H Μαρία Ναυπλιώτου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου 1969. Τα τελευταία χρόνια στο θέατρο κάνει άλματα, είναι πια περιζήτητη και πρόσωπο κοινής αποδοχής.
Της: Έπη Τρίμη
Ομολογεί πλέον πως έχει μπει σε μια πιο ώριμη περίοδο σκέψης και συνειδητότητας, κι αυτό μοιάζει να φορτίζει δημιουργικά και την πορεία της στο θέατρο που θα την οδηγήσει δεν ξέρει· είναι όμως αισιόδοξη ότι η ευτυχία δεν είναι άπιαστο όνειρο για εκείνη.
Η Μαρία Ναυπλιώτου είναι απόφοιτη της Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Ραλλούς Μάνου. Με την ολοκλήρωση των σπουδών ξεκίνησε την επαγγελματική της καριέρα ως χορεύτρια συνεργαζόμενη με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου (1987-1992) και με το μοντέρνο χορευτικό συγκρότημα Ανδρομέδα (1990-1992). Από το 1992 έως το 1996 συμμετείχε στο χοροθέατρο Ροές της Σοφίας Σπυράτου.
Έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Κινηματογράφου Β΄ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία Η ψυχή στο στόμα του Γιάννη Οικονομίδη και με το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Αλεξάνδρειας για την ερμηνεία της στην ταινία Η χορωδία του Χαρίτωνα του Γρηγόρη Καραντινάκη. Για τις ερμηνείες της στις παραστάσεις Τέταρτη Αδερφή (σκην.:Σ. Ουνκόφσκι),Bossa Nova (σκην.:Κ. Ρήγος) και Master class (σκην.:Ο..Παπασπηλιόπουλος) έχει βραβευτεί με τα θεατρικά Βραβεία Κοινού από το περιοδικό Αθηνόραμα.
https://www.instagram.com/p/B1TzsCpiFRw/?utm_source=ig_embed
Για μένα το σχολείο ήταν ένας πολύ μεγάλος εφιάλτης
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στου Μακρυγιάννη, είπε η Μαρία Ναυπλιώτου. Ήμουν ένα πολύ άτακτο και ατίθασο παιδί. Ανέβαινα στις μουριές και πηδούσα κάτω. Μια φορά μου είχε πει η μαμά μου πως «σε περίπτωση που ξανανέβεις, σε σκότωσα». Εγώ ανέβηκα, έπεσα και μάλιστα σε κάτι συρματοπλέγματα που μπήκαν στον μηρό μου. Δεν κουνήθηκα, ούτε έβγαλα άχνα. Φοβόμουν μην με σκοτώσει η μαμά μου. Δεν ήμουν καλό παιδί, αργότερα έγινα. Στο νηπιαγωγείο δεν έκανα τις εργασίες μου, έκλεβα τις εργασίες των άλλων παιδιών. Δεν ξέρω γιατί. Εκείνα τα χρόνια όταν κάναμε μια αταξία, η δασκάλα χτυπούσε τα χέρια μας με τον χάρακα. Οπότε για να μην πονάω, άλλαξα συμπεριφορά.
https://www.instagram.com/p/BzDlyYkCXME/?utm_source=ig_embed
Για μένα το σχολείο ήταν ένας πολύ μεγάλος εφιάλτης. Αν και ήμουν καλή μαθήτρια, δεν έμαθα ούτε κατάλαβα τίποτα. Εκτός από έναν φωτισμένο δάσκαλο που είχαμε, έναν φιλόλογο τον Τσολακίδη, που μας έμαθε να διαβάζουμε λογοτεχνία. Πριν από δύο χρόνια πήγαμε στα ενενηκοστά του γενέθλια. Ήταν πολύ συγκινητικό, είπε η ηθοποιός.
https://www.instagram.com/p/B996jhjlFn_/?utm_source=ig_embed
Ήταν δύσκολη η απόφαση να αφήσω τον χορό
Είχα κάνει μια καριέρα και έπρεπε να αναμετρηθώ με ένα καινούργιο εργαλείο, τον λόγο. Είχα ήδη εξοικειωθεί και με τη σκηνή και με την έκθεση. Το είχα απομυθοποιήσει. Έπρεπε όμως να συναντηθώ με τη θεατρική τέχνη. Στα χρόνια του χορού είχα κάνει κάποιες διαφημίσεις, είχα παίξει σε μια ταινία μεσαίου μήκους. Μου πήρε τρία χρόνια να αφήσω τον χορό. Οι χορευτές έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης. Δεν είχα κλίση για χορογράφος ή δασκάλα. Με απασχολούσε το μετά. Η πειθαρχία του χορού ήταν σωτήρια για μένα: Μου έβαλε όρια, μου έδωσε στόχο, με συμμάζεψε από τα χαοτικά κομμάτια της εφηβείας, έχει πει συνέντευξή της η Μαρία Ναυπλιώτου.
https://www.instagram.com/p/B138gA3CH5t/?utm_source=ig_embed
Δεν επιστρέφουν ποτέ στο λεξιλόγιό σου οι λέξεις μαμά και μπαμπάς
Οι γονείς μου έφυγαν και οι δύο νωρίς, από καρκίνο. Ήταν την περίοδο που ξεκινούσα να δουλεύω ως ηθοποιός και, συγχρόνως, μπαινόβγαινα σε νοσοκομεία. Ξέρετε, λίγο πριν πεθάνει ο πατέρας μου –η μητέρα είχε πεθάνει πρώτη–, έλεγε “για τα παιδιά μου δεν ανησυχώ καθόλου, γιατί τα μεγάλωσα και ξέρω”. Είχε δίκιο. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, ο αδελφός μου ο Στάθης κι εγώ, μας έμαθε πώς να ανταποκρινόμαστε στα δύσκολα. Ακριβώς λόγω αυτών των εμπειριών, λοιπόν, έχω εκπαιδευθεί στο να βάζω προτεραιότητες. Αντιμετωπίζω καθετί μέρα τη μέρα, προχωρώ βήμα βήμα. Δεν αγωνιώ για τα προβλήματα πριν από την ώρα τους, παρά μόνο όταν προκύπτουν, δεν δίνω σημασία σε υποθετικά σενάρια, είτε είναι δυσοίωνα είτε αισιόδοξα. Έμαθα να κλείνω την πόρτα μου και στον εξωτερικό ζόφο, όπως ο διάχυτος πανικός απέναντι σε αυτόν τον ιό, αλλά και στο εσωτερικό μου σκοτάδι, αυτό που κυκλώνει όλους μας όποτε διαπραγματευόμαστε θέματα όπως η φθορά και ο θάνατος», λέει η δημοφιλής ηθοποιός.
«Ξέρω πια καλά ότι σε συνθήκες κρίσης, για να μπορέσεις να φανείς χρήσιμος σε αυτούς που σε χρειάζονται, πρέπει να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Όποιος δεν το κάνει, είναι χαμένος από χέρι. Ακόμα κι όταν αυτή η περιπέτεια τελειώσει, θα έχει πέσει σε μια άβυσσο και δύσκολα θα μπορέσει να σηκώσει το κεφάλι του ξανά προς το φως», είπε πρόσφατα η Μαρία Ναυπλιώτου.
