Ο Τάισον Φιούρι είναι ο “βασιλιάς των τσιγγάνων” που κατάφερε να γίνει μύθος των ρινγκ στην πυγμαχία και να κερδίσει τον ισχυρότερο αντίπαλό του, τον Γουάιλντερ.
Παραμονές της ρεβάνς του Φιούρι με τον Γουάιλντερ, οι φήμες έλεγαν πως ο Βρετανός πυγμάχος θα δοκίμαζε να φορέσει ξανά την ζώνη του παγκόσμιου πρωταθλητή, ακολουθώντας μια εντελώς διαφορετική τακτική σε σχέση με τον προηγούμενο αγώνα τους, σχεδόν ένα χρόνο πριν.
Το πλάνο προέβλεπε επίθεση από τον πρώτο γύρο. Με στόχο είτε το γρήγορο νοκ άουτ, είτε το να κουράσει τόσο πολύ τον αντίπαλό του και να τον φθείρει από τα χτυπήματα ώστε να τον αποτελειώσει σχετικά σύντομα.
Σημαντική λεπτομέρεια: Ο Γουάιλντερ δεν είχε βρεθεί ποτέ με την πλάτη στο καναβάτσο σε καμία από τις προηγούμενες 43 μάχες που είχε δώσει, έχοντας 42 νίκες (τις 41 με νοκ άουτ) και μόλις μία ισοπαλία, αυτή απέναντι στον Φιούρι την προηγούμενη φορά που είχαν συναντηθεί στο ρινγκ…
Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά για να αποδειχθεί ότι ο «Βασιλιάς των Τσιγγάνων» δεν μπλόφαρε. Ανέβηκε αποφασισμένος να «τελειώσει» τον Αμερικανό και να αποδείξει σε όλους ότι ο μόνος που μπορεί να τον νικήσει είναι ο εαυτός του.
Στα μάτια του Γουάιλντερ ήταν ξεκάθαρος ο τρόμος για αυτό που έμοιαζε αναπόφευκτο. Ο πρώην –πλέον- παγκόσμιος πρωταθλητής αντιλήφθηκε πολύ γρήγορα πως απέναντί του δεν ήταν απλά ένας μεγάλος πυγμάχος, αλλά ένας νικητής της ζωής που μαχόταν με το ίδιο πείσμα που επέδειξε από την πρώτη μέρα της ζωής του, όταν γεννήθηκε και ζύγιζε μόλις 450 γραμμάρια, για να γίνει τελικά το θηρίο των 2 μέτρων και 6 εκατοστών και των 116 κιλών, που μπορεί να κινείται στο καναβάτσο με την χάρη μπαλαρίνας.
Ολόκληρη η διαδρομή του Φιούρι είναι ένας θρίαμβος της υπομονής, της μεθοδικότητας αλλά και της υπερβολής. Ο Βρετανός πυγμάχος, ένας πληθωρικός σε σημείο εκνευρισμού χαρακτήρας, δεν κρύφτηκε ποτέ για το ποιόν του.
Το τσιγγάνικο και ιρλανδέζικο αίμα του, η ταπεινή καταγωγή του, η πρόωση γέννησή του, το γεγονός ότι στα 11 παράτησε το σχολείο για να δουλέψει ως εργάτης ασφαλτόστρωσης δρόμων, ο θάνατος αδελφών του στη γέννα, οι εικόνες του πατέρα του να πυγμαχεί με γυμνά χέρια σε ερασιτεχνικούς αγώνες, η φυλάκισή του αργότερα, όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά δημιούργησαν τον Φιούρι.
Έναν μποξέρ που χρειάστηκε να νικήσει ξανά και ξανά αμέτρητες φορές το περιβάλλον του, να σπάσει τις αλυσίδες των προκαταλήψεων για την καταγωγή του και να ρίξει σε τελική ανάλυση νοκ άουτ τον εαυτό του.
Για πολλούς όλα τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν τροχοπέδη για την καριέρα του. Στο κάτω-κάτω της γραφής, υποστηρίζουν, δεν έχεις βρει πολλούς παγκόσμιους πρωταθλητές στα αμφιθέατρα. Συνήθως τους συναπαντάς σε κακόφημους δρόμους, σε βρωμισμένα πεζοδρόμια και σε υπόγεια γυμναστήρια να τις «τρώνε» από μεγαλύτερους ως παιδιά και να ατσαλώνονται μέσα από τις δυσκολίες. Και ο Φιούρι τέτοιες είχε πολλές.
Στις 28 Νοεμβρίου 2015 ήταν το δικό του ραντεβού με την ιστορία. Ο Βλάντιμιρ Κλίτσκο έμοιαζε έτοιμος να στείλει αυτόν τον τύπο εκεί όπου η πυγμαχική κοινότητα θεωρούσε ότι ανήκει, δηλαδή στο περιθώριο. 12 γύρους μετά, ομόφωνα ο Φιούρι ανακηρυσσόταν νικητής, κατακτώντας ταυτόχρονα τις ζώνες WBA , IBF, WBO, IBO, Lineal και The Ring στην κατηγορία του.
Ακόμη και τα 206 εκατοστά του κορμιού του δεν αρκούσαν για να τις φορέσει. Χαμογελαστός και πνιγμένος από τα συναισθήματα απευθύνθηκε στον κόσμο μιλώντας για ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα, πριν ο ίδιος επιστρέψει στους προσωπικούς του εφιάλτες.
Μερικούς μήνες αργότερα έμοιαζε ήδη τελειωμένος, έχοντας υπονομεύσει ο ίδιος τον εαυτό του στην πορεία του προς την καταστροφή. Με σωματικό βάρος πάνω από 150 κιλά εξαιτίας των καταχρήσεων και του αλκοόλ, με προβλήματα με το ντόπινγκ και δεδομένη χρήση κοκαΐνης που ανιχνεύθηκε στον οργανισμό του, ο Φιούρι έγινε ο εύκολος στόχος όλων.
Μη μπορώντας πια να αγωνιστεί είδε να του αφαιρούνται οι ζώνες που είχε κατακτήσει με κόπο, ιδρώτα και θυσίες, ενώ τότε ήταν που όλοι θυμήθηκαν τις συχνά ακραίες απόψεις του για τους ομοφυλόφιλους, τους εβραίους, τις εκτρώσεις.
Ξανά στο περιθώριο, ξανά ένας «τσιγγάνος», ξανά ένας απροσάρμοστος, που όμως –όλως περιέργως- συνέχιζε να βρίσκεται στην εκτίμηση του πυγμαχικού κοινού που τον είχε αποδεχτεί για αυτό που ήταν και ξεχώριζε τον αθλητή από τον άνθρωπο, υποκλινόμενο στις μοναδικές –κυρίως ψυχικές- δυνάμεις που είχε δείξει εκείνο το παιδί από το Μάντσεστερ, που τα είχε καταφέρει παρά τις αντιξοότητες που βρέθηκαν στον δρόμο του ή εκείνες που ο ίδιος είχε θέσει στον εαυτό του.
Τότε ελάχιστοι θα πόνταραν έστω κι ένα ευρώ σε πιθανό come back. Όπως οι γιατροί είχαν εκτιμήσει ότι θα πέθαινε λίγες ημέρες μετά την γέννησή του. Όπως οι γείτονες που πίστευαν ότι θα κατέληγε στην φυλακή πριν προλάβει να ενηλικιωθεί. Όπως οι ειδικοί της πυγμαχίας που θεωρούσαν πως παρά το παρουσιαστικό του, δεν ήταν αρκετά δυνατός για να κάνει καριέρα.
Σε όλους αυτούς η απάντηση ήρθε με τον μόνο τρόπο που ξέρει να απαντά ο Φιούρι. Μέσα στο ρινγκ. Εκεί, δηλαδή, που ο καθένας ανεβαίνει κουβαλώντας το παρελθόν του, δίχως να μπορεί να κρύψει τίποτα. Ούτε τους φόβους του ούτε τους δαίμονές του. Απέναντι στον Γουάιλντερ ο Τάισον Φιούρι εμφάνισε την καλύτερη εκδοχή του. Είναι, πάντως, πιθανό πολύ σύντομα να δείξει ξανά και την χειρότερή του και να συνεχίσει αυτό το αέναο προσωπικό ταξίδι θριάμβου και καταστροφής που για εκείνον απέχουν μόνο ένα βήμα.