Ο Ανάργυρος Μαριόλης, διευθυντής του Κέντρου Υγείας Αρεόπολης και διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κέρδισε το βραβείο ως “Καλύτερος οικογενειακός γιατρός στον κόσμο για το 2021”, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Οικογενειακών Γιατρών, WONCA.
Πρόκειται για τιμητική διάκριση, διεθνούς ακτινοβολίας, η οποία απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε ιατρούς από όλο τον κόσμο. Τα κριτήρια της βράβευσης αφορούν σε οικογενειακό ιατρό που είναι ταυτόχρονα πάροχος ολιστικής, ανθρωποκεντρικής, ποιοτικής φροντίδας, υπεύθυνος λήψης τεκμηριωμένων αποφάσεων, διεπιστημονικός επικοινωνός, και κοινοτικός ηγέτης με διοικητικές αρετές.
Με το φετινό βραβείο, αναγνωρίζεται η προσφορά ενός ανθρώπου, όχι μόνο σε αστικές περιοχές, αλλά πρωτίστως σε μια απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, όπως είναι η Μάνη.
Η ευχαριστήρια δήλωσή που έκανε ο Ανάργυρος Μαριόλης αναφέρει τα εξής:
«Λαμβάνοντας αυτήν την τιμητική διάκριση, θεωρώ υποχρέωσή μου να απευθύνω ευχαριστίες προς τον Παγκόσμιο Οργανισμό WONCA για την απονομή του βραβείου του Καλύτερου Οικογενειακού Ιατρού στον Κόσμο. Η σκέψη μου σήμερα καθρεφτίζεται πεντακάθαρα σε αυτό το βραβείο, το οποίο αντανακλά την αναγνώριση αγώνων για τον άνθρωπο. Τα κριτήρια της βράβευσης οραματίστηκαν έναν οικογενειακό ιατρό κοινοτικό ηγέτη, υπεύθυνο λήψης αποφάσεων, πάροχο ποιοτικής φροντίδας, διεπιστημονικό επικοινωνό, με καινοτόμο σκέψη και ακαδημαϊκή ορίζουσα στη διδασκαλία και την έρευνα.
Εκφράζω τη βαθιά και ειλικρινή ευγνωμοσύνη μου, με μοναδικό μου πλούτο ένα έργο που ακόμα πλάθεται. Μη μπορώντας να ζήσω ούτε μια μέρα μακριά από τους ασθενείς, παρόλο που αποτελούν για εμένα μοναχική απόλαυση, σφυρηλατήθηκα στην κοινότητα, από όπου δεν μπορώ να ξεριζωθώ, γιατί σήμερα χωρίς αυτήν θα ήμουν αβοήθητος.
Τα θεμέλια της δουλειάς μου είναι οι ασθενείς που με κρατούν τρυφερά στην αγκαλιά τους. Κοιτάζοντας καθημερινά μέσα από το παράθυρό τους, ταυτίστηκα με τη δύναμη της ανάσας τους και τη θέρμη του αίματός τους. Δε διαθέτω ωστόσο τις ίδιες δυνατότητες με άλλους συναδέλφους μου, αλλά η αγάπη για τον συνάνθρωπο ήταν αυτή που φώτισε την κρίση και τη συνείδηση. Έχοντας διαμορφώσει ένα σκοινί για να κρεμάσω όλα τα ευχαριστώ που άκουσα τόσες φορές, βυθίζομαι με άγκυρα την τόλμη, στη θάλασσα του μέλλοντος που φέρνει πιο κοντά στο πνεύμα τη συλλογική ψυχή.
Καθώς βρισκόμουν τη νύχτα της είδησης σε ένα απομακρυσμένο χωριό, με το φεγγάρι μοναδική μου συντροφιά, αναλογίστηκα… τι μπορεί να προσφέρει η φήμη σε έναν γιατρό. Βρέθηκα ευτυχισμένος, γιατί οι λέξεις που έπαιρνα καθημερινά από τους ασθενείς είχαν προαποφασισμένο νόημα, έτσι ώστε σε αυτήν τη δήλωση να μου επιτρέπουν την αναπαράσταση του αισθητού. O ασθενής παραμένει το σταθερό σημείο αναφοράς μου, η πυξίδα για να χαράσσω μερικές γραμμές. Το καθήκον και η ευθύνη θεσμοθετήθηκαν από τον ίδιο τον ασθενή.
Δεν ακολούθησα τα πεπατημένα μονοπάτια, δογματισμούς και κανόνες, αλλά υπερασπίστηκα, μέσα από τη δημιουργία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, το δικαίωμα να μην παραιτηθώ ποτέ από το φως. Η τέχνη της ανυπακοής, της γνώσης και της ζωής προσπάθησα να γίνει δύναμη, δράση, πάθος, με στόχο να αλλάξουν τα όρια. Ο ήλιος της προσφοράς και της φροντίδας απλώνει παντού τη ζεστασιά του.
Είμαι περήφανος που το βραβείο απονεμήθηκε σε έναν Έλληνα οικογενειακό ιατρό, ο οποίος ασκεί την ιατρική στην εσχατιά της νοτιοανατολικής Ευρώπης, τη Μάνη. Η νοσταλγία και τα λάθη μου με βοήθησαν να κρατιέμαι στο πλάι όλων των ασθενών που καταφέρνουν να επιβιώνουν μέσα σε έναν κόσμο που απειλείται, και ιδιαίτερα στις μέρες μας υπό τη σκιά της πανδημίας του κορωνοϊού. Η δυνατότητα να κατανοήσεις τον ολοκληρωμένο τρόπο στον κόσμο της πραγματικότητας χαρίζεται στον πεπεισμένο υποστηρικτή της ιατρικής τέχνης του ρεαλισμού προς όφελος της ανθρωπότητας. Οφείλουμε να εργαστούμε όλοι επίμονα και αποφασιστικά για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Ευχαριστώ θερμά όλους τους Ακαδημαϊκούς Δασκάλους μου και ιδιαιτέρως όλους τους συνεργάτες μου, γιατί θητεύσαμε στην ίδια νεότητα, να βάφουμε ακούραστα με ρεαλιστικά χρώματα τις συννεφιές, εναρμονισμένοι στη θέληση για προσφορά, πιστοί στη βεβαιότητα, όχι της νομοτέλειας, αλλά της ανάγκης.
Στόχος μου είναι να φτάσω εκεί που δεν μπορώ να φτάσω. Το μήνυμα που προσπάθησα να μεταφέρω όλα αυτά τα χρόνια είναι να υπηρετείς με αγάπη τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Αυτό είναι το όνειρο και η πραγματικότητα της μυστικής μου συμμαχίας. Τώρα ο γιατρός είναι και πάλι μόνος».