Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν στην Ελλάδα και πρέπει να επιστρέψουν στη χώρα μας, όπως είχε ζητήσει με επιστολή του, το 1976, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Τότε, στέλνοντας την επιστολή στον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, υπογράμμισε ότι: «Θεωρώ ότι ενδεδειγμένος τόπος διεξαγωγής των ολυμπιακών αγώνων είναι η Ελλάς! Πιστεύω επίσης ότι η επιλογή της Ελλάδος ως μόνιμου χώρου διεξαγωγής των αγώνων είναι ο μόνος τρόπος για να εξυγιανθεί ο θεσμός και να αναβαπτισθεί στο Αυθεντικό του νόημα. Γιατί η ολυμπιακή ιδέα θα απαλλαγεί από την εμπλοκή της στις διεθνείς πολιτικές και ιδεολογικές διαμάχες από την παρεμβολή του βεντετισμού και του επαγγελματισμού καθώς και από την εμπορική εκμετάλλευση και τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί η σημερινή της μορφή.Η Ελλάς προσφέρεται να διευκολύνει την λύση των προβλημάτων αυτών διαθέτοντας τον κατάλληλο χώρο και μάλιστα στην αρχαία Ολυμπία για την μόνιμη τέλεση των αγώνων»!
Περίπου 40 χρόνια μετά, η τότε διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο, είχε πει ξεκάθαρα πως η διοργάνωση πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα.
«Νομίζω είναι μια σπουδαία ιδέα για άμεση χρήση. Ξέρετε, στο βαθμό που πρόκειται να δημιουργήσει ζήτηση, που αυτό είναι που χρειάζεται η οικονομία, θα ήταν σπουδαίο. Το πώς θα συνδυαστεί κάτι τέτοιο με την πολυμερή και πολυεθνική ελκυστικότητα που έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο είναι κάτι που πρέπει να μελετηθεί», είχε επισημάνει η Λαγκάρντ.
Πιο ώριμη από ποτέ η ιδέα της επιστροφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα
Πλέον η ιδέα κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος. Χαρακτηριστικό το άρθρο του Γκαμπριέλε Ρομανιόλι της ιταλικής La Repubblica: «Έχω παρακολουθήσει έξι Ολυμπιάδες και αυτή του 2004, στην Αθήνα. Δεν υπάρχει σύγκριση. Πραγματοποιήθηκαν αγώνες σε αρχαία στάδια ή κάτω από τη σκιά του Παρθενώνα. Υπήρχε εκείνη η ηχώ που δεν έφτανε φυσικά στις φυσαλίδες της Ατλάντα ή στα σύννεφα πάνω από το Πεκίνο. Η Αθήνα ως μόνιμη πρωτεύουσα και μόνιμη έδρα των Ολυμπιακών Αγώνων, θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα να μην αντιμετωπίσει ξανά οικονομικά προβλήματα, τα οποία την γονάτισαν, αλλά και να γλιτώσει άλλες πόλεις από έξοδα και απογοητεύσεις. Είναι προτιμότερο το 2036 ένας αγώνας ανάμεσα στην Βαρσοβία και την ινδική πόλη Αχμενταμπάντ;».
Φυσικά η ΔΟΕ δεν είναι απλό να πάρει μια τέτοια απόφαση, αλλά φαίνεται πως οι καταστάσεις την πιέζουν να στραφεί στην μονιμοποίηση των Αγώνων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά από το φιάσκο της τελετής έναρξης στο Παρίσι.
Η ζήτηση από πόλεις και κυβερνήσεις έχει αδυνατίσει και πλέον υπάρχει απευθείας ανάθεση και όχι διαγωνισμός, για τον λόγο αυτό. Εξάλλου το οικονομικό κόστος για τη διοργάνωση είναι δυσβάσταχτο και σπάνια το ισοζύγιο «κέρδος-ζημιά» γέρνει προς την πρώτη μεριά.
Η ΔΟΕ έδωσε πακέτο τους αγώνες του 2024 και του 2028 σε Παρίσι και Λος Άντζελες, με απευθείας ανάθεση, επειδή δεν υπήρχαν άλλες πόλεις να διεκδικήσουν τη διοργάνωση, ενώ κάπως έτσι θα πάρει και το Μπρίσμπεϊν τους Αγώνες του 2023.
Φυσικά η Ελλάδα, αν και εφόσον προχωρήσει ποτέ το μεγαλόπνοο σχέδιο, δεν μπορεί ανά τέσσερα χρόνια να διοργανώνει μόνη της τους Αγώνες. Οπότε η σκέψη είναι κάθε τέσσερα χρόνια να γίνεται συνδιοργάνωση της Πατρίδας μας με μια άλλη χώρα, η οποία εκτός από τα λειτουργικά έξοδα που θα υπάρξουν, θα παίρνει και εκείνη το μερίδιο δημοσιότητας, προβολής και κέρδους.
Να σημειωθεί πως έδαφος κερδίζει η Ελλάδα και στο γεγονός πως έχει τις εγκαταστάσεις του 2004 και φυσικά την αρτιότητα της οργάνωσης τους.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα
Αυτό το όραμα μετατράπηκε σε πρωτοβουλία και στόχο ζωής για μία ομογενή, την Θεοτόκη-Τίτη Ντολαπτσή, η οποία επέστρεψε στην πατρίδα, πιστεύοντας στο δίκαιο αυτού του αιτήματος και εδώ και περίπου δύο χρόνια έχει συστήσει έναν οργανισμό για αυτό τον σκοπό.
Η Olympico Vision, είναι ένας φορέας πολιτισμού ειδικού σκοπού, όπως την περιγράφει η ιδρύτριά της που έχει αποστολή τη δημιουργία ενός παγκόσμιου ρεύματος υποστηρικτών, την ανάληψη δράσεων, προγραμμάτων και πρωτοβουλιών, με αξιόπιστους φορείς της κοινωνίας των πολιτών διεθνώς, ώστε να επιτευχθεί το όραμα, που δεν είναι άλλο από το «να πείσουμε τους εμπλεκόμενους φορείς ότι η επιστροφή των Ολυμπιακών αγώνων μόνιμα στη γενέτειρά τους είναι μονόδρομος, με πολλά οφέλη για την Πατρίδα μας, αλλά και για όλο τον κόσμο», όπως λέει η ίδια.
Συνάπτοντας συμμαχίες με ομογενείς, πολιτικούς, ανθρώπους που διακρίνονται στον πολιτισμό, τον αθλητισμό αλλά και σε άλλους χώρους, πρώτος στόχος της Olympico Vision είναι η συγκέντρωση υπογραφών από ανθρώπους που στηρίζουν το αίτημα, που θα αποτελέσουν στην συνέχεια ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί προς την κυβέρνηση, άλλους φορείς και τελικά την ίδια τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.
Μέχρι στιγμής, περισσότεροι από 4.000 άνθρωποι έχουν υπογράψει για να επιστρέψουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα που τους γέννησε.
Ολυμπιακοί Αγώνες: Αντετοκούνμπο και Ντρισμπιώτη οι σημαιοφόροι – Οι συγκινητικές αναρτήσεις τους για την μεγάλη Τιμή
Γιάννης Αντετοκούνμπο και Αντιγόνη Ντρισμπιώτη είναι ιδιαίτερα συγκινημένοι, μετά την επιλογή τους ως σημαιοφόρους της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.
Περήφανοι και συγκινημένοι Γιάννης Αντετοκούνμπο και Αντιγόνη Ντρισμπιώτη
Οι αναρτήσεις Γιάννη Αντετοκούνμπο και Αντιγόνης Ντρισπιώτη
Λίγη ώρα μετά την απόφαση της ΕΟΕ, ο μπασκετμπολίστας έκανε ανάρτηση στο Instagram, δημοσιεύοντας ένα βίντεο με τις καλύτερες στιγμές από το Προολυμπιακό τουρνουά 2024 στο ΣΕΦ και συνοδεύοντάς του με τη λέξη “Ελλάς”.
Σήμερα, Τετάρτη, η πρωταθλήτρια του στίβου έκανε τη δική της ανάρτηση, υπογραμμίζοντας: “Η απόφαση της Ε.Ο.Ε. να με ορίσει μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, με γεμίζει συγκίνηση και υπερηφάνεια. Για κάθε αθλήτρια και για κάθε αθλητή, το να κρατάει τη σημαία της χώρας του στην τελετή έναρξης της μεγαλύτερης αθλητικής διοργάνωσης στην ιστορία του κόσμου, είναι η ύψιστη τιμή.
Τέτοιες στιγμές τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι κόποι και οι αγώνες μιας ζωής ολόκληρης αφιερωμένης στον Αθλητισμό περνούν αστραπιαία από το μυαλό, αλλά αμέσως οι ανάγκες της προετοιμασίας σε προσγειώνουν στις απαιτήσεις των ημερών που έρχονται.
Στο Παρίσι, όλα τα παιδιά της ελληνικής Ολυμπιακής αποστολής, θα κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε, ώστε για ακόμα μία φορά να σηκώσουμε ψηλά τα ελληνικά χρώματα”.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη καταφέρνει να συνδυάζει την εργασία στο τσιπουράδικο της μητέρας της στην Καρδίτσα, με τις σκληρές προπονήσεις.
Το όνομά της έγινε γνωστό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη, όταν πριν 2 χρόνια, στα 38 της, κατάφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλιο στα 35χλμ βάδην στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Γεννημένη στην Καρδίτσα, μέχρι τα 10 της χρόνια έζησε στην Αταλάντη, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον αθλητισμό, αφού ασχολήθηκε με την ρυθμική γυμναστική.
Αργότερα, επέστρεψαν οικογενειακώς στην Καρδίτσα, όπου η μητέρα της άνοιξε το τσιπουράδικο, στο οποίο η Αντιγόνη εργάζεται μέχρι σήμερα και μέσα στο οποίο είχε περάσει άπειρες ώρες παρέα με τις τρεις αδελφές της.
Με την επιστροφή της, όμως, στην Καρδίτσα, η Αντιγόνη, για 4 χρόνια, ασχολήθηκε με την κολύμβηση, αλλά οι επιδόσεις της δεν ήταν πολύ καλές.
Την περίοδο που έδινε εξετάσεις για το αθλητικό σχολείο, είχε φύγει ένα μπαλάκι του τένις και καθώς πήγε να το πιάσει, περπάτησε κάπως γρήγορα και έτυχε να τη δει ο μετέπειτα προπονητής της στον στίβο, Θανάσης Δεληγιάννης και της πρότεινε να ασχοληθεί με το βάδην.
Όπως είχε υπογραμμίσει σε συνέντευξή της στην ιστοσελίδα iefimerida και τη δημοσιογράφο Χριστίνα Ζάχου «εγώ δεν ήθελα να το κάνω, γιατί πολύ απλά δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο αγώνισμα. Εκείνος επέμενε για χρόνια, μάλιστα ερχόταν στο τσιπουράδικο της μαμάς μου, προκειμένου να με πείσει να ασχοληθώ. Θυμάμαι, μου έλεγε πως είμαι φτιαγμένη για το βάδην, γιατί είχε δει την τεχνική μου από τη στιγμή που πήγα να πιάσω το μπαλάκι του τένις».
Για τρία χρόνια, δεν πήγε σε καμία προπόνηση, αλλά όταν το έκανε, κατάλαβε πως το βάδην ήταν πράγματι αυτό που της ταίριαζε και όταν πήρε το πρώτο της μετάλλιο, κόλλησε.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη σταμάτησε το 2004, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς, όπως η ίδια είχε επισημάνει, δεν ήταν ακόμα ώριμη, μετά ήρθαν και οι σπουδές στο ΤΕΦΑΑ, οπότε σταμάτησε για περίπου 8 χρόνια τον αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο.
Επέστρεψε ξανά στα τέλη του 2011, σε ηλικία 27 ετών, χωρίς να έχει σταματήσει ποτέ να εργάζεται στο τσιπουράδικο της μητέρας της και μάλιστα, πολλές φορές αναγκαζόταν να προπονείται τα βράδια, καθώς ήταν οι μόνες κενές ώρες που είχε.
Στο πλευρό της έχει την οικογένειά της και τον σύζυγό της και κόντρα σε όλους όσοι έλεγαν ότι έχει μεγαλώσει αρκετά για να ασχολείται με τον πρωταθλητισμό και παρά την παντελή έλλειψη βοήθειας από την πολιτεία, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη κατάφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.
Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα έτρεξε να αγκαλιάσει τον σύζυγό της και λίγα λεπτά μετά ξέσπασε σε κλάματα, όχι από λύπη, αλλά από υπερηφάνεια.
