μπορούν να δοκιμάσουν και άλλους τρόπους, όπως τα δανεικά ωάρια, το δανεικό σπέρμα ή την υιοθεσία. Να μην απογοητεύονται. Εγώ πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω και ότι θα γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Να έχουν εμπιστοσύνη στον γιατρό τους. Βέβαια, καλό θα ήταν να ζητούν και μια δεύτερη επιστημονική άποψη, γιατί αν συνέχιζα να κάνω εξωσωματικές με τον πρώτο γυναικολόγο και δεν είχα απευθυνθεί στον κύριο Πάντο, δεν θα είχα μάθει για τον καρκίνο.
Τι να σου πω, ήταν πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία. Πραγματικά ακόμα και τώρα όταν το σκέφτομαι καμιά φορά, δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω! Αν με ρώταγες αν θα μπορούσα να ξαναπεράσω όλη τη διαδικασία, παρά την κούραση, την ταλαιπωρία και το άγχος -να φανταστείς για δύο μήνες πηγαινοερχόμουν κάθε μέρα σχεδόν Αθήνα-Λάρισα, όσο έμεινε η μικρή στη θερμοκοιτίδα- θα σου έλεγα «ναι» χωρίς δεύτερες σκέψεις. Η χαρά που σου δίνει ένα παιδί στο σπίτι σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Και η μητέρα μου, όταν τη ρώτησα, μου είπε ότι θα το ξαναέκανε».
