Η Βούλη Πατουλίδου γεννήθηκε στον Τριπόταμο Φλώρινας, στις 29 Μαρτίου 1965.
Είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη, 8ο Ολυμπιονίκη της Άρσης Βαρών, με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο, τον Γιώργο. Σήμερα η ίδια είναι αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης προσφέροντας σημαντικό έργο.
Της: Έπη Τρίμη
Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΤΕΦΑΑ) και μιλά δύο ξένες γλώσσες Αγγλικά και Γερμανικά.
Η Βούλα Πατουλίδου, 27 χρόνων τότε, ταξίδεψε στη Βαρκελώνη, για τη δεύτερη Ολυμπιακή της συμμετοχή, με ατομική επίδοση 12.96 (1991) στα 100μ εμπόδια και 13.14 ατομικό ρεκόρ εκείνης της χρονιάς.
Τα φαβορί της κούρσας ήταν η Ναροζιλένκο (Ενωμένη ομάδα) και η Ντίβερς (ΗΠΑ) με την Βουλγάρα Ντόνκοβα, κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ να σκέπτεται επίσης τη πρώτη θέση.
Η Ναροζιλένκο είχε κάνει τις πέντε πιο γρήγορες κούρσες της χρονιάς ενώ η Ντίβερς ήδη είχε αναδειχθεί χρυσή Ολυμπιονίκης στα 100μ, λίγες μέρες νωρίτερα.
Ένας τραυματισμός έθεσε νοκ-αουτ στα ημιτελικά την Ναροζιλένκο ενώ η Ελληνίδα πρωταθλήτρια στα προκριματικά ισοφάρισε την επίδοση της χρονιάς εκείνης με 13.14 και πέρασε στα προημιτελικά.
Με 13.05 στις 5 Αυγούστου, μπήκε και στα ημιτελικά με τις προσδοκίες της για την επόμενη μέρα να έχουν γιγαντωθεί. Στα ημιτελικά λοιπόν, δημιουργεί νέο πανελλήνιο ρεκόρ με 12.88(3η θέση) και προκρίνεται στον μεγάλο τελικό.
Έτσι, έγινε η πρώτη Ελληνίδα στην ιστορία που κατάφερε να περάσει σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Δύο ώρες αργότερα, στις 21.15 ώρα Ελλάδος, η χώρα μας συγκλονίζεται.
Η Βούλα Πατουλίδου, με απίστευτο πείσμα και θάρρος πραγματοποιεί μια απίστευτη κούρσα, ψάχνει για το θαύμα, που ισοδυναμεί με ένα μετάλλιο και καταφέρνει το όνειρο.
Φυσικά, στη μνήμη όλων έμειναν οι δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά το τέλος της κούρσας της και η φράση για την “Ελλάδα ρε γαμώτο”.
Η ίδια η Βούλα Πατουλίδου είχε πει τότε: “Έχω τρελαθεί. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Απλά μπήκα στον τελικό και το που σκέφτηκα ήταν ότι “Για την Ελλάδα θα τρέξω και για κανέναν άλλο”. Όλα για την Ελλάδα, αξίζει να κάνει κάποιος τα πάντα για αυτήν. Πέτυχα αυτό που κανείς δεν πίστευε, πλην δύο – τριών ανθρώπων.
Έλεγα στον εαυτό μου πριν τον τελικό ότι μπορώ να πάρω το χάλκινο μετάλλιο και τελικά πάλεψα και πήρα το χρυσό. Όταν ήρθα στη Βαρκελώνη, βρήκα τους Έλληνες αθλητές με πεσμένο ηθικό, ίσως από την ατυχία του Παπακώστα. Κανείς δεν μου έδωσε σημασία και αυτό με πείσμωσε τρομερά. Νομίζω ότι έκανα τη κούρσα της ζωής μου.
Στις προπονήσεις έτρεχα συχνά κοντά στο 12.70 αλλά στους αγώνες δεν μου έβγαινε η επίδοση. Ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Τώρα τι να πω, έχω τρελαθεί” ήταν τα λόγια της.
Η Βούλα, δια χειρός Φρέντυ Γερμανού, έγραψε μερικά χρόνια αργότερα την αυτοβιογραφία της περιγράφοντας τον αγώνα που έμεινε στην ιστορία…
«’Έτοιμες! Νεκρική σιγή στο στάδιο. Μπαμ!
Άφησε αχαλίνωτη όλη την τρέλα που κουβαλούσε τόσο καιρό ερμητικά κλεισμένη στη ψυχή της. Τώρα ήταν η στιγμή που έπρεπε να εξαντλήσει κάθε ικμάδα δύναμης. Πέρασε καλά τα πρώτα δύο, τρία εμπόδια. Δεν είχε μείνει πολύ πίσω. Αυτό ήταν θαυμάσιο, γιατί ήξερε πως σε λίγο τα πόδια της θα έβγαζαν φωτιές. Αν από την αρχή δεν έχανε πολύ έδαφος, τότε μετά τη μέση της κούρσας θα μπορούσε να παλέψει για το δεύτερο πια, το πολυπόθητο ασημένιο μετάλλιο. Σ’ αυτό στόχευε τώρα, μετά την αποχώρηση λόγω τραυματισμού της Ρωσίδας αθλήτριας. Κατάπινε τα εμπόδια το ένα μετά το άλλο, μειώνοντας τη διαφορά της από τις μπροστινές αθλήτριες. Στο έκτο εμπόδιο αναπτερώθηκε το ηθικό της, γιατί ένιωθε πως τις πλησίαζε απειλητικά. Στο έβδομο ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που στη διάρκεια μιας κούρσας σκεφτόταν τόσο καθαρά. Το μετάλλιο ή τίποτα, ορκίστηκε στον εαυτό της.
Από εκείνο το εμπόδιο και για όλα τα υπόλοιπα θα έπαιρνε αργότερα όρκο πως είχαν φυτρώσει στους ώμους της δύο λευκές φτερούγες και στην καρδιά της ένας ολόλαμπρος ήλιος που έφεγγε το διάβα της. Έφτανε τις αντιπάλους της λες και ήταν η μόνη που έτρεχε ενώ εκείνες είχαν σταματήσει να προσπαθούν…
Μόλις πέρασε και το δέκατο εμπόδιο, ξεχύθηκε προς τον τερματισμό. Λίγα μέτρα είχαν μείνει που τη χώριζαν από το θαύμα. Τέσσερα με πέντε μέτρα πριν τον τερματισμό και άκουσε το δεξιό της δικέφαλο να ξεκολλάει από τη ρίζα του. Δεν την ένοιαζε, ας της έφευγε κι ολόκληρο το πόδι, αρκεί να τερμάτιζε. Λίγο πριν περάσει τη νοητή γραμμή του τερματισμού, ένιωσε παρά είδε πως κάτι είχε συμβεί στ’ αριστερά της, προς τη μεριά της Ντέβερς. Οι θεατές ούρλιαζαν στις κερκίδες. Οι δημοσιογράφοι είχαν σηκωθεί από τις καρέκλες τους και είχαν ανέβει στα τραπέζια ποδοπατώντας τα γραπτά τους.
Η Βούλα Πατουλίδου παραδέχτηκε ότι έχει κάνει πλαστική επέμβαση έχοντας πει: «Βλέπεις την άλλη είναι 60 ετών και το πρόσωπό της είναι πιο τσιτωμένο από του γιου μου, που είναι 18 ετών. Λέει: “Εμένα η φύση, έτσι με γέννησε!”. Είναι η μόνη έξυπνη και όλοι οι άλλοι είμαστε ηλίθιοι. Ε ρε παιδιά! Λίγο αυτοσεβασμό!» είπε η Πατουλίδου και συνέχισε.
«Εγώ μπήκα σε αυτή τη διαδικασία, γιατί είχα φοβερή ακμή. Και μετά με ενοχλούσε η μύτη. Και έκανα και την μύτη. Τέλος. Που δεν είχε τίποτα. Όλοι μου λένε: ‘”Ήσουν καλύτερη με εκείνη τη μύτη, ήταν πιο αγωνιστική!”. Λέω: “Δεν πειράζει. Εγώ θέλω να είναι πιο γλυκανάλατη».
«Πολλές φορές φθάσαμε με τον σύζυγό μου στα πρόθυρα του διαζυγίου, είχε πει Βούλα Πατουλίδου το 2012. Αυτό που μας κρατούσε ήταν η αγάπη. Ο ενθουσιασμός και ο έρωτας μπορεί να φεύγουν, αλλά εγώ έχω μεγαλώσει με τον άντρα μου. Από 18,5 χρόνων είμαστε μαζί και όταν με έναν άνθρωπο έχεις ζήσει τόσα πολλά, πού να φύγεις; Φτάσαμε κοντά στο χωρισμό, αλλά μας ένωσε ένα πρόβλημα υγείας που είχε εκείνος και το αντιμετωπίσαμε μαζί», είπε τότε αναφερόμενη στην κρίση που είχε περάσει ο γάμος της.