Το εκκλησάκι “θαύμα” της Αγίας Θεοδώρας, στα σύνορα των νομών Αρκαδίας και Μεσσηνίας, είναι πόλος έλξης εκατοντάδων επισκεπτών κάθε χρόνο, ενώ έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες.
Το μικρό βυζαντινό εκκλησάκι, κτίσμα του 12ου αιώνα, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα στη Μεγαλόπολη, έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες, ως «θαυμαστό ναΐδριο».
Συγκεκριμένα, 17 μεγάλα δέντρα, που φτάνουν σε ύψος τα 20 μέτρα, ξεπηδούν από τη στέγη του. Οι ρίζες των δέντρων δεν είναι ορατές και διακρίνονται μόνο οι κορμοί και τα κλαδιά, που περνούν μέσα από τους τοίχους και τη στέγη του λιλιπούτειου Ναού.
Το νερό που τρέχει στο ποτάμι, που είναι δίπλα από το εκκλησάκι, ποτίζει τα δεκαεπτά δέντρα που βγαίνουν κυριολεκτικά από μέσα.
Οι επισκέπτες μένουν εντυπωσιασμένοι με το θέαμα που αντικρύζουν, ενώ ακόμη και επιστήμονες δεν μπορούν να εξηγήσουν το φαινόμενο πώς ένας τόσο μικρός Ναός αντέχει τόσο βάρος, στο πέρασμα των αιώνων.
Επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες, λόγω της παλαιότητας και αναγκαστικά της προχειρότητας της κατασκευής, οι άνεμοι και το βάρος των κλαδιών έπρεπε να είχαν ξεριζώσει τη σκέψη, ωστόσο, το κτίριο στέκεται στους αιώνες με πολύ μικρές φθορές.
Ο αριθμός των δέντρων δεν είναι τυχαίος, καθώς σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση, αντιστοιχούν στα χρόνια της Αγίας Θεοδώρας.
Σύμφωνα με μία από τις δύο ιστορικές που υπάρχουν, η Αγία Θεοδώρα καταγόταν από μία φτωχή οικογένεια κι ήταν το μεγαλύτερο παιδί και λόγω της οικονομικής ανέχειας της οικογένειας της, αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί σε άνδρα και να υπηρετήσει ως μισθοφόρος στρατιώτης.
Την ερωτεύτηκε ως Θεόδωρο μία νεαρή κοπέλα κι επειδή δεν υπήρξε ανταπόκριση, η νεαρή την (τον) κατηγόρησε ότι είχε αφήσει έγκυο. Έτσι φαίνεται ότι οδηγήθηκε στο μαρτύριο από την οικογένεια της κοπέλας.
Και στις δύο ιστορίες, η Θεοδώρα που ήταν ιδιαίτερα θεοσεβούμενη, παρακάλεσε τον Θεό, πριν τον αποκεφαλισμό της, οι τρίχες του κεφαλιού της να γίνουν δέντρα, το αίμα της ποτάμι για να τα ποτίσει και το σώμα της ναός.