Ο φιλικός αγώνας ΠΑΟ-ΑΕΚ την Πρωτομαγιά του 1938, ήταν μοιραίος για τον νεαρό ποδοσφαιριστή, ο Λύσανδρο Δικαιόπουλο, αφού έχασε τη ζωή του μετά από φρικτό τραυματισμό που υπέστη.
Μόλις 7 λεπτά κράτησε η χαρά και οι επευφημίες του πλήθους για τους 22 ποδοσφαιριστές. Σε εκείνο το χρονικό σημείο, σε μια φαινομενικά ακίνδυνη διεκδίκηση της μπάλας, ο Δικαιόπουλος συγκρούεται με τον Τζανετή. Ο παίκτης της ΑΕΚ προσγειώνεται ομαλά, προστατεύοντας το πρόσωπο με τα χέρια του, αλλά την ίδια ώρα η μοίρα παίζει ένα άθλιο παιχνίδι στον γεννημένο στη Σμύρνη το 1916 μπακ του τριφυλλιού.
Πέφτει άτσαλα και μένει ακίνητος στο χορτάρι. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, αντί να προσπαθήσει να σηκωθεί όπως περίμεναν όλοι, εκείνος παραμένει χωρίς να σαλεύει. Οι κινήσεις συμπαικτών και αντιπάλων μαρτυρούν πλέον την αλήθεια. Ο νεαρός έχει χτυπήσει πολύ σοβαρά. Τόσο που ο γιατρός και παλιός αθλητής Μ. Μαρσέλλος που παρακολουθούσε τον αγώνα και σπεύδει να δώσει τις πρώτες βοήθειες, αντιλαμβάνεται άμεσα πως δεν μπορεί να κάνει πολλά. Ο παίκτης μεταφέρεται σε κατάσταση αφασίας, μη έχοντας επαφή με το περιβάλλον, στον Ερυθρό Σταυρό, όπου τα επόμενα δύο 24ωρα δίνει μάχη για τη ζωή του.
Μια μάχη που ωστόσο θα χάσει παρά την προσπάθεια και την άρνηση του οργανισμού του να παραδοθεί. Μετά από ένα διήμερο, ξεψυχά, έχοντας υποστεί κάταγμα στη βάση του κρανίου. Οι γιατροί κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες, τον υπέβαλαν σε παρακέντηση ώστε να υποχωρήσει το εσωτερικό αιμάτωμα, όμως ο Λύσανδρος δεν κατάφερε ποτέ να ανακτήσεις τις αισθήσεις του. Η μητέρα του, η οποία από τραγική ειρωνεία της τύχης, είχε πάει στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας για να τον δει αγωνιζόμενο, μαθαίνει την χειρότερη είδηση που μπορεί να ακούσει μια μάνα για το παιδί της…
Στις 3 Μαΐου γράφεται ο επίλογος της τραγωδίας με την κηδεία του 22χρονου που τελείται στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, όπου ο αθλητικός κόσμος ενωμένος δίνει το παρών, όπως και πλήθος κόσμου. Ο αδικοχαμένος Δικαιόπουλος ήταν μια ιδιαίτερη συμπαθής φιγούρα. Ένα παιδί που έγινε πρόσφυγας με την οικογένειά του μετά την καταστροφή της Σμύρνης, εργαζόταν ως πιανίστας κι εκείνη την περίοδο υπηρετούσε παράλληλα την θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό.
Το ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη αγάπη του και η διέξοδός του. Αφού πρώτα πέρασε από ανεπίσημα σωματεία ως παιδί, το 1934 μεταπήδησε στην Ένωση Ηρακλείου ακολουθώντας το όνειρό του. Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε αμέσως και πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί η σεζόν, βρέθηκε στην ΑΕΚ, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε για τρία χρόνια, πριν πάρει μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό. Από ένα καπρίτσιο της τύχης, θα άφηνε την τελευταία πνοή του σε αγώνα μεταξύ αυτών των δύο ομάδων τις οποίες υπηρέτησε κι αγάπησε…
Αυτός ήταν ο δεύτερος θάνατος ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα εν ώρα αγώνα. Είχε προηγηθεί στις 28 Μαΐου 1932 ο χαμός του 17χρονου τερματοφύλακα του Απόλλωνα Πατρών, Γιάννη Φωτίου, σε ματς με τον Εθνικό Πατρών για την Β’ κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος, όταν σε προσπάθειά του να σταματήσει σε τετ α τετ τον αντίπαλο επιθετικό, Πισπιρίγκο, δέχτηκε την μπάλα με δύναμη στο στήθος και πέθανε ακαριαία…