Ένας 26χρονος με σκλήρυνση κατά πλάκας από την Πάτρα, ο Αλέξανδρος Φραντζής, δεν άφησε την ασθένεια να σταθεί εμπόδιο στη ζωή και στα όνειρά και στο μέλλον του.
Μπορεί σε ηλικία 23 ετών και ενώ είχε ολοκληρώσει τον πρώτο χρόνο του μεταπτυχιακού του, ο Πατρινός Αλέξανδρος Φραντζής να ήρθε αντιμέτωπος με συμπτώματα που έδειχναν ότι έχει να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό αυτοάνοσο πρόβλημα υγείας, αλλά δεν το «έβαλε» κάτω.
Για δύο χρόνια οι γιατροί προσπαθούσαν μέσα από εξετάσεις να διαγνώσουν ποια είναι η πάθηση. Εκείνος ανέμενε τα αποτελέσματα και παράλληλα προσπαθούσε να συνεχίζει τη ζωή του και την καθημερινότητα του και τις σπουδές του στη Φιλολογία. Σήμερα μετά από ένα μεταπτυχιακό, ετοιμάζεται για το διδακτορικό του, ενώ ανυπομονεί να διδάξει σε κάποιο σχολείο.
Η διάγνωση τελικά ήρθε. Σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν η πάθηση που είχε να αντιμετωπίσει. Με μία ιδιαίτερη ευγένεια και ένα χαμόγελο που σε κερδίζει αμέσως μοιράστηκε την ιστορία του στο thebest.gr. Τον συναντήσαμε ένα πρωί, στο Νότιο Πάρκο. Συνεπής στο ραντεβού που είχαμε ορίσει, εμφανίστηκε με το ποδήλατο του. Κάτσαμε σε ένα σε ένα παγκάκι, κάτω από τον ίσκιο, κι αρχίσαμε τη συζήτηση…
Τα πρώτα συμπτώματα της πάθησης εμφανίστηκαν το καλοκαίρι του 2016. Ήρθαν τα μουδιάσματα… σε όλη δεξιά πλευρά του σώματος δεν είχα καμία αίσθηση της αφής.
Αρχικά απευθύνθηκα σε ορθοπεδικό. Το πρόβλημα επέμενε και τελικά έκανα μία μαγνητική. Από εκεί υπήρχε μία πρώτη ένδειξη ότι κάτι συνέβαινε. ‘Έγιναν όλες οι εξετάσεις, παρακέντηση και τα συναφή, αλλά η διάγνωση έγινε τελικά μετά από δύο χρόνια, το καλοκαίρι του 2018.
Άργησε γιατί οι γιατροί ήθελαν να δουν κάτι συγκεκριμένο, σε σχέση με κάποιες εστίες στον εγκέφαλο.
Ιδιαίτερα δύσκολο. Πέρασα από «40 κύματα». Υπήρχε όλο αυτό το διάστημα η εκδοχή να είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας η πάθησή μου και μάλιστα πολλές φορές σκέφτηκα «Ας είναι αυτό, να ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω». Υπήρξαν στιγμές που και φοβήθηκα και νευρίασα. Πολλές φορές αγχώθηκα αλλά σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι το διαχειρίστηκα ψύχραιμα. Ήξερα ότι με έχουν αναλάβει οι γιατροί και ότι σίγουρα κάτι θα εντοπιστεί.
Ανακουφίστηκα. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Όμως είχα ταλαιπωρηθεί πολύ μέχρι τότε. Κάθε καλοκαίρι υπήρχε έξαρση συμπτωμάτων καθώς η πάθηση εντείνεται με τις υψηλές θερμοκρασίες και την κόπωση. Κάθε καλοκαίρι χρειαζόταν να νοσηλεύομαι στην κλινική του Ρίου.
Όταν άκουσα τη διάγνωση, ήξερα πλέον με τι είχα να κάνω και ήξερα επίσης ότι υπάρχει και τρόπος αντιμετώπισης και κάποιες θεραπευτικές μέθοδοι. Ήξερα ότι από και πέρα θα άλλαζαν κάποια πράγματα στη ζωή μου και ότι θα πρέπει να προσαρμόσω την καθημερινότητά μου στα καινούργια δεδομένα.
Όχι. Γενικά δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας. Δεν αναρωτιέμαι γιατί γίνεται ή δεν γίνεται κάτι. Με ενδιέφερε να μάθω πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Όταν ξεκινάει ένα σύμπτωμα, όπως είναι ένα μούδιασμα ή αστάθεια, πρέπει να περάσουν κάποια 24ωρα για να καταλάβεις ότι όντως σχετίζεται με την πάθηση.
Όταν αυτό πλέον είναι σίγουρο, γίνεται εισαγωγή στο νοσοκομείο, για μία εβδομάδα περίπου και γίνεται θεραπεία με κορτιζόνη για να αντιμετωπιστούν τα σύμπτωμα. Τα δύο τελευταία χρόνια έχω ξεκινήσει ενέσιμη θεραπεία στην οποία ανταποκρίνομαι καλά.
Ήξερα ελάχιστα πράγματα και την είχα στο μυαλό μου σαν κάτι πολύ «επιθετικό» και σπάνιο. Δεν είχα και κάποιον στο περιβάλλον μου με αυτή την πάθηση. Κατάλαβα αργότερα ότι δεν κάτι τόσο σπάνιο τελικά και μάλιστα ότι εμφανίζεται συχνά σε άτομα της ηλικίας μου.
Μέχρι να γίνει η επίσημη διάγνωση ήταν σε μία κατάσταση φόβου και άγχους. Αφού μάθαμε ποιο ήταν το πρόβλημα, η μητέρα μου είπε ότι αισθάνθηκε λίγο καλύτερα γιατί επιτέλους ήξερε τι συνέβαινε.
Οι γονείς, η αδελφή, ο άμεσος συγγενικός μου κύκλος και οι φίλοι μου ήταν πάντα δίπλα μου σε όλο αυτό, στάθηκαν στο πλευρό μου και το περάσαμε μαζί. Έβλεπα το φόβο στα μάτια τους αν και προσπάθησαν να με καθησυχάσουν και να με διαβεβαιώσουν ότι όλα θα πάνε καλά. Στην πορεία ενημερώθηκαν και αυτοί παραπάνω για την πάθηση, είδαν ότι αντιμετωπίζεται.
Κάποιες στιγμές βέβαια ήμουν εγώ εκείνος που τους καθησύχαζε. Η αδελφή μου με στήριξε με απόλυτη ψυχραιμία. Μάλιστα εκείνη λόγω επαγγέλματος (είναι φυσικοθεραπεύτρια) είχε καταλάβει από την αρχή ότι μάλλον πρόκειται για νευρολογικό πρόβλημα.