Πατέρας και κόρη ζουν μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, στην Αμαλιάδα, έχοντας στο πορτμπαγκάζ όλα τους τα υπάρχοντα.
Ειδικότερα, η 50χρονη Στέλλα Παναγιωτοπούλου και ο 93χρονος πατέρας της, Παναγιώτης, έμειναν μόνο με τα υπάρχοντα τους, και το μικρό αυτοκίνητο, μάρκας Fiat, που από τον περασμένο χειμώνα έχει γίνει το «σπίτι» τους.
Πέρασαν ένα καλοκαίρι με υψηλές θερμοκρασίες και προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τη ζέστη αλλάζοντας θέσεις παρκαρίσματος, γύρω από την παλιά τους γειτονιά, στην οδό Σισίνη.
Όπως υπογράμμισε στην εφημερίδα «Πατρίς της Κυριακής» η κόρη “η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο. Έχουμε στείλει επιστολές με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, εγώ χωρίς δουλειά επί χρόνια και χωρίς σπίτι, αλλά δεν γίνεται κάτι. Στη Μητρόπολη που απευθυνθήκαμε, μας είπαν να πάμε στο χώρο που λειτουργεί στα Σπάτα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε. Θα ήθελα να δουλέψω, να βρούμε ένα σπίτι και όχι να είμαστε κάπου χωρίς να κάνω κάτι. Δεν είναι λύση να πάμε σε ένα ίδρυμα”.
Για τις ενέργειες που έχουν κάνει πατέρας και κόρη, συμπληρώνει “απευθυνθήκαμε και στον δήμο και στον Συνήγορο του Πολίτη και σε κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά δεν έχει γίνει κάτι. Να μπορέσουμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι στην Αμαλιάδα, να ξέρω ότι ο πατέρας μου είναι ασφαλής, ώστε να μπορώ να βρω δουλειά και έξω από την πόλη. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο τα χρέη, ένα αυτοκίνητο που έχει γίνει σπίτι και τα υπάρχοντα μας στο αυτοκίνητο και σε μια αποθήκη…».
Εκφράζοντας το παράπονό της, επεσήμανε «ήδη, ξεχαστήκαμε. Περνάει όλος ο κόσμος, μας βλέπει με λύπη. Είναι ότι χειρότερο για εμάς. Περίπου 10 χρόνια άνεργη. Έχω τελειώσει Λογιστικά και έχω βγάλει και Πληροφορική. Έκανα διάφορες δουλειές, αλλά τώρα δεν έχουμε τίποτα».
Τα τελευταία χρόνια ζουν από την σύνταξη του κ. Παναγιώτη, η οποία είναι κατά 3.000 ευρώ μειωμένη εδώ και χρόνια, στις 5.800 ευρώ το έτος, με τα χρέη τους να συσσωρεύονται.
Όσον αφορά τη δυσκολία εύρεσης σπιτιού, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα καταβάλλουν το ενοίκιο, η κόρη σημείωσε «θέλω να με εμπιστευτούν οι ιδιοκτήτες σπιτιών. Είμαστε άνθρωποι που είχαμε δουλέψει, είχαμε περιουσία και κάποια στιγμή όλα μας πήγαν ανάποδα, όπως συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Δεν θα κοροϊδέψουμε κανέναν. Μια δουλειά και ένα σπίτι να νοικιάσουμε. Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που ζούμε. Δεν είναι δίκαιο για τον πατέρα μου…».
Από την πλευρά του, ο πατέρας τόνισε «ήρθαμε μετανάστες και φτιάξαμε τον οικισμό Κερτιζέϊκα στα Δουνέϊκα. Δουλέψαμε, δυσκολευτήκαμε, παλέψαμε, τα καταφέραμε όμως τίμια, και κάναμε τις οικογένειες μας. Δεν είναι δίκαιο αυτό. Που είναι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, οι αρχές».