Η Μαρία Πολύζου έχει κάνει περήφανη την Ελλάδα αμέτρητες φορές. Η ζωή της όμως δεν ήταν εύκολη και δεν της χαρίστηκε απολύτως τίποτα. Είδε το φως της ζωής στην Πάτρα το 1968, είχε μια τραυματική εφηβεία ενώ αργότερα νίκησε και τον καρκίνο. Ασχολήθηκε από μικρή με τον αθλητισμό και άφησε το αποτύπωμά της ως αθλήτρια δρόμων αντοχής, πανελληνιονίκης και βαλκανιονίκης.
Της: Έπη Τρίμη
Σήμερα, προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία της ως διευθύντρια του Μουσείου μαραθωνίου δρόμου, ενώ είναι πρέσβειρα του Ελληνικού αθλητισμού.
Είναι η πρώτη Ελληνίδα μεγάλων αποστάσεων που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς αγώνες και η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες. Επίσης, μέχρι το 2010 κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ στο Μαραθώνιο στην κλασική διαδρομή και το πανελλήνιο ρεκόρ μαραθωνίου δρόμου. Στο ενεργητικό της υπάρχουν πολλές ακόμη επιτυχίες όπως το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες γυναικών το 1990 στην Κωνσταντινούπολη, αντίστοιχα στην Ισπανία το 1994 και το 1995 στην Ελλάδα,
Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα ενώ αρχικά είχε προκριθεί με πανελλήνιο ρεκόρ η ομοσπονδία την απέκλεισε αρχικά από τους αγώνες, έπειτα από διαμαρτυρίες και δημοσιοποίηση του γεγονότος πήρε μέρος πληρώνοντας όλα τα έξοδα μόνη της. Το 1996 στον Μαραθώνιο του Τορίνο είχε τερματίσει 2η με νέο πανελλήνιο ρεκόρ και επίδοση 2.33.43. Το 1997 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Αθήνας σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ. Τέλος, στη Βουδαπέστη στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1998 σημείωσε ρεκόρ μαραθωνίου δρόμου με χρόνο 2:33:40.
Το 2008 έκανε ακόμα και το αδιανόητο: έγινε η πρώτη γυναίκα που αναβίωσε τον Φειδιππίδειο άθλο, τρέχοντας 524 χμ. από την Αθήνα έως την Σπάρτη και από εκεί στον Μαραθώνα, ξεπερνώντας τα όρια του σώματος και της λογικής.
Ακόμα, είναι ιδρύτρια του MARATHON TEAM GREECE, της προπονητικής ομάδας μέσω της οποίας μοιράζεται καθημερινά τα μυστικά των δρόμων αντοχής με αθλητές κάθε επιπέδου και ηλικίας. Όλα αυτά είναι, πάνω κάτω, γνωστά σε όλους μας.
Πίσω από τις επιτυχίες κρυβόταν για χρόνια ένας προσωπικός της Γολγοθάς, εκείνος της σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της.
Η μαραθωνοδρόμος και συγγραφέας Μαρία Πολύζου στο βιβλίο της «Μην τα παρατάς» εξιστορεί, πώς από το σκοτάδι βγήκε στο φως και κέρδισε την ζωή.
Η μαραθωνοδρόμος κατήγγειλε ότι από την τρυφερή ηλικία των 11 ετών υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από τον ίδιο της τον πατέρα, ο οποίος ήταν βίαιος και αλκοολικός.
«Με σωσίβιο τον αθλητισμό, τα όνειρα και τους στόχους μου κατάφερα να βγω από τη μαυρίλα και να προχωρήσω στη θέση που ήθελα εγώ να βάλω τον εαυτό μου» είπε η Μαρία Πολύζου που πραγματικά συγκλονίζει με την δύναμη ψυχής.
«Το να δηλώνω “μαραθωνοδρόμος” είναι αυτό που με προσδιορίζει, είναι η βασική ιδιότητά μου, η ταυτότητά μου. Όχι μόνο ως αθλήτριας, αλλά γενικότερα. Από τη στιγμή που άρχισα να λέω και να ξαναλέω μέσα μου “δεν είμαι σώμα, είμαι ψυχή” άρχισα να ελευθερώνομαι από όλα τα ανθρώπινα δεσμά. Όλες αυτές οι εμπειρίες, θετικές και αρνητικές, θα είναι πάντα εδώ να με γεμίζουν με πολύτιμα εφόδια, να αντιμετωπίζω τις προκλήσεις, να προχωρώ ασταμάτητη και να ονειρεύομαι, να βάζω στόχους και να πιστεύω ακράδαντα ότι… τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!» έχει πει η ίδια στην ΕΡΤ.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία «Μην τα παρατάς!». Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στις αθλητικές τις επιδόσεις, αλλά και τη σεξουαλική κακοποίηση και τον καρκίνο.
Ο σημαντικότερος αγώνας της ζωής της, όμως, ήρθε πριν μερικά χρόνια και το όνομά του ήταν καρκίνος. Η Μαρία δεν σταμάτησε ούτε σε αυτό το εμπόδιο. Έκανε χημειοθεραπείες με το χαμόγελο στα χείλη και αθλητικά παπούτσια στα πόδια και τα κατάφερε. «Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου η λέξη καρκίνος. Πίστευα ότι δεν με αφορούσε. Είχα μάθει να ζω στα στάδια και όχι στα νοσοκομεία. Αρχικά ήταν σοκ. Γρήγορα, όμως, το ξεπέρασα και μπήκα αμέσως στη δράση. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Δεν τα παρατάω ποτέ. Αφού βρήκα και εμπιστεύτηκα τον κατάλληλο γιατρό, του είπα: «Γιατρέ, κάνε εσύ τη δουλειά σου κι εγώ τη δική μου». Δεν πέρασα τον καρκίνο στο κρεβάτι. Στην κυριολεξία δεν έκατσα καθόλου. Απεναντίας, συνέχισα να τρέχω, ακόμα και την επομένη από τη χημειοθεραπεία μου. Ακόμα κι αν έκανα εμετό στον δρόμο, συνέχισα να γυμνάζομαι και να προπονώ το απόγευμα τους δρομείς μου, να κάνω διαλέξεις, να κολυμπάω… Ακόμα και με την παροχέτευση επάνω μου, πήγαινα στο στάδιο ή στη θάλασσα. Είπα ότι αυτόν τον μαραθώνιο θα τον ζήσω· και θα τον ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τις λιγότερες σωματικές απώλειες, έτσι ώστε να είμαι έτοιμη, μόλις τελειώσω, να ξεκινήσω και πάλι και να γίνω σύντομα μια ακόμα καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, πέρασα καλά αυτούς τους μήνες. Με χάρηκα, θαύμασα τη δύναμη που κρύβει η ψυχή μας και το πάθος για τη ζωή. Εγώ είχα και πάθος και χαμόγελο», δήλωσε στο talcmag.gr
«Η Αγάπη έπαιξε καθοριστικό τρόπο στο πώς αντιμετώπισα τον καρκίνο. Δεν ήθελα να δω το πρόσωπό της φοβισμένο ή κλαμένο ποτέ. Ακόμα κι αν με ρώτησε, κι αν με έβαλε να της υποσχεθώ ότι δεν θα πεθάνω, εγώ πάλεψα κάθε λεπτό για να είμαστε όπως και πριν. Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη αλλαγή ήρθε μετά. Η κόρη μου τώρα έχει γίνει η μαμά μου. Με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει αν έφαγα, αν κουράστηκα. Είμαστε πολύ δεμένες, κάτι περισσότερο από φίλες, τη θαυμάζω και με θαυμάζει!»